پرش به محتوا

پیش‌نویس:خمیر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌ترتفاوت با ویرایش جدیدتر ←
دیداریویکی‌متن
حذف رده‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:
خمیر، بیشتر جهت تهیه نان استفاده می‌شود. خمیر نان سنگک از آرد، آب، نمک و ماده ترش‌کننده تشکیل شده است. ماده ترش‌کننده، تاثیر زیادی در مطلوب شدن نان دارد.<ref>روغنی، نان سنگک، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۴-۱۸۵.</ref>  در بسیاری از نانوایی‌ها، خمیر امروز را نگه می‌دارند تا ترش شود و فردا در خمیر بعدی استفاده می‌کنند. مردم شیراز و کازرون به این خمیر، خمیرمایه می‌گویند.<ref>بهروزی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، ۱۳۴۸ش، ص۲۵۰-۲۵۱.</ref>  مردم تهران و کرمان به آن خمیرترش می‌گویند.<ref>ستوده، فرهنگ کرمانی، ۱۳۳۵ش، ص۶۹.</ref>  در نانوایی، فردی با نام خمیرساز حضور دارد که آردهای گوناگون را به‌نحوی با یکدیگر مخلوط می‌کند که در اصطلاح، «ری» آن کاهش نیافته و رنگ و طعم نان مطبوع شود.<ref>بقیعی، مشاغل قدیم، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref>  
خمیر، بیشتر جهت تهیه نان استفاده می‌شود. خمیر نان سنگک از آرد، آب، نمک و ماده ترش‌کننده تشکیل شده است. ماده ترش‌کننده، تاثیر زیادی در مطلوب شدن نان دارد.<ref>روغنی، نان سنگک، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۴-۱۸۵.</ref>  در بسیاری از نانوایی‌ها، خمیر امروز را نگه می‌دارند تا ترش شود و فردا در خمیر بعدی استفاده می‌کنند. مردم شیراز و کازرون به این خمیر، خمیرمایه می‌گویند.<ref>بهروزی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، ۱۳۴۸ش، ص۲۵۰-۲۵۱.</ref>  مردم تهران و کرمان به آن خمیرترش می‌گویند.<ref>ستوده، فرهنگ کرمانی، ۱۳۳۵ش، ص۶۹.</ref>  در نانوایی، فردی با نام خمیرساز حضور دارد که آردهای گوناگون را به‌نحوی با یکدیگر مخلوط می‌کند که در اصطلاح، «ری» آن کاهش نیافته و رنگ و طعم نان مطبوع شود.<ref>بقیعی، مشاغل قدیم، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref>  
==خمیر در طب مردمی==
==خمیر در طب مردمی==
در قدیم، مردم باور داشتند که اگر خمیری را به اندام‌های فرد بیمار زده و به سگ بدهند؛ اگر سگ آن را خورد یعنی بیمار خوب می‌شود و اگر نخورد، یعنی بیمار می‌میرد.<ref>تحفة الغرائب، ۱۳۷۱ش، ص۳۷.</ref>  در داراب فارس، جهت درمان بیماری‌های عفونی، خمیر شور را روی عفونت قرار می‌دهند. اهالی جزیره کیش، جهت درمان محلی که سگ گاز گرفته، ابتدا زخم را خوب شسته و سپس خمیر آرد گندم روی آن می‌گذارند.<ref>مختارپور، دو سال با بومیان جزیره کیش، ۱۳۸۷ش، ص۲۶۸.</ref>  مردم لرستان، جهت درمان آبسه دندان، مقداری خمیر و پونه از بیرون روی دندان قرار می‌دهند.<ref>اسدیان خرم‌آبادی، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، ۱۳۵۸ش، ص۲۶۳.</ref>  
در قدیم، مردم باور داشتند که اگر خمیری را به اندام‌های فرد بیمار زده و به سگ بدهند؛ اگر سگ آن را خورد یعنی بیمار خوب می‌شود و اگر نخورد، یعنی بیمار می‌میرد.<ref>تحفة الغرائب، ۱۳۷۱ش، ص۳۷.</ref>   
 
در داراب فارس، جهت درمان بیماری‌های عفونی، خمیر شور را روی عفونت قرار می‌دهند. اهالی جزیره کیش، جهت درمان محلی که سگ گاز گرفته، ابتدا زخم را خوب شسته و سپس خمیر آرد گندم روی آن می‌گذارند.<ref>مختارپور، دو سال با بومیان جزیره کیش، ۱۳۸۷ش، ص۲۶۸.</ref>   
 
مردم لرستان، جهت درمان آبسه دندان، مقداری خمیر و پونه از بیرون روی دندان قرار می‌دهند.<ref>اسدیان خرم‌آبادی، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، ۱۳۵۸ش، ص۲۶۳.</ref>  
==خمیر در فرهنگ ایرانیان==
==خمیر در فرهنگ ایرانیان==
بانوان در تهران با نیت این‌که دست‌های آن‌ها در نعمت و برکت باشد، در ساعت‌های اولیه‌ی سال نو، خمیر درست می‌کردند.<ref>شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۱۰۹.</ref>  برخی باور داشتند که بعضی از حیوانات در پی بی‌احترامی به خمیر، تبدیل به حیوان شده‌اند.<ref>شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۵۳۹.</ref>  در آبادی جندق، جهت دفع چشم‌زخم،‌ زنی از ۷ خانه که دختری به‌نام فاطمه دارند، آرد جمع کرده و با روغن منداب خمیری تهیه می‌کند. سپس خمیر را به شکل گلوله درآورده و در آتش می‌اندازد تا چشم‌زخم برطرف شود.<ref>حکمت یغمایی، جندق روستایی کهن بر کران کویر، ۱۳۵۳ش، ص۱۲۴.</ref>  مردم مازندران، جهت دفع چشم‌زخم از احشام خود، روی پیشانی آن‌ها خمیر می‌مالیدند.<ref>مهجوریان نماری، باورها و بازی‌های مردم مازندران، ۱۳۸۴ش، ص۳۳.</ref>  مردم خوانسار، باور دارند که برای مصون‌ماندن از نیش مار و سایر حیوانات، باید مقداری از خمیر نان را به شکل استوانه درآورده و کنار تنور قرار دهند. سپس در ابتدای تابستان از آن خمیر نان تهیه کنند.<ref>نیازی، مردم‌شناسی خوانسار، ۱۳۸۹ش، ص۶۰.</ref>  در فراهان، یکی از مراسم‌های عروسی «دربار آردی» نام دارد. در این مراسم که شب پیش از عروسی برگزار می‌شود، فامیل‌های داماد در خانة او و فامیل‌های عروس در خانة عروس جمع شده و جشن می‌گیرند. در انتهای شب، خمیری درست کرده و تا صبح اجازه می‌دهند ور بیاید. صبح فردا از آن خمیر نان پخته و به مادر عروس و مادر داماد می‌دهند.<ref>مرادی غیاث‌آبادی، فراهان‌نامه، ۱۳۹۰ش، ص۲۶.</ref>   
 
=== تقدس خمیر و آیین برکت‌بخشی در سال نو (تهران) ===
بانوان در تهران با نیت این‌که دست‌های آن‌ها در نعمت و برکت باشد، در ساعت‌های اولیه‌ی سال نو، خمیر درست می‌کردند.<ref>شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۱۰۹.</ref>  برخی باور داشتند که بعضی از حیوانات در پی بی‌احترامی به خمیر، تبدیل به حیوان شده‌اند.<ref>شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۵۳۹.</ref>   
 
=== کاربردهای حفاظتی: دفع چشم‌زخم و گزند حیوانات ===
 
# در آبادی جندق: در آبادی جندق، جهت دفع چشم‌زخم،‌ زنی از ۷ خانه که دختری به‌نام فاطمه دارند، آرد جمع کرده و با روغن منداب خمیری تهیه می‌کند. سپس خمیر را به شکل گلوله درآورده و در آتش می‌اندازد تا چشم‌زخم برطرف شود.<ref>حکمت یغمایی، جندق روستایی کهن بر کران کویر، ۱۳۵۳ش، ص۱۲۴.</ref>   
# در مازندران: مردم مازندران، جهت دفع چشم‌زخم از احشام خود، روی پیشانی آن‌ها خمیر می‌مالیدند.<ref>مهجوریان نماری، باورها و بازی‌های مردم مازندران، ۱۳۸۴ش، ص۳۳.</ref>   
# در خوانسار: مردم خوانسار، باور دارند که برای مصون‌ماندن از نیش مار و سایر حیوانات، باید مقداری از خمیر نان را به شکل استوانه درآورده و کنار تنور قرار دهند. سپس در ابتدای تابستان از آن خمیر نان تهیه کنند.<ref>نیازی، مردم‌شناسی خوانسار، ۱۳۸۹ش، ص۶۰.</ref>   
 
=== خمیر در آیین‌های عروسی (فراهان) ===
در فراهان، یکی از مراسم‌های عروسی «دربار آردی» نام دارد. در این مراسم که شب پیش از عروسی برگزار می‌شود، فامیل‌های داماد در خانة او و فامیل‌های عروس در خانة عروس جمع شده و جشن می‌گیرند. در انتهای شب، خمیری درست کرده و تا صبح اجازه می‌دهند ور بیاید. صبح فردا از آن خمیر نان پخته و به مادر عروس و مادر داماد می‌دهند.<ref>مرادی غیاث‌آبادی، فراهان‌نامه، ۱۳۹۰ش، ص۲۶.</ref>   
 
==خمیر در ادبیات عامه==
==خمیر در ادبیات عامه==
مردم سیرجان، زمانی‌که میان دو نفر نزدیک به یکدیگر، نزاعی رخ دهد می‌گویند: مایه خمیر که در خانه گم شود یا کار مادر است یا دختر.<ref>سریزدی، نامه سیرجان، ۱۳۸۰ش، ص۱۵۰.</ref>  مردم بختیاری، بر این باورند که در موقع خمیرگیری اگر مقداری از آن بپرد مهمان به خانه می‌آید و می‌گویند: خمیر من پرید، شوهر تو آمد.<ref>ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۹۱۰.</ref>  زرقانی‌ها به جوان بی‌تجربه خمیر ورز نخورده می‌گویند.<ref>ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۱۶۱۴.</ref>  
مردم سیرجان، زمانی‌که میان دو نفر نزدیک به یکدیگر، نزاعی رخ دهد می‌گویند: مایه خمیر که در خانه گم شود یا کار مادر است یا دختر.<ref>سریزدی، نامه سیرجان، ۱۳۸۰ش، ص۱۵۰.</ref>  مردم بختیاری، بر این باورند که در موقع خمیرگیری اگر مقداری از آن بپرد مهمان به خانه می‌آید و می‌گویند: خمیر من پرید، شوهر تو آمد.<ref>ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۹۱۰.</ref>  زرقانی‌ها به جوان بی‌تجربه خمیر ورز نخورده می‌گویند.<ref>ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۱۶۱۴.</ref>  
خط ۱۳: خط ۲۹:
{{پانویس}}
{{پانویس}}
==منابع==
==منابع==
* اسدیان خرم‌آبادی، محمد و دیگران، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، تهران، وزارت فرهنگ و آموزش عالی مرکز مردم‌شناسی ایران، ۱۳۵۸ش.
*اسدیان خرم‌آبادی، محمد و دیگران، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، تهران، وزارت فرهنگ و آموزش عالی مرکز مردم‌شناسی ایران، ۱۳۵۸ش.
* بقیعی، غلام‌حسین، مشاغل قدیم، مشهد، سخن‌گستر، چ۱، ۱۳۸۴ش.
*بقیعی، غلام‌حسین، مشاغل قدیم، مشهد، سخن‌گستر، چ۱، ۱۳۸۴ش.
* بهروزی، علی‌نقی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، شیراز، اداره کل فرهنگ و هنر فارس، ۱۳۴۸ش.
*بهروزی، علی‌نقی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، شیراز، اداره کل فرهنگ و هنر فارس، ۱۳۴۸ش.
* تحفه الغرائب، منسوب به محمد بن ایوب حاسب، به‌تحقیق جلال متینی، تهران، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی،  ۱۳۷۱ش.
*تحفه الغرائب، منسوب به محمد بن ایوب حاسب، به‌تحقیق جلال متینی، تهران، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی،  ۱۳۷۱ش.
* حکمت یغمایی، عبدالکریم، جندق روستایی کهن بر کران کویر، تهران، [بی‌نا]، ۱۳۵۳ش.
*حکمت یغمایی، عبدالکریم، جندق روستایی کهن بر کران کویر، تهران، [بی‌نا]، ۱۳۵۳ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
*دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
* ذوالفقاری، حسن، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، تهران، معین، چ۱، ۱۳۸۸ش.
*ذوالفقاری، حسن، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، تهران، معین، چ۱، ۱۳۸۸ش.
* روغنی، داود، نان سنگک، به‌تحقیق جواد صفی‌نژاد، تهران، اختران، چ۱، ۱۳۸۵ش.
*روغنی، داود، نان سنگک، به‌تحقیق جواد صفی‌نژاد، تهران، اختران، چ۱، ۱۳۸۵ش.
* ستوده، منوچهر، فرهنگ کرمانی، تهران، فرهنگ ایران‌زمین، چ۱، ۱۳۳۵ش.
*ستوده، منوچهر، فرهنگ کرمانی، تهران، فرهنگ ایران‌زمین، چ۱، ۱۳۳۵ش.
* سریزدی، محمود، نامه سیرجان، تهران، آثار، ۱۳۸۰ش.
*سریزدی، محمود، نامه سیرجان، تهران، آثار، ۱۳۸۰ش.
* شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش.
*شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش.
* کیا، صادق، واژه‌نامه شصت‌وهفت گویش ایرانی، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۹۰ش.
*کیا، صادق، واژه‌نامه شصت‌وهفت گویش ایرانی، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۹۰ش.
* مختارپور، رجب‌علی، دو سال با بومیان جزیره کیش، تهران، ورجاوند، ۱۳۸۷ش.
*مختارپور، رجب‌علی، دو سال با بومیان جزیره کیش، تهران، ورجاوند، ۱۳۸۷ش.
* مرادی غیاث‌آبادی، رضا و مرادی غیاث‌آبادی، رضا، فراهان‌نامه، تهران، پژوهش‌های ایرانی، ۱۳۹۰ش.
*مرادی غیاث‌آبادی، رضا و مرادی غیاث‌آبادی، رضا، فراهان‌نامه، تهران، پژوهش‌های ایرانی، ۱۳۹۰ش.
* معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
*معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
* مهجوریان نماری، علی‌اکبر، باورها و بازی‌های مردم مازندران، آمل، شمال پایدار، ۱۳۸۴ش.  
*مهجوریان نماری، علی‌اکبر، باورها و بازی‌های مردم مازندران، آمل، شمال پایدار، ۱۳۸۴ش.
* نیازی، محسن، مردم‌شناسی خوانسار، تهران، سخنوران، ۱۳۸۹ش.
*نیازی، محسن، مردم‌شناسی خوانسار، تهران، سخنوران، ۱۳۸۹ش.

نسخهٔ ۱۴ شهریور ۱۴۰۴، ساعت ۰۹:۱۴

خمیر؛ ترکیب آرد و آب، جهت تهیه نان و شیرینی.

به ترکیب آرد و آب که ترش شده باشد، خمیر می‌گویند و آن را جهت تهیه نان و شیرینی استفاده می‌کنند.[۱] همچنین به هر چیزی که با آب ترکیب شده و غلیظ شود مانند گِل نیز خمیر می‌گویند.[۲] خمیر، واژه‌ای عربی است. این واژه در غالب نقاط ایران به همین شکل، تلفظ می‌شود؛ اما لک‌ها و اهالی ابیانه به آن حمیر، یهودیان اصفهان به آن ایمیر و لارستانی‌ها از واژه شیشته استفاده می‌کنند.[۳]

استفاده از خمیر در نان

خمیر، بیشتر جهت تهیه نان استفاده می‌شود. خمیر نان سنگک از آرد، آب، نمک و ماده ترش‌کننده تشکیل شده است. ماده ترش‌کننده، تاثیر زیادی در مطلوب شدن نان دارد.[۴] در بسیاری از نانوایی‌ها، خمیر امروز را نگه می‌دارند تا ترش شود و فردا در خمیر بعدی استفاده می‌کنند. مردم شیراز و کازرون به این خمیر، خمیرمایه می‌گویند.[۵] مردم تهران و کرمان به آن خمیرترش می‌گویند.[۶] در نانوایی، فردی با نام خمیرساز حضور دارد که آردهای گوناگون را به‌نحوی با یکدیگر مخلوط می‌کند که در اصطلاح، «ری» آن کاهش نیافته و رنگ و طعم نان مطبوع شود.[۷]

خمیر در طب مردمی

در قدیم، مردم باور داشتند که اگر خمیری را به اندام‌های فرد بیمار زده و به سگ بدهند؛ اگر سگ آن را خورد یعنی بیمار خوب می‌شود و اگر نخورد، یعنی بیمار می‌میرد.[۸]

در داراب فارس، جهت درمان بیماری‌های عفونی، خمیر شور را روی عفونت قرار می‌دهند. اهالی جزیره کیش، جهت درمان محلی که سگ گاز گرفته، ابتدا زخم را خوب شسته و سپس خمیر آرد گندم روی آن می‌گذارند.[۹]

مردم لرستان، جهت درمان آبسه دندان، مقداری خمیر و پونه از بیرون روی دندان قرار می‌دهند.[۱۰]

خمیر در فرهنگ ایرانیان

تقدس خمیر و آیین برکت‌بخشی در سال نو (تهران)

بانوان در تهران با نیت این‌که دست‌های آن‌ها در نعمت و برکت باشد، در ساعت‌های اولیه‌ی سال نو، خمیر درست می‌کردند.[۱۱] برخی باور داشتند که بعضی از حیوانات در پی بی‌احترامی به خمیر، تبدیل به حیوان شده‌اند.[۱۲]

کاربردهای حفاظتی: دفع چشم‌زخم و گزند حیوانات

  1. در آبادی جندق: در آبادی جندق، جهت دفع چشم‌زخم،‌ زنی از ۷ خانه که دختری به‌نام فاطمه دارند، آرد جمع کرده و با روغن منداب خمیری تهیه می‌کند. سپس خمیر را به شکل گلوله درآورده و در آتش می‌اندازد تا چشم‌زخم برطرف شود.[۱۳]
  2. در مازندران: مردم مازندران، جهت دفع چشم‌زخم از احشام خود، روی پیشانی آن‌ها خمیر می‌مالیدند.[۱۴]
  3. در خوانسار: مردم خوانسار، باور دارند که برای مصون‌ماندن از نیش مار و سایر حیوانات، باید مقداری از خمیر نان را به شکل استوانه درآورده و کنار تنور قرار دهند. سپس در ابتدای تابستان از آن خمیر نان تهیه کنند.[۱۵]

خمیر در آیین‌های عروسی (فراهان)

در فراهان، یکی از مراسم‌های عروسی «دربار آردی» نام دارد. در این مراسم که شب پیش از عروسی برگزار می‌شود، فامیل‌های داماد در خانة او و فامیل‌های عروس در خانة عروس جمع شده و جشن می‌گیرند. در انتهای شب، خمیری درست کرده و تا صبح اجازه می‌دهند ور بیاید. صبح فردا از آن خمیر نان پخته و به مادر عروس و مادر داماد می‌دهند.[۱۶]

خمیر در ادبیات عامه

مردم سیرجان، زمانی‌که میان دو نفر نزدیک به یکدیگر، نزاعی رخ دهد می‌گویند: مایه خمیر که در خانه گم شود یا کار مادر است یا دختر.[۱۷] مردم بختیاری، بر این باورند که در موقع خمیرگیری اگر مقداری از آن بپرد مهمان به خانه می‌آید و می‌گویند: خمیر من پرید، شوهر تو آمد.[۱۸] زرقانی‌ها به جوان بی‌تجربه خمیر ورز نخورده می‌گویند.[۱۹]

پانویس

  1. ↑ دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه خمیر.
  2. ↑ معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه خمیر.
  3. ↑ کیا، واژه‌نامه شصت‌وهفت گویش ایرانی، ۱۳۹۰ش، ص۳۳۳.
  4. ↑ روغنی، نان سنگک، ۱۳۸۵ش، ص۱۸۴-۱۸۵.
  5. ↑ بهروزی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، ۱۳۴۸ش، ص۲۵۰-۲۵۱.
  6. ↑ ستوده، فرهنگ کرمانی، ۱۳۳۵ش، ص۶۹.
  7. ↑ بقیعی، مشاغل قدیم، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.
  8. ↑ تحفة الغرائب، ۱۳۷۱ش، ص۳۷.
  9. ↑ مختارپور، دو سال با بومیان جزیره کیش، ۱۳۸۷ش، ص۲۶۸.
  10. ↑ اسدیان خرم‌آبادی، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، ۱۳۵۸ش، ص۲۶۳.
  11. ↑ شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۱۰۹.
  12. ↑ شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش، ج۴، ص۵۳۹.
  13. ↑ حکمت یغمایی، جندق روستایی کهن بر کران کویر، ۱۳۵۳ش، ص۱۲۴.
  14. ↑ مهجوریان نماری، باورها و بازی‌های مردم مازندران، ۱۳۸۴ش، ص۳۳.
  15. ↑ نیازی، مردم‌شناسی خوانسار، ۱۳۸۹ش، ص۶۰.
  16. ↑ مرادی غیاث‌آبادی، فراهان‌نامه، ۱۳۹۰ش، ص۲۶.
  17. ↑ سریزدی، نامه سیرجان، ۱۳۸۰ش، ص۱۵۰.
  18. ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۹۱۰.
  19. ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۱۶۱۴.

منابع

  • اسدیان خرم‌آبادی، محمد و دیگران، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، تهران، وزارت فرهنگ و آموزش عالی مرکز مردم‌شناسی ایران، ۱۳۵۸ش.
  • بقیعی، غلام‌حسین، مشاغل قدیم، مشهد، سخن‌گستر، چ۱، ۱۳۸۴ش.
  • بهروزی، علی‌نقی، واژه‌ها و مثل‌های شیرازی و کازرونی، شیراز، اداره کل فرهنگ و هنر فارس، ۱۳۴۸ش.
  • تحفه الغرائب، منسوب به محمد بن ایوب حاسب، به‌تحقیق جلال متینی، تهران، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۷۱ش.
  • حکمت یغمایی، عبدالکریم، جندق روستایی کهن بر کران کویر، تهران، [بی‌نا]، ۱۳۵۳ش.
  • دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
  • ذوالفقاری، حسن، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، تهران، معین، چ۱، ۱۳۸۸ش.
  • روغنی، داود، نان سنگک، به‌تحقیق جواد صفی‌نژاد، تهران، اختران، چ۱، ۱۳۸۵ش.
  • ستوده، منوچهر، فرهنگ کرمانی، تهران، فرهنگ ایران‌زمین، چ۱، ۱۳۳۵ش.
  • سریزدی، محمود، نامه سیرجان، تهران، آثار، ۱۳۸۰ش.
  • شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۱-۱۳۸۳ش.
  • کیا، صادق، واژه‌نامه شصت‌وهفت گویش ایرانی، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۹۰ش.
  • مختارپور، رجب‌علی، دو سال با بومیان جزیره کیش، تهران، ورجاوند، ۱۳۸۷ش.
  • مرادی غیاث‌آبادی، رضا و مرادی غیاث‌آبادی، رضا، فراهان‌نامه، تهران، پژوهش‌های ایرانی، ۱۳۹۰ش.
  • معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۶ خرداد ۱۴۰۱ش.
  • مهجوریان نماری، علی‌اکبر، باورها و بازی‌های مردم مازندران، آمل، شمال پایدار، ۱۳۸۴ش.
  • نیازی، محسن، مردم‌شناسی خوانسار، تهران، سخنوران، ۱۳۸۹ش.
برگرفته از «https://iranpedia.wiki/w/index.php?title=پیش‌نویس:خمیر&oldid=26866»