پیش‌نویس:جشنواره‌های محلی افغانستان

شانزدهمین دور مشاعره عنعنوی گل سنجد در خردادماه ۱۴۰۱ش

جشنواره‌های محلی افغانستان؛ مجموعه‌ای از آیین‌های نکوداشت یا شادمانی جمعی در مناطق گوناگون افغانستان.

جشنواره‌های محلی افغانستان، بخشی از میراث فرهنگی غنی این کشور و بازتابی از تنوع قومی، آداب و رسوم، و باورهای مذهبی و ملی هستند. این آیین‌ها که در نقاط مختلف افغانستان برگزار می‌شوند، اغلب با تغییر فصل‌ها، مناسبت‌های مذهبی و رویدادهای تاریخی پیوند خورده‌اند، ازجمله آیین برافراشتن عَلَم امام علی در نوروز با نام میلهٔ سخی، جشن بهاری در مزار شریف با نام میلهٔ گل سرخ، آیین آغاز فصل کشاورزی با نام میلهٔ دهقان، جشن نمادین آغاز بهار در کابل و پروان با نام میلهٔ گل ارغوان، و آیین زنانۀ پخت حلوا در آستانهٔ نوروز با نام میلهٔ سمنک. این جشنواره‌ها علاوه‌بر شادی‌آفرینی و سرگرم‌کنندگی، کارکردهای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارند، ازجمله تقویت همبستگی ملی، ترویج گردشگری، حمایت از تولیدات محلی و انتقال ارزش‌های فرهنگی به نسل‌های بعدی. برخی از این مراسم‌ها، مانند میلهٔ نهال‌شانی و میلهٔ گل کچالو، بر اهمیت محیط زیست و کشاورزی تأکید دارند، در حالی که جشن‌هایی مانند میلهٔ توت و میلهٔ گل نارنج، فرصتی برای نمایش محصولات بومی و هنرهای محلی فراهم می‌کنند. با وجود چالش‌هایی مانند ناامنی و تغییرات سیاسی، این آیین‌ها همچنان به‌عنوان بخشی زنده از هویت فرهنگی افغانستان پابرجا مانده و نقش مهمی در حفظ سنت‌ها و تقویت روحیهٔ جمعی مردم این سرزمین دارند.

تعریف جشنواره‌های محلی افغانستان

جشنواره‌های محلی افغانستان به‌عنوان مجموعه‌ای از آیین‌ها و مراسم جمعی تعریف می‌شوند که ریشه در فرهنگ، تاریخ و باورهای مذهبی-اجتماعی این سرزمین دارند. این جشنواره‌ها که با عنوان «میله» شناخته می‌شوند، تلفیقی از عناصر نمادین، آیینی و کاربردی هستند که در چارچوب تقویم زراعی، مناسبت‌های مذهبی و تغییرات فصلی سازماندهی می‌شوند. ماهیت این جشنواره‌ها چندبعدی بوده و کارکردهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و مذهبی را به صورت توأمان دارا است.

در سطح ساختاری، این رویدادها به‌طور معمول شامل تشریفات خاص، مراسم نمادین مانند برافراشتن عَلم در میلهٔ سخی، فعالیت‌های جمعی نظیر نهال‌کاری و کشاورزی دسته‌جمعی و برنامه‌های هنری-تفریحی می‌شوند. از منظر کارکردی، این جشنواره‌ها به‌عنوان مکانیسم‌های انسجام‌بخش اجتماعی، حافظهٔ جمعی و انتقال میراث فرهنگی عمل می‌کنند. ویژگی ممیزهٔ آنها تلفیق عناصر بومی مانند مسابقات بزکشی و غذاهای محلی با مؤلفه‌های مذهبی نظیر نذر و زیارت بوده که بازتاب‌دهندهٔ سبک زندگی ترکیبی در جامعه افغانستان است. این جشنواره‌ها همچنین به‌عنوان نظامی نمادین برای بازتولید هویت فرهنگی و تقویت پیوندهای اجتماعی در بافت جغرافیایی-قومی متنوع افغانستان عمل می‌کند.

اهمیت و کارکردهای جشنواره‌های محلی افغانستان

جشنواره‌های فرهنگی در افغانستان به‌عنوان نهادهای زنده و پویای اجتماعی، کارکردهای چندبعدی در عرصه‌های مختلف حیات جمعی دارند.

• از منظر اجتماعی، این رویدادها با ایجاد فضای تعامل و گفت‌وگوی بین‌نسلی و بین اقوام، به تقویت انسجام و همبستگی اجتماعی کمک می‌کند.
• در بُعد فرهنگی، جشنواره‌ها حاملان میراث ناملموس فرهنگی و سرمایه‌های معنوی بوده و با انتقال دانش بومی، هنرهای سنتی و آداب اجتماعی، نقش محوری در حفظ هویت فرهنگی ایفا می‌کند.
• از دیدگاه اقتصادی، این مراسم با جذب گردشگران داخلی و خارجی، رونق بازارهای محلی و معرفی محصولات بومی، به چرخهٔ اقتصادی مناطق مختلف رونق می‌بخشند و در ایجاد اشتغال کمک می‌کند.
• برگزاری جشنواره‌ها فرصتی برای احیای صنایع دستی و هنرهای سنتی فراهم می‌آورد که خود موجب اشتغال‌زایی و درآمدزایی برای هنرمندان و صنعتگران محلی می‌شود. این رویدادها با معرفی ظرفیت‌های هنری و ادبی مناطق مختلف، به غنای گفتمان فرهنگی ملی کمک می‌کند و به‌عنوان فضای امن برای بیان آداب و رسوم محلی، به کاهش تنش‌های قومی و تقویت مدارای اجتماعی یاری می‌رسانند.
• جشنواره‌های فرهنگی با ایجاد فضای شاد و مفرح، به کاهش فشارهای روانی ناشی از سال‌ها ناامنی و جنگ کمک کرده و سلامت روان جامعه را ارتقا می‌بخشند.
• از منظر توسعهٔ پایدار، این رویدادها با ترویج فرهنگ محیط‌زیستی و احترام به طبیعت، به حفظ منابع طبیعی یاری می‌رسانند.
• در عرصهٔ بین‌المللی، جشنواره‌ها پنجره‌ای برای معرفی فرهنگ و سبک زندگی مردم افغانستان به جهانیان محسوب می‌شوند.
• از دیدگاه آموزشی، این مراسم با معرفی الگوهای مثبت فرهنگی و تاریخی، نقش مهمی در تربیت نسل جوان ایفا می‌کنند.
• همچنین جشنواره‌های فرهنگی به‌عنوان پل ارتباطی بین گذشته و حال، آینده‌ای روشن برای حفظ و توسعه فرهنگ اصیل افغانستان ترسیم می‌کنند.

انواع جشواره‌های محلی افغانستان

از دامنه‌های سرسبز شمال تا دشت‌های جنوبی، هر منطقه با جشنواره‌های منحصربه‌فرد خود، روایتی زنده از سبک زندگی، اعتقادات و هنرهای بومی را به نمایش می‌گذارد. این مراسم که اغلب با تغییر فصل‌ها و مناسبت‌های مذهبی همراه است، بازتابی از تنوع قومی و فرهنگی کشور و نمادی از وحدت ملی در عین تنوع فرهنگی و قومی به‌شمار می‌رود. جشنواره‌های محلی افغانستان، امروزه به‌عنوان میراثی ارزشمند، پیام‌آور صلح، شادی و امید برای نسل‌های حاضر و آینده هستند.

جشنواره‌های نوروزی

۱. میله سخی

میلهٔ سخی که به آن جَهَنده‌بالا، جَندَه، عَلَم، جَدّه و ژَندهٔ سخی هم می‌گویند، در روز اول سال خورشیدی، با حضور پرشور مردم، مقامات کشوری و مهمانان خارجی در مزار شریف و کابل، آغاز می‌شود. مردم معتقدند نوروز با روز جانشینی حضرت علی مصادف بوده و به‌همین دلیل، به‌نشانهٔ ارادت به آن امام، هر سال، پرچمی منسوب به او را برمی‌افرازند. این مراسم از تاریخچه‌ای طولانی برخوردار است؛ در عهد سلطان‌سنجر سلجوقی (۵۳۰ق)، قبری منسوب به حضرت علی در قریهٔ خواجه خیران، از قریه‌های اطراف شهر تاریخی بلخ، کشف می‌شود. سلطان‌سنجر بنایی روی آن مرقد می‌سازد که با حملهٔ مغول ویران شده، اما پس از مدتی دوباره بازسازی می‌شود. همچنین، نائب‌محمد علم‌خان در سال ۱۲۸۸ش، چوبی محکم و صاف را از جنگل‌های ماوراءالنهر به‌عنوان علم مولاعلی در روضهٔ شریف برافراشت که هنوز هم مورد استفاده است.

میلهٔ سخی در مزارشریف

میلهٔ سخی در مزارشریف، باشکوه‌ترین مراسم سال نو در افغانستان است که با تشریفات خاصی انجام می‌شود. چند روز پیش از نوروز، با مشارکت مقامات، روحانیون، تجار و اصناف مختلف بازار، کمیته‌ای برای مراسم، تشکیل می‌شود. رسته‌های زرگران، نقره‌کاران، مسگران و بزازان، هرکدام در نوسازی و تزیین در و دیوار روضهٔ شریف و عَلَم شاه اولیا، سهیم می‌شوند. همچنین، قبل از فرارسیدن سال نو، مردم از شهرهای مختلف با خواندن شعر معروف «بیا بریم به مزار ملا ممد جان»، راهی مزارشریف می‌شوند تا خود را به مراسم جهنده‌بالا و میلهٔ گل سرخ برسانند. صبح روز اول حَمَل/فروردین، مردم از سراسر کشور، کشورهای همسایه و حتی کشورهای اروپایی، برای برپایی مراسم جهندهٔ سخی، در روضهٔ شریف گردهم می‌آیند. آنها تا چهل روز در هتل‌های نزدیک روضهٔ شریف، مکاتب و مساجد ساکن می‌شوند. در این ایام، مزارشریف بیشترین جمعیت زائر و مسافر در داخل و بیرون روضه را دارد.

برافراشتن علم با سخنرانی مقامات حاضر در مراسم، شلیک ۲۱ گلولهٔ توپ و به پرواز درآمدن خیل عظیمی از کبوتران سفید میان هلهله و فریاد مردم آغاز می‌شود. لحظهٔ برافراشته‌شدن علم، با دعا و خواستن حاجات از صاحب علم همراه است. آنها باور دارند اگر جهنده به آسانی برافراشته شد، سالی نیک و پربار را پیش رو دارند، اما اگر به سختی در جای خودش نصب شود، سال خوبی پیش روی آنها نخواهد بود. مکانی که علم سخی در آن برافراشته می‌شود، به‌سمت قبلهٔ روضهٔ شریف است که بر سر در آن شعری از عبدالرحمن جامی حک شده است:

گویند که مرتضی علی در نجف است

در بلخ بیا، ببین چه بیت‌الشرف است

جامی نه عدن گوی، نه بین الجبلین

خورشید یکی و نور او هر طرف است

در این مراسم مردم سعی می‌کنند پارچه‌هایی را به علم ببندند. سپس تکه‌هایی از پارچهٔ علم دست‌دوزی شدهٔ سبزرنگ را که روپوش آن است، به‌عنوان تبرک برمی‌دارند. علم مولاعلی چهل روز برافراشته است. روز چهلم، عَلَم را با مراسم خاصی پایین می‌آورند.

مردم در شب و روز نوروز، نذورات نقدی خود را به صندوق روضهٔ شریف برده و در طول چهل روز به ادای نذر و خیرات اقدام می‌کنند. آنها معتقدند شاه اولیا، بیماران را شفا می‌دهد و با همین امیدواری، بیماران خود را از سراسر کشور و حتی از برخی کشورهای همسایه به روضهٔ سخی می‌آورند. برخی گزارش‌ها از شفا یافتن بیماران در طول این مراسم نقل شده است.

میلهٔ سخی در کابل

میلهٔ سخی در کابل، در غرب دامنهٔ کوه آسمایی (کوه تلویزیون) برگزار می‌شود. مردم معتقدند آن‌جا قدم‌گاه حضرت علی است.

در کابل همانند مزارشریف، مردم شب سال نو را با دعا و خواندن اشعار منقبت (مدح) در وصف حضرت علی به پایان می‌رسانند. صبح روز اول سال، مقامات و همهٔ اقشار مردم، در زیارتگاه سخی، گردهم می‌آیند. مراسم، با سخنرانی مقامات و روحانیون آغاز می‌شود. پس از آن، علما، پهلوانان و افراد موجه، عَلَم تزیین‌شده با پارچهٔ سبز ابریشمی به‌نام جهندهٔ سخی را میان هلهله و هیجان مردم و با ذکر یاعلی، بلند می‌کنند. زائران، پارچه‌های ابریشمی گران‌قیمتی را به نشانهٔ تبرک و خواستن حوائج به عَلَم می‌بندند. سپس جندهٔ مولا را به‌عنوان تبرک لمس کرده، می‌بوسند و حوائج خود را از حضرت علی می‌خواهند. آنها به این مناسبت، اشعاری را زمزمه می‌کنند:الگو:آغاز نستعلیق الگو:شعر الگو:ب الگو:ب الگو:پایان شعر الگو:پایان نستعلیقو یاالگو:آغاز نستعلیق الگو:شعر الگو:ب الگو:پایان شعر الگو:پایان نستعلیقعلم سخی در کابل تا چهل روز برافراشته می‌ماند. در این مدت مردم به زیارت و نیایش می‌پردازند. روز چهلم طی مراسمی در حضور تعدادی از مردم با سخنرانی و دعا، علم را پایین می‌آورند.

۲. میله گل سرخ

پیشینهٔ میله گل سرخ به دوران بلخ باستان در هزاران سال قبل بر می‌گردد. این جشنواره از عصر آریایی‌ها برگزار می‌شد و با ورود اسلام به افغانستان، این جشن رنگ‌وبوی اسلامی به خود گرفت. با قیام ابومسلم خراسانی و نفوذ برمکیان در دستگاه خلافت و همچنین در دوران طاهریان و صفاریان این جشن رونق گرفت و در عهد تیموریان با کشف مزار منسوب به امام علی به شکوه این مراسم افزوده شد. امروزه دولت‌ها به بهانهٔ میلهٔ گل سرخ، همه‌ساله بازسازی‌هایی در روضهٔ شریف انجام می‌دهند.

در روزهای آغازین سال نو خورشیدی، در مزارشریف، تمامی نقاط شهر حتی بالای دیوارها و پشت‌بام خانه‌های کاه‌گلی و دشت و دمن، سرشار از گل‌های سرخ می‌شود. بوی این گل‌ها، تمام فضای شهر را معطر می‌کند. هر سال در نوروز، مردمان زیادی از شهرهای مختلف، کشورهای همسایه و حتی از کشورهای اروپایی برای شرکت در میلهٔ گل سرخ در مزارشریف اقامت می‌گزینند و مردمان این شهر با تمیز کردن خانه‌ها، کوچه‌ها و آذین خیابان‌ها برای برگزاری این جشن آماده می‌شوند. شاه‌بیت میلهٔ گل سرخ، مراسم برافراشتن «درفش کاویانی» مشهور به «جهنده‌بالا» یا «علم مولا علی» در «روضهٔ شریف» است که در نخستین صبح سال نو با آداب خاصی انجام می‌شود. هزاران نفر، با شور، هیجان، صلوات و دعا این مراسم را از نزدیک مشاهده می‌کنند.

مردم مزارشریف پس از شرکت در مراسم جهنده‌بالا، برای تفریح و دیدن مسابقهٔ بُزکشی به دشت شادیان و تپه‌های مملو از گل‌های سرخ، می‌روند. بزکشی از مسابقات و بازی‌های هیجان‌انگیز در افغانستان است. برای دیدن این مسابقه گردشگران زیادی از سراسر جهان به مزارشریف می‌آیند. تفریحات میله گل‌سرخ که تا چهل روز ادامه پیدا می‌کند عبارت است از: مرغ‌جنگی، بُودَنَه (بلدرچین) جنگی، قوچ‌جنگی، تخم‌مرغ‌جنگی، شعبده‌بازی، چلیک‌دنده، گُدی‌پران‌بازی (بادبادک) و ریسمان‌کشی. دختران نیز به بازی مخصوص خود «قوقو برگ چنار» می‌پردازند. در سال‌های اخیر علاوه بر بازی و تفریح‌های سنتی، مسابقات متعدد ورزشی، نمایشگاه کتاب و صنایع دستی زنان نیز برپا می‌شود.

در روز ۱۳ حَمَل/فروردین خانوادها به دشت‌ها و تپه‌ها به‌خصوص به دشت شادیان می‌روند و در حالی‌که زمین سرسبز و غرق گل‌های سرخ است، روی فرش سبز طبیعت کنار شقایق‌های سرخ‌فام، می‌نشینند. آنها، هنگام ظهر در مکانی که اتراق کرده‌اند سفره گسترانده و غذای مخصوصی را که از قبل تهیه کرده‌اند، مانند دم‌پخت و کیچری، صرف می‌کنند. در طول چهل روز تفریح مردم در دشت‌های لاله‌گون مزارشریف، زمزمه‌های اشعار مرتبط با گل‌های سرخ، روضهٔ شاه مردان و شفابخشی شاه اولیا در میلهٔ گل سرخ ادامه دارد؛ برای مثال، شعر معروف «بیا بریم به مزار مُلا مامد جان» با روح و جان مردم عجین شده و از هر کوی و برزن، به گوش می‌رسد:الگو:آغاز نستعلیق

الگو:شعر
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیقو یاالگو:آغاز نستعلیق
الگو:شعر
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیق

۳. میله گل ارغوان

میلهٔ گل ارغوان، در تپه‌های دارای گل‌های ارغوان با برنامه‌های شاد و متنوع برگزار می‌شود و نقشی مهم در شادی‌آفرینی، همبستگی اجتماعی و انتقال میراث فرهنگی به نسل‌های آینده دارد. این جشن همراه با تفریحات سالم در فضاهای خوش آب‌وهوا و آمیختن تفریح با معنویت و آداب مذهبی مانند دادن نذر و زیارت مزار بزرگان دین و مذهب، نشاط روحی و سرزندگی را به ارمغان می‌آورد.

ارغوان، درختی سرخ‌رنگ با شاخه‌های باریک و طبع سرد و خشک است. رنگ ارغوانی در گذشتهٔ دور مورد توجه پادشاهان و اشراف بوده و آنها برای متمایزشدن از مردم عادی، لباس‌های ارغوانی به تن می‌کردند. رویش گل‌های صورتی‌رنگ این درخت، در نخستین روزهای بهار آغاز می‌شود و به‌سرعت تمام شاخه‌های درخت حتی ساقهٔ آن را غرق در گل‌های قلب‌مانند می‌کند. گل ارغوان، نماد بهار، تازگی و رویش دوباره است و بدین جهت مردم افغانستان مراسم پرنشاطی را همراه خانواده و دوستان، هنگام شکفتن گل ارغوان در مکان‌های رویش این گل برگزار می‌کنند.

جشن گل ارغوان در منطقهٔ خواجه‌صفا در کابل، سابقهٔ بسیار طولانی دارد و پیشینهٔ برگزاری آن را به دوران رستم و رودابه بازمی‌گردانند. مردم کابل در روزهای آغازین بهار، به‌صورت گروه‌های دوستانه، همراه با چای، نان روغنی، قیماق (سرشیر) و پراته (نان یا غذای محلی)، به منطقهٔ خواجه‌صفا رفته و زیر شکوفه‌های زیبای درختان ارغوان زیرانداز خود را می‌گسترانند و به‌تفریح و گذراندن اوقات فراغت خود مشغول می‌شوند. از سرگرمی‌های این روز مشاعره و آوازخوانی است که تا عصر ادامه پیدا می‌کند.

در ولایت بدخشان نیز جشن گل ارغوان همه‌ساله از سوی فعالان اجتماعی و مدنی، شاعران و نویسندگان برگزار می‌شود. سرایش شعر، کوهنوردی و سنگ‌بازی از سرگرمی‌های این مراسم است. همچنین معرفی جاذبه‌های گردشگری و رونق این صنعت از دیگر اهداف برپایی این جشن به‌شمار می‌رود.

جشن گل ارغوان در تپهٔ گل‌غندی شهر چاریکار از ولایت پروان نیز از سابقهٔ صدها ساله برخوردار است. در دورهٔ معاصر یک راه دسترسی آسان‌تر به تپهٔ گل‌غندی ایجاد شد و در ۱۳۲۴ش، دو کاریز از سوی شاروالی (شهرداری) در این محدوده حفر شد و شاعر پشتوزبان سیدبهاءالدین بهایی نام این تپه را تپهٔ گل‌غندی گذاشت. همزمان قسمتی از این تپه هموار و بعدها از زیبایی خاصی برخوردار شد و در ۱۳۲۸ش، چهار تپهٔ دیگر نیز هموار شد و در آن‌ها درختان ناجو و گل‌های مرسل کاشته شد. این تپه‌های ارغوانی امروزه به نماد اصلی این جشن ملی بدل شده است.

میلهٔ گل ارغوان در تپهٔ گل‌غندی در روز ۱۲ حمل/فروردین برگزار می‌شود. در این موسم، گل‌های درخت ارغوان مردمان زیادی را به خود جذب می‌کند و دیدن گل‌ها روح و روان هر بیننده‌ای را تازه می‌کند. شهر چاریکار در این مراسم با ازدحام مردم و وسایل نقلیه مواجه است و تپهٔ گل‌غندی میزبان جمعیت زیادی از سراسر افغانستان است. در این جشن، عده‌ای کبک، بودنه (بلدرچین) و خروس‌های کلنگی جنگی خود را می‌آورند و جوانان را سرگرم می‌کنند. از دیگر تفریح‌های چنین روزی گُدی‌پرانی (بادبادک‌بازی) است؛ شماری از جوانان و نوجوانان با بادبادک‌های رنگارنگ آسمان تپهٔ گل‌غندی را همانند زمین آن رنگارنگ می‌کنند و با جنگ بادبادک‌بازی و رهاسازی آن در آسمان فرهنگ کینه‌زدایی از دل‌ها را نهادینه می‌کنند.

با آمدن مردم به تپهٔ گل‌غندی، فروشندگان و دستفروش‌ها نیز بازاری ایجاد می‌کنند و با سروصدا در پی جلب توجه مردم به‌سوی خود هستند؛ پنیر تازه، شورپنیر، شورنخود با مرچ (فلفل) و مصالح (ادویه) خانگی، قوروت (کشک) تازهٔ سالنگ و غوربند، لبوی شیرین، تخم‌مرغ آب‌پز و اسباب‌بازی کودکان در این اجتماع پرنشاط به فروش می‌رسد. در گوشه‌ای از تپهٔ گل‌غندی رستوران‌های سیار با سماورهای بزرگ پر از چای و در گوشهٔ دیگر بساط فروش ماهی تازه و جِلِبی (زولبیا) رنگارنگ برپا می‌شود. رستوران‌های داخل شهر چاریکار و کبابی‌ها نیز مملو از مشتریانی می‌شود که از پروان و دیگر شهرها خود را به میلهٔ گل ارغوان رسانده‌اند.

در سال‌های اخیر نمایشگاه‌های محصولات داخلی نیز در تپهٔ گل‌غندی با عنوان «نامهٔ ارغوان» ایجاد می‌شود تا مردم به آسانی با تولیدات این منطقه آشنا شوند و آنها را بخرند. این نمایشگاه بعد از سقوط نظام جمهوری اسلامی در افغانستان با محدودیت‌هایی روبرو شد و در ۱۴۰۲ش زنان تولیدکننده، حضور کمرنگی داشتند و دیگر صنعت‌کاران نیز با فروش پایین محصولات مواجه بودند.

۴. میله سمنک

آیین سَمَنک‌پزان، رسمی کهن در افغانستان بوده و همانند جشن نوروز، پیشینهٔ آن به عهد باستان برمی‌گردد و بخشی از فرهنگ دیرینهٔ این سرزمین به‌شمار می‌رود. پس از آمدن اسلام در افغانستان، این مراسم جنبهٔ مذهبی یافته است و سمنک، غذای خاص فاطمه زهرا نامیده شد. در ایران نیز این غذا در آیین‌های ملی و مذهبی، طبخ می‌شود؛ از جمله به‌مناسبت شهادت حضرت فاطمه زهرا با مرسم خاص و به‌عنوان نذر و برای توسل به حضرت زهرا تهیه می‌شود. این غذا در میلاد پیامبر اکرم نیز در شهرهای مختلف ایران از جمله شهررضا آماده می‌شود.

جغرافیای پخت سمنک، آسیای میانه و ایران را شامل می‌شود. مردم افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان و قیرقیرستان، سمنک را در شب نوروز تهیه می‌کنند، اما در ایران سمنو را علاوه بر روزهای نزدیک به سال نو، در مناسبت‌های مذهبی به‌خصوص در ایام شهادت فاطمهٔ زهرا نیز می‌پزند. سمنک شباهت بسیار به نوعی پودینگ محبوب در فنلاند و سوئد نیز دارد. این غذای مقوی را برای مصرف خانگی نیز تهیه می‌کنند اما آیین سمنک‌پزان در آستانهٔ سال نو به‌صورت جمعی توسط زنان و دختران برگزار می‌شود و همچنین آن را برای مراسم یادبود پیشوایان مذهب شیعه، تهیه می‌کنند.

میلهٔ سمنک یک مراسم زنانه است و به‌صورت کامل توسط زنان و دختران، همراه با ساز و خواندن اشعار مختلف به‌ویژه شعر مخصوص سمنک‌پزان، اجرا می‌شود. پخت نذر سمنک، به‌طور معمول از سر شب تا صبح، زمان می‌برد، و گاهی پخت آن تا یک‌شبانه‌روز هم طول می‌کشد. زنان و دختران با شادی و خوشحالی در کنار دوستان خود همراه با ساز و آواز مخصوص سمنک‌پزان برای پخت آن بیدار می‌مانند. تعدادی به قصه‌گویی، گروهی به شادمانی و تعدادی هم به‌نوبت به‌هم‌زدن سمنک مشغول می‌شوند. کودکان هم در حیاط خانه آتش روشن کرده به بازی و نشاط می‌پردازند.

بخشی از شعر سمنک که دختران همراه با دایره می‌خوانند این است:الگو:آغاز نستعلیق

الگو:شعر
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیقپس از آنکه سمنک خوب دم کشید و آمادهٔ خوردن شد، بانوان و دوشیزگان بعد از ادای نماز صبح، دور دیگ سمنک جمع شده به دعا و خواستن حوایج می‌پردازند. بعد از آن درب دیگ را برداشته، نذر سمنک را بین خود، فامیل، خویشان و همسایگان تقسیم می‌کنند و سهم همسایگان را توسط کودکان در حالی که لباس‌های عید نوروز را بر تن دارند، صبح زود می‌فرستند. در مقابل، خانواده‌هایی که سمنک را دریافت کرده‌اند مقداری پول نقد یا شیرینی، میوهٔ خشک، نمک و پنبه به‌دست کودکان می‌دهند.

سمنک نماد زایش و باروری گیاهان در فصل بهار محسوب می‌شود. آیین سمنک‌پزان با نیت برآورده شدن حاجت‌های عمومی و شخصی همراه است. زنان پخت سمنک را با آرزوی صلح و امنیت در جامعه شروع می‌کنند. آنها معتقدند سمنک با خود خیر و برکت می‌آورد و طعم و رنگ اصلی آن را به فال نیک می‌گیرند و نشانهٔ قبولی حاجات می‌دانند. آنها قبل از پخت سمنک، به نیایش می‌پردازند و پس از حکایت تاریخچهٔ آن توسط بانوی باسوادی که او را «آتون» می‌نامند، در حق امام حسن و امام حسین که سمنک غذای آن‌ها بوده است دعا کرده و کار را آغاز می‌کنند.

جشنواره‌های کشت و کار

۱. میله توت

خوردن توت به همراه دوغ

میلهٔ توت در برخی شهرهای افغانستان به‌ویژه پنجشیر از قدمت تاریخی برخوردار است و همه‌ساله در این ولایت برگزار می‌شود. این جشن که مردم برای برپایی آن لحظه‌شماری می‌کنند، در فصل تابستان به‌ویژه در روزهای آخر برداشت توت با مشارکت مسئولان، اهالی فرهنگ و ادب و اقشار مختلف مردم از ولایت‌های افغانستان با سخنرانی مقامات حکومتی آغاز می‌شود و با شعر، آوازخوانی، موسیقی و صحبت‌های تخصصی با موضوع باغداری و کشاورزی ادامه می‌یابد. میلهٔ توت به‌طور معمول در ساعت ۱۰ صبح تا عصر برگزار می‌شود اما بعضی اوقات از عصر شروع می‌شود و تا چهار صبح ادامه دارد.

میزبانان با انواع توت، دوغ و دوغ‌بادرنگ (آب‌دوغ‌خیار) همراه غذا، به پذیرایی از مهمانان اقدام می‌کنند و طبق رسوم مناطق شمالی همراه صرف توت باید دوغ هم باشد، آن‌هم دوغ با ترکیبات و طعم‌های مختلف مانند دوغ با طعم سیر، دوغ با طعم پودِینَه (پونهٔ کوهی) و دوغ با مُرچ (فلفل)، دوغ چکه‌ای (چکیده‌ای) و دوغ ماستی.

بر خلاف دوران پیش از طالبان که حضور زنان در این جشن پررنگ بود، در سال ۱۴۰۲ش، میلهٔ توت با حضور مقامات طالبان، بدون مشارکت زنان و بدون آوازخوانی و نواختن موسیقی در پنجشیر برگزار شد.

مسئولان برگزاری این مراسم تلاش می‌کنند جشن را در مکان‌های سرباز و سرسبز برپا کنند. در برخی سال‌ها محل مناسب برای شرکت‌کنندگان جشن، در فضای باز کنار رود پرآب پنجشیر در نظر گرفته می‌شود که برای مردم خیلی خوشحال‌کننده و رضایت‌بخش است و جوانان هم گاهی در کنار چشمه‌ها این جشن را برگزار می‌کنند.

۲. میله دهقان

در فصل زمستان، در بسیاری از مناطق سردسیر افغانستان، کارهای کشاورزی تعطیل است، اما با آمدن بهار این تعطیلات نیز به پایان می‌رسد. هدف از برگزاری میلهٔ دهقان در اول بهار، مراسم حکایت از شروع فصل کار دارد. میلهٔ دهقان، فرصت مناسبی برای تمرین دادن به گاوهایی است که در تمام طول زمستان بیکار بوده و با خوردن پندانه و کًنجاره، قوی شده‌اند.

این مراسم به‌شکل سنتی، همه‌ساله توسط دهقانان، با حضور مردم و ملای قریه (روحانی محل) انجام می‌شود. دهقانان یک‌جفت گاو نر مخصوص شخم‌زنی را تزئین می‌کنند. زنان با پختن فطیر (نوعی نان‌روغنی)، کلوچه و دیگر خوردنی‌ها و مردان با تهیهٔ اسباب تزئین گاوها شامل گل‌ها، زنگوله‌ها، گردنبند پارچه‌ای و کمربندهای رنگارنگ، برای مراسم آماده می‌شوند. اهالی قریه با اسباب کشاورزی و گاوهای تزئین شده، به نزدیکی‌های مسجد رفته، رو به قبله می‌ایستند و از ملای قریه تقاضا می‌کنند تا برای آنها در سال نو دعا کند. نزدیک چاشت (ظهر) همهٔ اهالی قریه، دور دِستَرخوان (سفره) جمع می‌شوند. خانواده‌ها، خوردنی‌های خوش‌مزه‌ای را که تهیه کرده‌اند، روی دسترخوان قرار می‌دهند تا همه پذیرایی شوند.

عصر آن روز همه به زمین کشاورزی رفته و ملای قریه دو گاو قلبه‌ای را افسار و یوغ زده و برای قلبه‌کشی/شخم‌زدن، آماده می‌کند. پس از آن، یک نفر به قلبه‌کردن زمین، مشغول می‌شود. پیرمرد قلبه‌گر/شخم‌زن/شیارگر با کمرِ بسته، شروع به قلبه‌کشی می‌کند. در برخی محلات به این کار «گاوخونُک» می‌گویند. پس از این قلبه‌رانی نمادین، اطفال شروع به بازی و تفریح می‌کنند؛ پسران به بازی‌های پهلوانی، کشتی‌گیری، مرغ جنگی، گاو جنگی، سگ جنگی و انواع بازی‌های دیگر پرداخته و دختران نیز به سرگرمی‌های مخصوص خود مانند شعرخوانی مشغول می‌شوند. اشعار دختران اغلب به مناسبت آغاز فصل بهار و سال نو است: الگو:آغاز نستعلیق

الگو:شعر
الگو:ب
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیقیکی از سروده‌هایی که به موضوع دهقانی و کشت‌وکار مرتبط است، شعر «دهقان جوان بیا به صحرا» است که در همین ایام خوانده می‌شود. این شعر، تأثیر خاصی بر مردم می‌گذارد. هدف از آن تشویق دهقانان جوان به کشاورزی است که به صورت زیر آغاز می‌شود:

تک‌خوانالگو:آغاز نستعلیق

الگو:شعر
الگو:ب
الگو:ب
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیقجمع‌خوانالگو:آغاز نستعلیق
الگو:شعر
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیقپس از اتمام میله، هنگام غروب، افراد با خوشحالی به خانه‌های خود بر می‌گردند. برخی با دعوت دوستان به خانه‌های آنها رفته و تا پاسی از شب کنار همدیگر خوش می‌گذرانند.

امروزه در شهرها نیز جشن روز دهقان یا میلهٔ قُلبه در روز دوم سال نو انجام می‌شود. در این روز از سوی ریاست زراعت، مکانی اختصاص داده می‌شود تا دهقانان (کشاورزان) محصولات زراعی و لبنیاتی، همچنین انواع مختلف حیوانات را به نمایش بگذارند. این مراسم با حضور مقامات دولتی، دهقانان و عموم مردم برگزار شده و با سخنرانی، اجرای تئاتر، موسیقی و نمایش ابزارآلات جدید کشاورزی همراه است.

در شهر کابل، مراسم میلهٔ دهقان در دامنهٔ کوه علی‌آباد مشهور به دامنهٔ سخی از سوی صدراعظم به صورت رسمی افتتاح می‌شد، اما در سال‌های اخیر در باغ بابرشاه، بادام‌باغ و چمن‌حضوری برگزار می‌شود. در این مراسم، نهال‌شانی، انواع بازی‌های ملی و نمایش حیوانات، بزکشی و گل‌کاری صورت می‌گیرد. در سال ۱۳۹۴ش، میلهٔ دهقان با حضور پررنگ مقامات دولتی و مهمانان خارجی از جمله سرپرستان وزارت‌خانه‌های زراعت (کشاورزی) اطلاعات و فرهنگ، امور زنان، کار و امور اجتماعی، ترانسپورت (حمل و نقل)، سرپرست شاروالی (شهرداری) کابل، سفیر برخی کشورها، برخی نمایندگان پارلمان/مجلس و دیگر مهمانان با تلاوت قرآن و سخنرانی برگزار شده است. در این مراسم، بیش از صد شرکت داخلی و صنایع دستی زنان، محصولات خود را در ۲۰۰ غرفه عرضه کردند. شرکت‌کنندگان از ۲۴ ولایت افغانستان بودند.

۳. میله نهال‌شانی

برگزاری کمپین ملی نهال‌شانی باحضور وزیر زراعت، آبیاری و مالداری؛ حوت ۱۳۹۸

میلهٔ نهال‌شانی به کمک ادارهٔ زراعت و مؤسسات دیگر اجرا و طی آن هزاران نهال بین مردم توزیع می‌شود. این نهال‌های مثمر مانند نهال بادام، گیلاس، شفتالو و انگور، در مناطق عمومی، زمین‌های شخصی، مدارس و کنار خیابان‌ها غرس می‌شود. جوانان داوطلب به‌مدت سه روز هزاران نهال را غرس می‌کنند. در برخی شهرها مانند چخچران، زمان نهال‌شانی از ۱۰ حوت/اسفند آغاز و تا ۲۵ حمل/فروردین ادامه می‌یابد.

انواع بازی‌های ملی، مسابقات دهقانی مانند اسب‌دوانی، نیزه‌بازی، رژهٔ حیوانات، بیل‌بازی، داربازی، قوچ‌جنگی، مرغ‌جنگی، تخم‌مرغ‌جنگی، سگ‌جنگی، چرخ‌وفلک و اسب‌های چوبی هنگام برپایی میلهٔ نهال‌شانی برگزار می‌شود. نهال‌شانی به هدف ایجاد نشاط، تقویت روحیهٔ مثبت و گسترش فضای سبز بیشتر و حمایت از هوای سالم صورت می‌گیرد، تا ضمن به‌وجود آمدن محیط پاک، روحیات مردم نیز اندکی از نا امنی و جنگ با برنامه‌های مفرح در طبیعت شاد شود. میلهٔ نهال‌شانی در برخی شهرها مانند خوست با تنوع بسیار همراه است. اتن (رقص ملی)، حضور باغداران و کشاورزان در قالب گروه‌های مختلف با فرم‌های متحدالشکل در گروه خود و متفاوت از دیگر گروه‌ها و اختصاص مناطق وسیع برای نهال‌شانی، این جشن را جذاب می‌سازد.

کمپین نهال‌شانی در هرات باحضور مسئولان شاروالی هرات

در برنامهٔ غرس نهال، عموم مردم اعم از زن و مرد و کوچک و بزرگ، رسانه‌ها، نهادهای مدنی و مقامات حکومتی سهم می‌گیرند. قبل از تسلط طالبان در برخی موارد زنان هم در این کار حضور فعال داشتند. هنرمندان نیز با اجرای نمایش در ارتباط با موضوع نهال‌شانی و مراقبت از آن در بین حاضران، در فرهنگ‌سازی محیط سبز تلاش می‌کنند.

۴. میلهٔ گل کچالو

میلهٔ گل کچالو/سیب‌زمینی در سال‌های اخیر میان مردم ولایت بامیان افغانستان رسم شده است. این جشن نخستین‌بار در ۲۲ سرطان (تیر) ۱۳۹۶ش، از سوی وزارت زراعت و ادارهٔ محلی در مرکز بامیان به‌مدت دو روز برگزار شد و از آن زمان تا قبل از تسلط طالبان، هر سال در افغانستان ادامه داشت.

این مراسم با حضور مقامات بلندپایهٔ کشوری و برخی مهمانان از شهرهای دیگر و مقامات خارجی همراه با دعا آغاز می‌شد و مقامات با ارائهٔ گزارش کارهای انجام‌شده در مورد محصولات کشاورزی به‌خصوص کچالو و تشویق کشاورزان به رقابت سالم و افزایش میزان تولید کچالو، توجه دهقانان و شرکت‌کنندگان را به خود جلب می‌کردند. برنامه با شعر، آهنگ و موسیقی محلی توسط گروه‌های مختلف دختران و پسران و نمایش محصولات صنایع دستی ادامه پیدا می‌کرد.

در جشن گل کچالو از انواع کچالوهای پخته‌شده و فرآورده‌های آن رونمایی می‌شد؛ این فرآورده‌ها ۴۰ نوع غذا را شامل می‌شد ازجمله کچالوی قولوخی، آوجوشک (آب‌پز)، بخارپز، بولانی‌کچالو، تنوری، لقمه، چیپس، قورمه‌کچالو، چیپس ورقی، پِیرکِی، غُل‌کچالو، سمبوسه‌کچالو، کوکو، خلال‌کچالو. همچنین درکنار انواع کچالوهای پخته‌شده، غذاهای محلی متنوع مانند دَلدَه، کَشکَو، قوروتی، شیربرنج، نان‌دیگی، خَجُور، لَلمِیلدَه و کیچیری نیز معرفی می‌شد.

۵. میلهٔ گل سیب

جشن گل سیب در ولایت میدان‌وردک از سال ۲۰۰۲م، آغاز و سپس در سایر شهرهای افغانستان رایج شد. همه‌ساله باغداران و مسئولان حکومتی در کنار فرهنگیان، اهالی ادب، هنر و سایر اقشار مردم این مرسم پرنشاط را با برنامه‌های متنوع برگزار می‌کنند. شروع برنامه با قرائت قرآن است و در ادامه خواندن سرود به‌صورت گروهی انجام می‌شود. سپس شاعران، نویسندگان و ادیبان آثار خود را با موضوعات وصف گل سیب، عشق، عرفان، پایمردی و رشادت مردم افغانستان در طی سالیان دراز، با دیگران به اشتراک می‌گذارند. برپایی نمایشگاه کتاب همزمان با جشن گل سیب از برنامه‌های این جشن است. یکی دیگر از برنامه‌های این جشن، مشاعره است که با حضور صدها شاعر و نویسنده برگزار می‌شود و محتوای مطالب آن را صلح، برادری و وحدت ملی شکل می‌دهد و در انتهای این محفل به شاعران و نویسندگان، لوح تقدیر اهدا می‌شود.

محصول سیب در ولایت میدان‌وردک از شهرت جهانی برخوردار است و به نام «سیب میدان» شناخته می‌شود. به‌مناسبت برداشت سالانه صدها تن سیب از باغ‌های این ولایت، میلهٔ گل سیب در این ولایت با شکوه بیشتری برپا می‌شود. در برنامه‌های فرهنگی جشن گل سیب در میدان‌وردک، قبل از تسلط طالبان بیشتر سخن از تشویق جوانان به‌مشارکت اجتماعی و محتوای اشعار و مقالات، مشکلات جامعه و تشویق به زندگی صلح‌آمیز بود؛ اما در زمان حاکمیت طالبان علاوه بر حذف کامل زنان از این‌گونه مراسم‌ها، این نوع جشن‌ها و جشنواره‌ها بسیار کمرنگ شده است و محتوای بیشتر اشعار را تمجید از طالبان تشکیل می‌دهد.

در مناطق شیخعلی و غوربند از ولایت پروان و منطقه شهرک از لایت غور نیز مردم شاهد برگزاری این جشن بودند. در شیخعلی، باغداران سالانه بیش از ۶۰۰۰ تن سیب از باغ‌ها برداشت می‌کنند. در ولایت پروان علاوه‌بر برنامه‌های فرهنگی مانند خواندن مقاله و مشاعره، ورزش‌های رزمی و مسابقات ورزشی مانند والیبال و بزکشی و همچنین نمایش‌های هنری مانند تئاتر اجرا می‌شد. در ولسوالی شهرک از ولایت غور برای نخستین‌بار در ۲ اکتبر ۲۰۱۴م، جشن گل سیب برگزار شد. از سیب ولایت غور که خیلی خوش‌مزه است، به‌نام سیب کمنج یاد می‌شود. این نوع سیب در ولایات غربی افغانستان مشهور و نسبت به سیب دیگر شهرها گران‌تر است.

۶. میله گل نارج

بزم شعرخوانی گل نارنج در ننگرهار؛ فروردین ماه ۱۴۰۱ش

میلهٔ گل نارنج نخستین‌بار در سال ۱۳۴۰ش، در ولایت ننگرهار با برنامهٔ مشاعره برگزار شد. برخی منابع، سابقهٔ مشاعره در جشن گل نارنج را تا ۵۰۰ سال برآورد کرده‌اند. میلهٔ گل نارنج در فصل بهار از تاریخ ۱۰ تا ۳۰ حمل/فروردین در هنگامهٔ شکفتن درختان نارنج و در حالی که عطر آن تمام شهر را فرا می‌گیرد با حضور پرتعداد مردم در هتل‌های معروف شهر جلال‌آباد یا در یکی از باغ‌های این شهر برپا می‌شود. کاخ شاهی، هتل سپین‌غر و باغ تاریخی سراج‌العماره از جملهٔ مکان‌های برگزاری میلهٔ گل نارنج است. مراسم با سخنرانی مقامات حکومتی در مورد تاریخچهٔ این جشن و اهمیت آن در رشد و توسعهٔ فرهنگی شروع می‌شود. شعرخوانی و مشاعره بین شرکت‌کنندگان بیشترین زمان را در این جشن به خود اختصاص می‌دهد و قبل از حاکمیت طالبان، موسیقی، آوازخوانی، اجرای تئاتر، اتن (نوعی رقص محلی) و پایکوبی نیز در این مراسم رواج داشت.

برگزاری برنامهٔ جشن به‌عهدهٔ وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان است و اجرای آن را اهالی فرهنگ و ادب عهده‌دار می‌شوند و همچنین تعدادی از مردم به‌خصوص جوانان به‌دلیل علاقه‌ای که به این مراسم دارند به‌صورت داوطلبانه در برپایی این جشن سهم می‌گیرند. مسئولان برگزاری، از مدت‌ها قبل با اعلام رسمی برای ارسال شعر در این جشن فراخوان می‌دهند. در سال ۱۳۹۱ش، صدها تن از مقامات حکومتی و نیز شرکت‌کنندگانی از شهرهای کابل، پکتیا، پکتیکا، خوست، کنر، لغمان و عده‌ای از فرهنگیان پیشاور پاکستان در میلهٔ گل نارنج شرکت کردند.

شاعران به‌طور عام موضوعات دینی، اجتماعی و حماسی را در شعر خود می‌گنجانند و بیشتر اشعار آنها را طنز، مسائل انتقادی، عملکرد مسئولین، اختلاس، فساد اداری، دعوت ملت به بیداری، وحدت ملی و آبادانی کشور شامل می‌شود. همچنین دیگر موضوعات روز مانند صلح، رفتار عاری از خشونت، مبارزه با فساد، حمایت از اقشار ضعیف جامعه و در حکومت طالبان حمایت از تحصیل دختران محتوای این اشعار را تشکیل می‌دهد.

۷. میله گل سنجد

جشن گل سنجد نخستین‌بار در ۱۳۸۵ش، در ولایت لوگر برگزار شد و بعد از آن میلهٔ گل سنجد همه‌ساله از سوی فرهنگیان و ریاست اطلاعات و فرهنگ ولایت لوگر برپا می‌شود. میلهٔ گل سنجد با سخنرانی مسئولین و مقامات حکومتی آغاز می‌شود و با اشعار شاعران و فرهنگیان ادامه می‌یابد.

پیش از حاکمیت طالبان، علاوه بر سخنرانی‌ها، قرائت پیام رئیس‌جمهور به این مناسبت و برنامه‌های سرگرمی و تفریحی نیز در این میله، جای داشت. شهرهای محمد آغه و پُل علم در ولایت لوگر محل برگزاری میلهٔ گل سنجد است.

علاوه‌بر ساکنان ولایت لوگر، هنرمندان، فرهنگیان و شاعران از ولایات کنر، خوست، غزنی، میدان‌وردک، پکتیا، پکتیکا، ننگرهار و کابل، از مهمانان این جشن فرهنگی هستند. ریاست اطلاعات و فرهنگ لوگر با همکاری برخی انجمن‌های فرهنگی ادبی میزبانی میلهٔ گل سنجد را به عهده دارند.

این جشن در ۲۰۲۲م، با عنوان آزادی و استقلال، با موضوعات شعری مختلف مانند استقلال، تمجید از طالبان، پایان اشغال، حفظ ارزش‌های دینی و فرهنگی، حجاب اسلامی و وحدت ملی برگزار شد. شاعران و نویسندگان در حاکمیت طالبان به‌دلیل ترس از بازداشت، انتقاد از حکومت را کنار گذاشتند.

۸. جشنواره گل بادام دایکندی

جشن ‌گل بادام از جمله رویدادهای فرهنگی جدید در ولایت دایکندی افغانستان است که آغاز آن به ۱۳۸۸ش بازمی‌گردد. این جشن با توجه به فراوانی چشمگیر و شکوفایی زودهنگام درخت بادام مرغوب دایکندی، همه‌ساله در آغاز سال نو و هنگام شکفتن گل‌های بادام در شهر نیلی (مرکز ولایت) و برخی ولسوالی‌ها مانند میرامور برگزار می‌شود. این رویداد از سال ۱۳۹۶ش به جشنواره فرهنگی و هنری ارتقا یافته است.

هدف اصلی این جشنواره، معرفی محصولات زراعتی به‌خصوص بادام و در نتیجه رشد اقتصاد محلی است. با این حال، کارکرد اجتماعی آن عمیق‌تر بوده و شامل معرفی فرهنگ محلی، رساندن پیام همگرایی ملی، صلح و دوستی، و مهم‌تر از همه، جلوگیری از مصادره شدن هویت منطقه‌ای با عرضه مستقیم بادام دایکندی به بازارهای داخلی و خارجی است.

جشنوارۀ گل بادام دایکندی در کنار هفت جشنوارۀ دیگر به¬عنوان جشنوارۀ ملی در وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان، ثبت شده است.

بازنمایی سبک زندگی در جشنواره گل بادام

جشنواره گل بادام محلی برای نمایش و تقویت سبک زندگی سنتی مردم دایکندی است:

• نمایش محصولات و اقتصاد محلی: باغ‌داران و کشاورزان، انواع محصولات خود از قبیل توت‌خشک، برگه آلو، چهارمغز و سایر محصولات زراعی را در غرفه‌ها به نمایش می‌گذارند؛
• صنایع دستی و نقش زنان: زنان، صنایع دستی مرسوم در فرهنگ خود مانند خامک‌دوزی، گراف‌بافی (پرده و پشتی‌های جهازی) و انواع بافتنی‌ها را عرضه می‌کنند که نمایانگر مهارت و اهمیت اقتصادی زنان در تولید خانگی است؛
• غذاهای سنتی و الگوهای تغذیه: نمایش غذاهای محلی چون روغن حیوانی، محصولات لبنی، حلوای سرخ، بَتَه (برنج، ماش و روغن) و قَدید (گوشت خشک‌شده) بازتاب‌دهنده‌ی الگوهای تغذیه‌ای و سفره محلی مردم این منطقه است.
• سرگرمی و میراث هنری: اجرای موسیقی محلی هزارگی (با دنبوره یا دوتار)، اتن ملی و بازی‌های سنتی چون چوب‌جنگی و پشتی‌گیری (کشتی محلی)، نشاط اجتماعی و حفظ میراث هنری منطقه را تضمین می‌کند. همچنین، نمایش مشک‌زنی توسط هنرمندان زن، نقش فعال زنان در جمع‌آوری محصولات را بازنمایی می‌کند.

۹ میله شاطرها

در افغانستان، پیش از رواج وسایط نقلیه مدرن، اسب به‌عنوان وسیله اصلی حمل‌ونقل شخصیت‌های بلندپایه، علمای دینی، مقامات دولتی و تجار ثروتمند استفاده می‌شد. این حیوان نقش محوری در جابجایی روزمره داشت و نمادی از منزلت اجتماعی محسوب می‌شد. همراه هر اسب، فردی به‌نام «شاطر» حضور داشت که مسئولیت هدایت و حراست از صاحب اسب را بر عهده می‌گرفت. شاطران که به‌طور عمده از جوانان چالاک و متعهد انتخاب می‌شدند، پوشش خاصی شامل لباس‌های کوتاه و مرتب، کمربندهای ابریشمی ظریف و کفش‌های سبک داشتند که امکان حرکت سریع را فراهم می‌ساخت. در دست هر شاطر، چوبی کوتاه موسوم به «چوب شاطر» وجود داشت که هم به‌عنوان ابزار راهنمایی و هم برای عبور از موانع طبیعی مانند جویبارها به‌کار می‌رفت. از منظر اعتقادی، شاطران خود را پیروان قنبر، غلام وفادار امام علی، می‌دانستند. این باور در رفتار و منش آنان متجلی بود؛ احترام به اسب به‌عنوان «بال مراد»، کمک به نیازمندان و پایبندی به اصول اخلاقی از جمله ویژگی‌های بارز این قشر محسوب می‌شد.

در گذشته، مراسم ویژه‌ای با نام «میله شاطرها» یا «آش پیر» هر سال در نوروز و همچنین در ابتدای ماه میزان/مهر در سه منطقه از شهر هرات شامل قریه قپتیچک نزدیک پای‌حصار، شرق ارگ یا قلعه ملک اختیار در باغچه خوش‌منهان معروف به حوض هزاره‌ها و نیز در قریۀ وحید در باغچه میرصالح ملا، برگزار می‌شد. این آیین محل تجمع اقشار مختلف جامعه از جمله درویشان، قلندران، عیاران، کاکه‌ها، آوازخوانان، نوازندگان، کشتی‌گیران، پهلوانان، ملنگان و عموم مردم بود. در این مراسم، دیگ‌های بزرگ غذا شامل حلوا، برنج، شُله و دلده را به‌نام «آش پیر» پخته و به نیت خیرات، بین عموم مردم تقسیم می‌کردند. در میله شاطرها برنامه‌های متنوعی از جمله نوازندگی، آوازخوانی و نمایش‌های محلی اجرا می‌شد که علاوه بر تفریح، به‌عنوان محفلی برای تبادل فرهنگی و تقویت همبستگی اجتماعی عمل می‌کرد.

در کابل نیز این جشن در چهارباغ و باغ عمومی، نزدیک پل «یک‌پیسه‌گی» برگزار می‌شد. شاطرها، دُهُل بزرگی به‌نام دُهُلِ قنبر را با خود حمل کرده و حلقه‌وار به پای‌کوبی می‌پرداختند. این میله در مناطق مختلف کابل مانند باغوان‌کوچه، باغ علی‌مردان‌خان، مرادخانی، چنداول، سه‌دکان، نواب‌باغ، عَلَم‌گنج، درخت‌شنگ، گوشه‌خرابات، بابای خودی، چارچته، ریکاخانه، کوچة علی‌رضاخان، کوچه بارانه، ده‌افغانان و اندرابی برگزار می‌شده است. در این جشن پیر و جوان و زن و مرد شرکت می‌کردند.

تخم‌مرغ‌جنگی، بازی شاه و وزیرک، زورآزمایی و دویدن، همراه با اجرای نقاره‌چیان، دوتارنوازان و صحنه‌گردانان، از برنامه‌های مفرح این مراسم بوده است. سماورهای بزرگ برنزی و مسی برای تهیه چای و نیز ظروف مملو از انواع میوه‌ها نیز در این مراسم دیده می‌شد. فروشندگان، انواع خوراکی‌ها، شیرینی‌جات و میوه‌ها از قبیل کشمش، نخود، نقل پسته‌ای، نقل بادامی، تخم‌مرغ آب‌پز، شیرینی‌هایی مانند زلف عروس، پشمک، جلبی (زولبیا)، لوز و اسباب‌بازی کودکان مانند فرفرک (فرفره) و قرقره را در معرض فروش می‌گذاشتند.

بزرگسالان، جوانان و کودکان در گوشه و کنار مراسم، زیر سایه درختان، روی صفه‌ها، سبزه‌ها و در کوچه‌ها، زیراندازهای خود را پهن کرده و با انواع قصه، فکاهی، شطرنج‌بازی، جفت‌وتاق‌بازی، نقل داستان‌های خنده‌دار، خواندن اشعار دوبیتی و محلی همراه با نواختن دوتار، تنبور، نی، دف، قیژک و رباب به مراسم گرمی می‌بخشیدند.

اصناف مختلف مانند بزازان، نمدمالان، علافان، پالان‌دوزان، آهنگران و مسگران، هرکدام به شاطرها، کشتی‌گیران، پهلوانان و کسانی‌که به زورآزمایی و هنرنمایی می‌پرداختند، هدایای مختلفی می‌دادند.

غذاخوردن با جمع‌شدن دور دیگ‌های بزرگ و بوسیدن دست شاطر کهن‌سال، شروع می‌شد. پس از آن، شاطرها همراه با ساز، دهل، رقص و پایکوپی کرده و دیگران نیز آنها را با آفرین و شادباش، تشویق می‌کردند. با این کار، صحنه‌ای هیجان‌انگیز خلق می‌شد. سپس در حالی‌که همه رو به قبله می‌ایستادند، دعا، صلوات و فاتحه برای پیر (حضرت علی) و مرید پیر (قنبر/قمبر) می‌خواندند. در پایان، درب دیگ‌های بزرگ توسط شاطر کهن‌سال گشوده شده و به صرف غذا مشغول می‌شدند. عده‌ای هم به‌عنوان تبرک از آن غذا برداشته و برای بیماران و حاجت‌مندانی که نمی‌توانستند در مراسم حضور داشته باشند، می‌بردند. پس از صرف طعام، دوباره بساط چای و شیرینی پهن شده و بازی‌های دیگر که متوقف شده بودند از سر گرفته می‌شدند. افراد، هنگام رقص و شادی اشعار مخصوص این مراسم را به‌صورت دسته‌جمعی و یک‌صدا زمزمه می‌کردند:الگو:آغاز نستعلیق الگو:شعر الگو:ب الگو:ب الگو:ب الگو:ب الگو:پایان شعر الگو:پایان نستعلیق

جدول جشنواره‌های محلی افغانستان (میله‌ها)

شماره	نام جشنواره (میله)	زمان برگزاری	محل‌های اصلی برگزاری	پیوند فرهنگی/اقتصادی اصلی
۱	میلهٔ سخی (جهنده‌بالا)	اول سال نو (نوروز)	مزار شریف (روضهٔ شریف)، کابل (زیارتگاه سخی)	آیین مذهبی-ملی، ارادت به امام علی، آغاز سال جدید
۲	میلهٔ گل سرخ	چهل روز پس از آغاز نوروز	مزار شریف (دشت‌های مملو از گل شقایق سرخ)	جشن بهاری، نماد سرخی و شادابی، همزمان با میلهٔ سخی
۳	میلهٔ گل ارغوان	نخستین روزهای بهار (حدود ۱۲ حمل/فروردین)	کابل (خواجه‌صفا)، پروان (تپهٔ گل‌غندی چاریکار)	نماد تازگی و رویش دوباره، تفریح و نشاط عمومی
۴	میلهٔ سمنک	آستانهٔ نوروز (شب سال نو)	مناطق مختلف (مراسم زنانه)	آیین کهن زنانه، نماد باروری، نذر مذهبی (منسوب به فاطمه زهرا)
۵	میلهٔ دهقان	اول بهار (دوم نوروز)	شهرهای بزرگ و مناطق زراعتی (مانند کابل)	آغاز فصل کشاورزی، نمایش محصولات زراعی و تشویق به کار
۶	جشن گل بادام	آغاز سال نو (هنگام شکوفایی بادام)	دایکندی (نیلی و میرامور)	معرفی محصولات بادام، رشد اقتصاد محلی، نمایش صنایع دستی بومی
۷	میلهٔ گل نارنج	۱۰ تا ۳۰ حمل/فروردین (شکفتن درختان نارنج)	ننگرهار (جلال‌آباد)	بزم شعرخوانی و مشاعره، گردهمایی شاعران و فرهنگیان
۸	میلهٔ توت	فصل تابستان (پایان برداشت توت)	پنجشیر	نمایش محصولات توت، آیین خوردن توت به همراه دوغ
۹	میلهٔ گل کچالو (سیب‌زمینی)	تیرماه (سرطان)	بامیان	نمایش محصولات و فرآورده‌های سیب‌زمینی، تنوع غذایی محلی
۱۰	میلهٔ گل سیب	بهار (فصل شکوفایی)	میدان‌وردک، پروان (شیخعلی و غوربند)	نمایش محصولات سیب (سیب میدان)، محفل مشاعره و ادبی
۱۱	میلهٔ گل سنجد	بهار	لوگر (محمد آغه و پُل علم)	گردهمایی فرهنگیان و شاعران، ترویج شعر و ادبیات محلی
۱۲	میلهٔ نهال‌شانی	حوت/اسفند تا حمل/فروردین	سراسر کشور	ترویج فرهنگ محیط زیستی، گسترش فضای سبز و نشاط عمومی

منابع

• «آغاز کارزار نهال‌شانی از سوی جوانان در خوست»، وب‌سایت روزنامهٔ ۸ صبح، تاریخ درج مطلب: ۱۴ حوت ۱۴۰۲ش.
• «آغاز سال نو و میله گل سرخ در مزارشریف»، وب‌سایت شبکه اطلاع‌رسانی افغانستان، تاریخ درج مطلب: ۲۷ اسفند ۱۳۹۲ش.
• «آیین سنتی مشاعره و جشن گل نارنج در ننگرهار برگزار شد»، وب‌سایت ParsToday، تاریخ درج مطلب: ۱ حمل (فروردین) ۱۴۰۲ش.
• «ارغوان»، وب‌سایت بازدم، تاریخ بازدید: ۱۱ آذر ۱۴۰۲ش.
• «از روز ملی نهال‌شانی در سمنگان تجلیل شد»، وب‌سایت آژانس خبری باختر، تاریخ درج مطلب: ۲۰۲۰م.
• احمدی، عبدالبصیر، «نوروز در افغانستان»، مجلهٔ چشم‌انداز ارتباطات فرهنگی، شماره ۲۲، فروردین ۱۳۸۵ش، تاریخ بازدید: ۱۲ دی ۱۴۰۱ش.
• اکرمی، اسحاق، «رقابت کچالوها در بامیان»، گزارش ویژه تلویزیون بامیان، صفحه تلویزیون بامیان در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۱۶ بهمن ۱۴۰۲ش.
• «انتشارات اکسوس در میدان‌وردک نمایشگاه کتاب راه‌اندازی کرد»، صفحهٔ خامه‌پرس در فیسبوک، تاریخ درج مطلب: ۲۵ ژانویه ۲۰۲۳م.
• «برپایی میله و بزم شعرخوانی عنعنوی گل نارنج در ننگرهار»، وب‌سایت آژانس اطلاعاتی باختر، تاریخ درج مطلب: ۳۱ مارس ۲۰۲۳م.
• «برپایی مشاعرهٔ عنعنه‌ای گل سنجد در لوگر»، وب‌سایت آژانس اطلاعاتی باختر، تاریخ درج مطلب: ۲۵ مه ۲۰۲۲م.
• «برگزاری پانزدهمین جشنوارهٔ عنعنوی گل سنجد در لوگر»، وب‌سایت سلام وطندار، تاریخ درج مطلب: ۴ خرداد ۱۴۰۰ش.
• «برگزاری یازدهمین جشن گل ارغوان در تپهٔ گل‌غندی»، وب‌سایت آرزونیوز، تاریخ درج مطلب: ۴ آوریل ۲۰۲۳م.
• «برگزاری یازدهمین جشنوارهٔ ملی گل ارغوان در پروان»، وب‌سایت سلام وطندار، تاریخ درج مطلب: ۱۴ فروردین ۱۴۰۲ش.
• بهزاد، روح‌الله، «جشن‌های نوروزی در افغانستان»، وب‌سایت روزنامهٔ ماندگار، تاریخ درج مطلب: ۲۹ حوت (اسفند) ۱۳۹۵ش.
• بی‌پروا، محمود، «فصل بهار و نهال‌شانی»، وب‌سایت جام غور، تاریخ درج مطلب: ۲۶ دسامبر ۲۰۱۴م.
• پژواک، نویدالله، «نخستین جشن گل سیب در ولسوالی شهرک ولایت غور»، وب‌سایت جام غور، تاریخ درج مطلب: ۲ اکتبر ۲۰۱۴م.
• «تجلیل از میلهٔ گل سنجد در لوگر»، وب‌سایت آژانس اطلاعاتی باختر، تاریخ درج مطلب: ۲۸ مه ۲۰۱۶م.
• «تجلیل از جشن ملی نوروز، میله دهقان، افتتاح بازار دهقان کابل»، وب‌سایت ودصم، تاریخ انتشار: ۱۵ مارچ ۲۰۱۵م.
• «توت‌خوری، جشن سنتی پنجشیر»، وب‌سایت اطلاع‌رسانی افغانستان، تاریخ درج مطلب: ۱۶ تیر ۱۳۹۲ش.
• «تولید ۳۸۰ هزار تن کچالو در بامیان»، صفحه تلویزیون بامیان در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۱۶ بهمن ۱۴۰۲ش.
• «جشن باستانی نوروز در افغانستان»، وب‌سایت روزنامهٔ افغانستان ما، تاریخ درج مطلب: ۳۰ اسفند ۱۳۹۵ش.
• «جشن سنتی گل نارنج در ولایت ننگرهار»، وب‌سایت ParsToday، تاریخ درج مطلب: ۲۸ حوت (اسفند) ۱۴۰۱ش.
• «جشن نوروز در افغانستان چگونه برگزار می‌شود؟»، وب‌سایت فرارو، تاریخ درج مطلب: ۱۳ فروردین ۱۴۰۰ش.
• «جشنواره گل کچالو در بامیان»، صفحه Bamyan Journal در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۱۶ بهمن ۱۴۰۲ش.
• «جشنواره گل سنجد در لوگر»، وب‌سایت طلوع‌نیوز، تاریخ درج مطلب: ۱۶ جوزا (خرداد) ۱۳۹۹ش.
• «جشنوارهٔ میلهٔ توت پنجشیر، اولین میلهٔ توت پنجشیر تحت حاکمیت طالبان»، صحفهٔ کابل غژ در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۱۰ اسفند ۱۴۰۲ش.
• «جهندهٔ حضرت علی در مزار و کابل برافراشته شد»، وب‌سایت خاورمیانه، تاریخ بازدید: ۲۶ آذر ۱۴۰۱ش.
• حسین‌زاده، بصیراحمد، «نوروز؛ جشن تمام اقوام افغانستان»، وب‌سایت مؤسسه راهبردی شرق، تاریخ درج مطلب: ۸ فروردین ۱۳۹۷ش.
• «حکم درجه‌اول، سراج ف، میله‌های قدیم کابل: میله باغ لطیف، میله جبه، میله ارغوان خواجه‌صفا، میله دوبی‌ها، میله شاطرها»، مجلة فرهنگ مردم، شمارة ۲، ۱۳۵۹ش.
• «حیدری، صادق، گل‌تپه گل‌غندی»، وب‌سایت ماریا دارو، تاریخ درج مطلب: ۲۷ مارس ۲۰۲۲ش.
• «خواص شگفت‌انگیز سمنو که از آن بی‌خبرید»، خبرگزاری پانا، تاریخ درج مطلب: ۲۴ اسفند ۱۳۹۹ش.
• «دختران دانش‌آموز در بلخ جشن سمنک برگزار کردند»، وب‌سایت طلوع‌نیوز، تاریخ درج مطلب: ۹ حمل (فروردین) ۱۳۹۵ش.
• «دهمین جشنوارهٔ میلهٔ توت پنجشیر»، صحفهٔ کابل غژ در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۱۰ اسفند ۱۴۰۲ش.
• «دومین جشنوار گل کچالو در بامیان برگزار شد»، وب‌سایت آژانس خبری پژواک، تاریخ درج مطلب: ۲۷ جون ۲۰۱۸م.
• دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱۱ آذر ۱۴۰۲ش.
• دیانی، مهلا، «تاریخچهٔ سمنو در ایران باستان»، وب‌سایت سالماطور، تاریخ درج مطلب: ۲۳ بهمن ۱۴۰۱ش.
• رحیمی، زهرا، «نوروز در تاریخ کشور ما»، وب‌سایت آریایی، تاریخ بازدید: ۶ آبان ۱۴۰۳ش.
• رجاء، نوروز، «جشن باستانی نوروز»، وب‌سایت روزنامهٔ افغانستان ما، تاریخ درج مطلب: ۳۰ اسفند ۱۳۹۵ش.
• رجایی، محمد سرور، «میله گل سرخ، پیوند میان نوروز و باورهای اعتقادی شیعه و اهل تسنن»، وب‌سایت خبرگزاری مهر، تاریخ درج: ۳ فروردین ۱۳۹۲ش.
• رحیمی، رمضانعلی، «نوروز در شهرهای افغانستان»، وبلاگ رحیمی، تاریخ درج مطلب: ۲۰ اسفند ۱۳۸۶ش.
• رحیمی، محمد هادی، «میله گل سرخ مزارشریف»، وبلاگ شکوه، تاریخ درج مطلب: ۲۹ اسفند ۱۳۸۵ش.
• «سمنک‌پزی آیین مشترک ایران و افغانستان»، باشگاه خبرنگاران جوان، تاریخ درج مطلب: ۲۸ اسفند ۱۴۰۱ش.
• «سمنو؛ نذری به شیرینی توسل حضرت زهرا»، خبرگزاری فارس، تاریخ درج مطلب: ۲۳ مهر ۱۴۰۱ش.
• «سومین جشنوارهٔ گل کچالو در بامیان برگزار شد»، وب‌سایت آژانس خبری پژواک، تاریخ درج مطلب: ۲۵ جولای ۲۰۱۹ش.
• «شهر جلال‌آباد ننگرهار امروز میزبان مشاعرهٔ گل نارنج بود»، وب‌سایت سلام وطندار، تاریخ درج مطلب: ۳۰ مارس ۲۰۱۹ش.
• شریعتی، حفیظ، «نوروز در افغانستان»، وبلاگ جاغوری، تاریخ درج مطلب: ۱ فروردین ۱۳۹۰ش.
• شهیر، علی شیر، «جلوه‌های درخشان یک تاریخ؛ روضة سخی، مکان مذهبی در شهر تفریحی افغانستان»، وب‌سایت خبرنامه، تاریخ درج مطلب: ۲ خرداد ۱۳۹۶ش.
• «صبح و زندگی- مهمان صدیق انصاری در رابطه با میلهٔ گل نارنج»، از صفحهٔ Ariana Television در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۲۷ فروردین ۱۴۰۳ش.
• «طرز تهیهٔ سمنک»، وب‌سایت دخترانه، تاریخ درج مطلب: ۱۶ مارچ ۲۰۱۵ش.
• عابدوف، دادا جان، آداب، آیین‌ها و باورهای مردم افغانستان، ترجمه بهرام امیر احمدیان، کابل، انستیتوت مطالعات استراتژیک افغانستان، ۱۳۹۳ش.
• عاصف، عبدالحمید و تامق، برهان‌الدین، فرهنگ، کابل، وزارت معارف افغانستان، ۱۳۹۰ش.
• عمید، حسن، فرهنگ فارسی عمید، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱۸ بهمن ۱۴۰۱ش.
• «غرس نهال دوستی افغانستان در فصل نهال‌شانی»، صفحهٔ زیتون در وب‌سایت یوتیوب.
• «غفاری، هادی، دومین جشنوار گل کچالو در بامیان برگزار شد»، وب‌سایت آژانس خبری پژواک، تاریخ درج مطلب: ۲۷ جون ۲۰۱۸ش.
• «فرهنگ میلهٔ توت در پنجشیر»، صفحهٔ نهاد اجتماعی تنویر در فیسبوک، تاریخ درج مطلب: ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۸م.
• «گروه خبری بشارت، نوروز و مردم افغانستان»، وب‌سایت بشارت‌نیوز، تاریخ بازدید: ۲۶ آذر ۱۴۰۱ش.
• «گامی دیگر به سوی پیشرفت افغانستان»، نهال‌شانی همراه با سرکس، صفحهٔ Kabul Fans در وب‌سایت یوتیوب.
• «محفل مشاعرهٔ میلهٔ گل سیب در میدان‌وردک»، شبکهٔ اطلاع‌رسانی افغانستان، تاریخ درج مطلب: ۲۹ خرداد ۱۳۸۹ش.
• محمدی، ضیا، «بامیان»، جشن گل کچالو، وب‌سایت فیسبوک، تاریخ درج مطلب: ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸م.
• «مختصری دربارهٔ میلهٔ عنعنوی سمنک»، وب‌سایت ارمغان ملی، تاریخ درج مطلب: ۳ حمل (فروردین) ۱۳۹۳ش.
• مرادی غیاث‌آبادی، رضا، «میلهٔ گل سرخ (جشن گل سرخ)»، وبلاگ بیا تا برات بگم، تاریخ درج مطلب: ۹ اسفند ۱۳۸۹ش.
• معین، محمد، فرهنگ فارسی، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱۸ بهمن ۱۴۰۱ش.
• مشاعرهٔ گل نارنج در ننگرهار برگزار شد، وب‌سایت آژانس خبری پژواک، تاریخ درج مطلب: ۳۰ مارس ۲۰۱۸ش.
• «مشاعرهٔ گل نارنج در ننگرهار برگزار شد»، وب‌سایت آژانس خبری پژواک، تاریخ درج مطلب: ۳۰ مارس ۲۰۱۸ش.
• «مهم‌ترین کارکرد جشنواره‌ها فعال کردن جامعهٔ فرهنگی و هنری است»، خبرگزاری دانشجو، تاریخ درج مطلب: ۵ اسفند ۱۳۸۸ش.
• «میلهٔ توت»، صفحهٔ تلویزیون ملی در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۲۵ بهمن ۱۴۰۲ش.
• «میلهٔ گل ارغوان در ننگرهار»، وب‌سایت شبکهٔ اطلاع‌رسانی افغانستان، تاریخ درج مطلب: ۱۶ فروردین ۱۳۹۱ش.
• «میلهٔ گل سنجد»، صفحهٔ تلویزیون ملی در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۲۵ بهمن ۱۴۰۲ش.
• «میلهٔ گل نارنج»، صحفهٔ Afghan Wireless در یوتیوب، تاریخ بازدید: ۲۷ فروردین ۱۴۰۳ش.
• «میلهٔ گل سرخ جشن نوروز مردمان افغانستان»، خبرگزاری مهر، تاریخ درج مطلب: ۲۳ اسفند ۱۳۸۹ش.
• «میلهٔ گل سرخ؛ جشن مردمان مزارشریف»، وب‌سایت خبرگزاری مهر، تاریخ درج مطلب: ۲۳ اسفند ۱۳۸۹ش.
• «میلهٔ عنعنوی گل سیب، برگزار شد»، شبکهٔ اطلاع‌رسانی افغانستان، تاریخ درج مطلب: ۹ خرداد ۱۳۸۸ش.
• «میلهٔ و کمپاین نهال‌شانی در باغ زنانهٔ شمیره»، وب‌سایت ریاست امور زنان ولایت هرات، تاریخ درج مطلب: ۱ مارس ۲۰۱۶ش.
• «میرزایی، زهرا، بزکشی نبردی میان دلیران افغان»، وب‌سایت کارناوال، تاریخ درج مطلب: ۲۹ آذر ۱۳۹۵ش.
• «نخستین جشنوارهٔ گل کچالو در بامیان برگزار شد»، وب‌سایت اطلاعات روز، تاریخ درج مطلب: ۲۲ سرطان ۱۳۹۶ش.
• «نگاه، یوسف، نوروز چرا پایدار است؟»، وب‌سایت روزنامهٔ ۸ صبح، تاریخ درج مطلب: ۲۷ حوت (اسفند) ۱۴۰۱ش.
• «نوروز در افغانستان»، وب‌سایت قاصدک۲۴، تاریخ بازدید: ۲۶ آذر ۱۴۰۱ش.
• «نوروز در افغانستان»، وب‌سایت قاصدک، تاریخ بازدید: ۱۱ خرداد ۱۴۰۲ش.
• «نوروز در آسیای میانه»، وب‌سایت شبکه شرق، تاریخ درج مطلب: ۲۸ اسفند ۱۳۹۹ش.
• «نگاهی به آداب و رسوم عید نوروز در افغانستان»، وب‌سایت میزان، تاریخ درج مطلب: ۱ فروردین ۱۳۹۵ش.
• «نگاهی به جایگاه نوروز درمیان مردم افغانستان»، وب‌سایت شهرآرانیوز، تاریخ درج مطلب: ۳۰ اسفند ۱۳۹۹ش.
• » نهمین جشنوارهٔ توت در پنجشیر برگزار شد»، وب‌سایت آرمان ملی، تاریخ درج مطلب: ۱۵ جولای ۲۰۲۱ش.
• هریوال، ص، «میله شاطرها»، مجلة فرهنگ مردم، شماره ۶، ۱۳۶۱ش.