پیش‌نویس:تریاک

تریاک؛ شیرۀ قهوه‌ای رنگ و تلخ‌مزه که از پوست گیاه خشخاش می‌گیرند.
تریاک، در گذشته به‌عنوان مسکن درد و درمان برخی بیماری‌ها کاربرد داشت، اما به‌تدریج به‌دلیل خاصیت اعتیادآوری، مصرف غیرپزشکی آن گسترش یافت. در ایران، تریاک از دوران باستان شناخته شده بود، اما رواج گستردۀ آن به دوره‌ی صفویه و قاجار بازمی‌گردد. استعمارگران، به‌ویژه انگلیس، با ترویج کشت و مصرف تریاک، هم به دنبال سود اقتصادی بودند و هم درصدد تضعیف بنیان‌های اجتماعی ایران تا به آسانی بتواند سبک زندگی مادی‌گرایی خود را ترویج کنید. در دوران معاصر، قوانینی برای محدودسازی مصرف تریاک تصویب شد و علمای دینی نیز با صدور فتواهای تحریمی، در آگاه‌سازی جامعه نقش ایفا کردند. با این حال، تغییر الگوی مصرف به سمت مواد مخدر صنعتی مانند هروئین، چالش‌های جدیدی ایجاد کرد. امروزه تریاک و مشتقات آن، به‌رغم کاربردهای محدود پزشکی، به‌عنوان مواد مخدری با عوارض جسمی و روانی شدید شناخته می‌شوند و کنترل تولید و مصرف آن در چارچوب قوانین ملی و بین‌المللی قرار دارد.

مفهوم‌شناسی تریاک

تریاک ماده‌ای است با طعمی تلخ و رنگی قهوه‌ای تیره که از شیرابۀ خشک‌شدۀ گرز گیاه خشخاش به دست می‌آید. این ترکیب پیچیده حاوی مجموعه‌ای از آلکالوئیدهای مهم از جمله مورفین، کدئین، نارکوتین، پاپاورین و نارسئین است که هر یک تأثیرات فارماکولوژیک خاصی بر بدن انسان دارند. به‌طور تقریبی، در هر گرم تریاک حدود پنج میلی‌گرم مورفین وجود دارد که این ترکیب را به یکی از قوی‌ترین مسکن‌های طبیعی درد تبدیل کرده است.  

از دیرباز، تریاک به‌عنوان یک مادۀ دارویی در درمان برخی بیماری‌ها مانند دردهای شدید، سرفه‌های مزمن و اسهال مورد استفاده قرار می‌گرفته است. این ماده با تأثیر مستقیم بر سیستم عصبی مرکزی، علاوه‌بر تسکین درد، موجب تخدیر موقت دستگاه تنفسی و گوارش نیز می‌شود. با این حال، کاربردهای پزشکی تریاک همواره با خطر وابستگی جسمی و روانی همراه بوده است.  

در متون علمی و تاریخی، تریاک با نام‌هایی همچون افیون و اپیوم‌‌‌ نیز شناخته می‌شود. اگرچه در گذشته مصرف آن در برخی جوامع رواج گسترده‌ای داشت، امروزه به‌دلیل عوارض سوء ناشی از اعتیاد، تولید، توزیع و مصرف آن تحت کنترل شدید قوانین بین‌المللی و ملی قرار گرفته است. شناخت دقیق ترکیبات و اثرات تریاک، به‌ویژه در حوزۀ پزشکی و مبارزه با مواد مخدر، از اهمیت بالایی برخوردار‌‌‌ است.

تریاک، شیره‌ای است که از تیغ زدن غوزۀ گیاه خشخاش به دست می‌آید و به‌عنوان پادزهر و دارو استفاده می‌شود. تریاک، علاوه‌ بر مصارف متعدد پزشکی، به تخدیر و اعتیادآورندگی نیز معروف است.

خاستگاه و تاریخچه تریاک

تریاک از گیاه خشخاش گرفته می‌شود و خشخاش (Papaver somniferum) با گل‌های ظریف و رنگارنگ خود، به‌ویژه گونه‌ای با گل‌های قرمز مخملی که به‌صورت خودرو می‌روید، از دیرباز مورد توجه تمدن‌های باستانی بوده است. بیشتر پژوهشگران سواحل دریای مدیترانه را زادگاه این گیاه می‌دانند و برخی نیز منشأ آن را به آسیای صغیر نسبت می‌دهند. اسناد تاریخی نشان می‌دهد که ساکنان بین‌النهرین در حدود 3400 سال قبل از میلاد با کشت و مصرف تریاک آشنا بوده‌اند و آن را با عنوان «روغن شیر» می‌شناختند. سومریان این گیاه را با نام‌های «ها» و «جل» به معنای گیاه شادی‌آور می‌خواندند و به نظر می‌رسد مصریان باستان دانش کشت و بهره‌برداری از آن را از تمدن سومری اقتباس کرده باشند. شواهد باستان‌شناسی از جمله نمونه‌های تریاک یافت‌شده در مقبره «چا» در مصر که به سدۀ پانزدهم قبل از میلاد تعلق دارد، گواهی بر قدمت استفاده از این گیاه در تمدن‌های کهن است.

حالت تخدیرکنندگی و اعتیادآورندگی این گیاه، منجر به رمزآلود بودن این گیاه در میان مردم و استفاده از آن در اساطیر و افسانه‌های ایرانیان بوده است. برخی معتقدند که نوش‌دارویی که رستم برای درمان سهراب خواست، همان شیرۀ خشخاش بوده است.

در برخی از گزارش‌های تاریخی نیز به مصرف تریاک اشاره شده است. بسیاری از پادشاهان، در طول تاریخ، که از رواج افیون و تریاک در میان درباریان خود، مستأصل شده بودند به مبارزه علیه آن پرداختند. مصرف تریاک، در دوره صفویان و به‌ویژه در اصفهان، رواج بسیاری یافت و برخی، تریاک‌دان خود را همیشه به‌همراه داشتند و گاهی آن را به جواهراتی باارزش، مزین می‌کردند. فرمان تاریخی شاه عباس، که با لحنی شدید و تهدید‌آمیز همراه بود، منجر به نجات شهر اصفهان از افیون و تخدیر شد.

ورود تریاک به ایران

برخی از محققان معتقدند که تریاک از طریق‌ عرب‌ها به ایران وارد شده است و برخی دیگر نوشته‌اند که در حـملۀ مغول به ایران، سربازان‌ مغولی آن را وارد ایران کردند و عده‌ای نیز ورود تریاک به ایران‌ را به نادرشاه افشار پس از لشکرکشی به هند و مراجعت به ایران نسبت می‌دهند.

بر اساس منابع موجود، در زمانِ غزنویان و نزدِ بیشتر سلاطین‌ و درباریان‌ مصرف تریاک متداول بوده است اما رواج تریاک‌کشی در ایران از سدۀ شانزدهم میلادی شروع شده و درباریان اغلب به این ماده معتاد بودند. در این زمان، مردم ایران معتقد بودند تریاک مایۀ قوت، جرأت و جسارت می‌شود. در زمان شاه تهماسب اول خـوردن‌ تـریاک بـه حدی میان شاهزادگان و سران دولت رواج داشت که همیشه مقدار زیادی تریاک در انبارهای‌ شاهی‌ نگهداری می‌شد. با این حال، در ایران تریاک‌کشی به‌صورت جدید از زمان قاجاریه‌ با فعالیت استعمارگران شکل گرفت و در واقع‌ شکل سیاسی مواد مخدر از این زمان آغاز شد.

کشت گیاه خشخاش‌ در ایران از زمان امیرکبیر در مرحلۀ آزمایش بوده و به گزارش روزنامۀ وقایع اتفاقیه زراعت خشخاش در اطراف تهران به‌عنوان‌ آزمایش‌ انجام می‌شده است. محققان نخستین‌ عـاملی‌ گسترش و رواج مواد مخدر در ایران را جنبۀ درمانی آن می‌دانند چرا که در این دوره بهداشت و درمان وضعیت مطلوبی نداشت. از طرف دیگر چون‌ انگلیسی‌ها تریاک‌ ایران‌ را خوب می‌خریدند، کشاورزان‌ دست از زراعت گندم کـشیدند و قـسمت زیادی از اراضی گندم را به کشت خشخاش تخصیص‌ دادند، به‌‌طوری که تریاک بـه‌صـورت یکـی از مهم‌ترین‌ اجناس‌ صادراتی‌ ایران‌ در آمد.

نقش استعمار در ترویج تریاک

استعمار غربی با تکیه بر سیاست‌های سلطه‌جویانه، همواره در پی تضعیف بنیان‌های فرهنگی، اجتماعی و اعتقادی ملل دیگر بوده است. یکی از شگردهای مهم در این راستا، ترویج مصرف تریاک در کشورهای اسلامی به‌ویژه ایران بود. غربی‌ها با نگاهی سودمحور و با هدف گسترش سبک زندگی مادی‌گرایانه و سکولار، تریاک را به‌عنوان ابزاری برای تخریب روحیه مقاومت، غیرت دینی و ظلم‌ستیزی در میان مسلمانان به کار گرفتند. این ماده مخدر نه تنها به‌عنوان منبع درآمدی کلان برای استعمارگران عمل می‌کرد، بلکه با ایجاد وابستگی روانی و جسمی، جامعه را به سوی انفعال و پذیرش سلطۀ بی‌گانه سوق می‌داد.  

دید حکومت وقت نسبت به تریاک به‌عنوان یک منبع درآمد بود و به مضرات و عواقب آن در اعتیاد و استمرار آن در دوره‌های بعد توجه‌ای نمی‌کرد تا جایی که روز به روز به تعداد معتادین افزوده می‌شد. برای مثال 1314ش تعداد معتادین به رقمی حدود 5/1 میلیون نفر و نزدیک به 7 درصد کل جمعیت ایران رسید.

نقش انگلیس در اشاعه تریاک در دوران صفویه و قاجار

از همان ابتدای حضور استعمار انگلیس در ایران، تریاک به عنوان حربه‌ای برای نفوذ اقتصادی و اجتماعی مورد استفاده قرار گرفت. در دوره صفویه، برادران شرلی به ترویج این ماده پرداختند، اما اوج گسترش آن در عصر قاجار بود. با تشویق حکومت‌های وابسته، کشت خشخاش در اطراف تهران و دیگر مناطق افزایش یافت و تریاک به عنوان کالایی صادراتی به مستعمرات انگلیس فرستاده می‌شد. تبلیغات فریبنده مبنی بر خواص درمانی تریاک، مردم را به مصرف آن ترغیب کرد، در حالی که هدف اصلی، ایجاد وابستگی و تخریب نیروی انسانی ایران بود.  

تبدیل تریاک به فرهنگ روزمره و تأثیرات مخرب آن  

به تدریج، تریاک نه تنها به عنوان یک ماده مخدر، بلکه به بخشی از سبک زندگی ایرانیان تبدیل شد. دولت انگلیس با حیله‌های اقتصادی مانند خرید سوخته تریاک از معتادان، چرخه اعتیاد را تقویت کرد. بسیاری از مردم برای کسب درآمد، به خرید و فروش تریاک روی آوردند، غافل از این که این سیاست استعماری، جامعه را به ورطه نابودی می‌کشاند. حکومت‌های وقت نیز با نگاه اقتصادی به تریاک، از عواقب اجتماعی آن غافل بودند و شمار معتادان روز به روز افزایش یافت.  

در دهه‌های اخیر، با تغییر سیاست‌های استعماری، مواد مخدر صنعتی مانند هروئین جای تریاک را گرفتند. این تغییر، هم‌زمان با افزایش نفوذ آمریکا و دیگر قدرت‌های غربی در ایران بود. هروئین که حمل و مصرف آن آسان‌تر بود، به سرعت در میان جوانان شیوع یافت و جامعه را با بحران جدیدی مواجه کرد. قاچاق این مواد از کشورهایی مانند افغانستان و پاکستان، با حمایت غیرمستقیم قدرت‌های استکباری، ادامه یافت و ایران را به مسیری برای انتقال مواد مخدر به بازارهای جهانی تبدیل کرد.  

سیاست‌های رژیم پهلوی در تداوم سیاست‌های استعماری

رژیم پهلوی با وجود نمایش‌های تبلیغاتی در مبارزه با مواد مخدر، در واقع خود از عوامل گسترش اعتیاد بود. شخصیت‌هایی مانند اشرف پهلوی به عنوان بازیگران اصلی قاچاق بین‌المللی مواد مخدر شناخته می‌شدند. سیاست‌های دوگانه این رژیم، از یک سو با اعدام قاچاقچیان خرده‌پا همراه بود و از سوی دیگر، باندهای بزرگ با حمایت درباریان به فعالیت خود ادامه می‌دادند. این رفتار نشان می‌دهد که مواد مخدر به عنوان ابزاری برای تضعیف جامعه و تأمین منافع استعماری به کار می‌رفت.  

تریاک یا همان شیرۀ خشخاش، دارای الکلوئیدهای مختلفی مانند مرفین، کودئین، نارکوتین، پاپاوریم و نارسئین است. براساس تحقیقات انجام گرفته توسط پژوهشگران، در یک گرم تریاک، حدود پنج سانتی‌گرم مرفین وجود دارد.

نقش علمای دین و نخبگان در آگاهی از مضرات تریاک

پیش از 1300ش مصرف و خرید و فروش مواد مخدر مانند تریاک در ایران آزاد بود و حتی به عنوان دارو از خارج وارد می‌شد. تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی، استفاده از تریاک در ایران رواج گسترده‌ای داشت و دولت نظارت چندانی بر آن نداشت.  اما با افزایش آگاهی مردم از مضرات اعتیاد، اقدامات جدی‌تری برای مقابله با این پدیده آغاز شد. علمای دینی با صدور فتوای تحریم تریاک، همراهی ادبا، شعرا و رسانه‌های آن دوره، مردم را به مبارزه علیه اعتیاد تشویق کردند. همزمان با جنبش مشروطیت، این مبارزه شکل قانونی به خود گرفت و لایحه تحدید تریاک برای اولین بار در ایران به‌عنوان یک قانون در مجلس شورای ملی تصویب شد. این قانون نقطه عطفی در تاریخ مبارزه با مواد مخدر در ایران بود و نشان‌دهنده تغییر نگرش جامعه و حکومت نسبت به اعتیاد است. در سال‌های بعد، به ویژه در دوره رضاشاه، قوانین سختگیرانه‌تری برای کنترل مصرف و قاچاق مواد مخدر وضع شد.

کاربردهای تریاک

الف) کاربرد درمانی

تریاک، از دیرباز، در میان ایرانیان به‌عنوان یک مُسَکن استفاده می‌شده است. این شیرۀ گیاهی، در درمان درد، سرفه و اسهال بسیار تأثیرگذار است. اما، استفاده از تریاک، عوارضی همچون تخدیر (بی‌حس‌کنندگی) معده و ریه را نیز به دنبال دارد.

برخی از طبیبان طب سنتی، ترکیب خشخاش و عسل را برای دفع سرفه و اسهال، ترکیب آن با روغن گل را برای دفع سردرد، مخلوط تریاک با روغن بادام، زعفران و مَر (نوعی صمغ گیاهی) را برای درمان گوش‌درد، ترکیب آن با زردۀ تخم‌مرغ بریان شده و زعفران را برای درمان ورم، مخلوط صمغ خشخاش با شیر زنان را برای درمان نقرس (گرفتگی شدید عضلانی) مفید می‌دانستند.

ب) کابرد تخدیری

برخی پژوهشگران ریشه‌های مصرف تریاک به‌عنوان مخدر را به دوران رواج آیین مهرپرستی در فلات ایران بازمی‌گردانند. بر اساس این دیدگاه، در مراسم جشن مهریسن نوشیدنی سکرآوری مورد استفاده قرار می‌گرفته که ترکیبی از گیاه مقدس هوم (یا گوکرن) با خون قربانی بوده است. برخی محققان گیاه گوکرن را با کوکنار مرتبط دانسته و معتقدند از دوران اساطیری جمشید، به تدریج به جای خون گاو، عصاره این گیاه را در شراب حل می‌کرده‌اند. این تحول در ترکیب نوشیدنی آیینی، نشانگر گذار تدریجی از مصرف خون به مواد گیاهی روانگردان در مناسک مذهبی ایران باستان است.

علائم و مضرات وابستگی به تریاک

تریاک از جمله مسکن‌های قدیمی است که مصرف بسیار آن، منجر به وابستگیِ روحی و جسمی به آن می‌شود. از جملۀ این علائم می‌توان به علائم جسمانی مانند حالت تهوع و اسهال، تعرق بیش از حد، تب و لرز، بی‌خوابی و بی‌اشتهایی، گیجی، خمیازه کشیدن و خواب‌آلودگی، مشکلات بینایی، کاهش تنفس و مشکلات تنفسی، تنگ شدن مردمک چشم و علائم رفتاری مانند تغییرات ظاهری (آشفتگی و ژولیدگی)، ناتوانی در تمرکز کردن، درخواست مکرر پول، کاهش اعتماد به نفس و عزت نفس، افسردگی شدید و انزوا اشاره کرد.

تریاک در ادبیات فارسی

تریاک، از جمله گیاهان دارویی است که از سدۀ 4ق به بعد، در نظم و نثر ایرانیان نیز حضور یافت برای مثال، فردوسی بارها به این واژه اشاره کرده است:

الگو:آغاز نستعلیق
الگو:شعر
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیق  

نظامی نیز به این گیاهِ پادزهر گونه اشاره کرده است:

 الگو:آغاز نستعلیق
الگو:شعر
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیق 

علاوه‌بر ادبیات رسمی، در ادبیات شفاهی فارسی‌زبانان نیز واژه‌های تریاک و افیون حضور یافته‌اند. از آن جمله می‌توان به کنایاتی همچون «افیون چشیدن» (فریب خوردن)، «تریاک زدن بر زهر شب» (کنایه از روز شدن) و تمثیلاتی مانند «دو مثقال تریاک ضرر زدن یا خوردن» (به‌معنای سخت ترساندن و ترسیدن)، «مثل تریاکی» (سخت عبوس و تلخ)، «مثل گنجشک تریاکی» (موجودی زار و نزار) «تریاک دوای همۀ دردها ست، اما خودش دردی است که درمان ندارد»، «از قند شیرین‌تر تریاک مفت»، «آدم تریاکی هیچ وقت سوراخ وافورش را گم نمی‌کند» و «می‌پرست مالش را تلف می‌کند، بنگی عقلش را و تریاکی عمرش را» اشاره کرد.

گیاه خشخاش

خشخاش، با نام محلی، کوکنار و تُورتُوری، گیاهی از خانوادۀ شقایقیان است. ارتفاع این گیاه علفیِ یک‌ساله به یک تا دو متر می‌رسد. خشخاش دارای ساقه‌ای روبه بالا بوده و بدون ‌کرک است و برگ‌هایی به رنگ سبزِ غبارآلود دارد. گل‌های درشت و زیبای آن، در انواع مختلف، به رنگ‌های متفاوت ولی بیشتر به رنگ سفید ارغوانی دیده می‌شود. میوۀ آن کپسول‌مانند است و درون آن تخم‌های خشخاش قرار دارد. این گیاه خاصیت‌های فراوانی دارد و برای درمان بسیاری از بیماری‌ها از آن استفاده می‌شود، ولی با این حال ریشه، برگ و شیرۀ آن که تریاک از آن تهیه می‌شود، سمی بوده و از آن برای تهیۀ داروهایی مانند مورفین و مسکن‌ها استفاده می‌شود.

اولین اسناد تاریخی دربارۀ کشت این گیاه مربوط به دوران سومریان است که از آن به‌عنوان دارو و ماده‌ای نشاط‌آور استفاده می‌کردند. طبق اسناد به‌دست آمده حدود ۹۰۰ سال قبل، پزشکان عرب، تریاک را به‌عنوان ماده‌ای اعتیادآور معرفی کرده‌اند.

در سال ۱۸۰۳م مورفین و در سال ۱۸۷۴م هروئین از تریاک استخراج شد. شرکت بایر آلمان اولین شرکتی بود که از مورفین دارویی تهیه کرد که به‌عنوان داروی ضد سرفه، تسکین‌دهنده و درمان دردهای سینه مصرف می‌شد. بعد از مدتی به اثرات اعتیادآور آن پی ‌بردند. در همین زمان مشخص شد که مشتقات مورفین دارای آثار ضد سرفه، ضد اسهال و ضد درد است.

فواید خشخاش

بهترین و مهم‌ترین مزایای خشخاش عبارت‌اند از:

• بهبود باروری زنان و سلامت جنسی آن‌ها؛
• افزایش هضم غذا؛
• درمان بی‌خوابی و آرام‌بخش؛
• درمان زخم‌های دهان و خنک‌کنندۀ بدن؛
• تقویت و افزایش انرژی و همچنین کمک به جذب کلسیم در بدن؛
• بهبود سلامت مغز و کاهش‌دهندۀ اختلال شناختی؛
• تقویت استخوان‌ها؛
• کاهش فشارخون و تنظیم آن؛
• تقویت سیستم ایمنی بدن؛
• کاهش کلسترول و کمک به بهبود سلامت قلب؛
• درمان دیابت؛
• بهبود سلامت چشم و بینایی؛
• مبارزه با تومورها و جلوگیری از سرطان؛
• درمان سنگ کلیه؛
• بهبود عمل‌کرد تیروئید؛
• دارای اثرات ضد درد؛
• سلامت پوست و مرطوب‌کننده و پاک‌کنندۀ آن؛
• درمان اگزما و التهاب؛
• درمان شورۀ سر و تقویت رشد مو؛
• درمان آسم و تنفس بهتر؛
• جلوگیری از سرفه و سردرد ناشی از آن و هم‌چنین کاهش خلط؛
• کاهش گلودرد و التهاب؛
• جلوگیری از کم‌خونی و سرگیجه‌های غیر منتظره؛

عوارض و اثرات جانبی خشخاش

با وجود مزایای زیاد دانه‌های خشخاش، برخی عوارض نیز برای آن ذکر شده است مانند:

• آلرژی؛
• استفراغ؛
• ورم چشم؛
• قرمزی پوست؛
• مشکلات تنفسی؛

روش نگه‌داری و ذخیره‌سازی دانه‌های خشخاش

برای ذخیره و نگهداری دانه‌های خشخاش، برای مدت طولانی بهتر است آن را در فضایی خنک، خشک و تاریک، و در ظرف دربسته نگهداری کرد.

انواع خشخاش

دو نوع خشخاش دانه‌سفید و دانه‌سیاه وجود دارد که با نام‌های دیگری مثل کوکنار، خشخاش ‌اسود، خشخاش ‌بُستانی و خشخاش ‌بَرّی نیز شناخته می‌شود.

خواص خشخاش در طب سنتی

با توجه به طبع سرد و خشک خشخاش، این ماده خواب‌آور بوده و اخلاط کثیف بدن افراد صفراوی مزاج را رقیق می‌کند، هم‌چنین نوعی مخدر برای اعصاب متلاطم است، ضد اسهال بوده و اگر با عسل مصرف شود خشونت سرفۀ گرم، خشک و خونی را از بین می‌برد. این گیاه هم‌چنین ‌سوزش مثانه را رفع می‌کند و میزان دفع مدفوع را افزایش داده و از یبوست جلوگیری می‌کند. به علت سمی‌بودن ریشه، برگ و شیرۀ خشخاش که تریاک از آن تهیه می‌شود، لازم است مصرف آن زیر نظر متخصص باشد.

کاربردهای دانۀ خشخاش

علاوه بر استفادۀ دارویی از دانۀ خشخاش، در فرهنگ‌های گوناگون از این دانه به‌صورت خشک و بوداده یا تر در آشپزی و شیرینی‌پزی نیز استفاده می‌شود. قاووت خشخاش، یکی از خوراکی‌های معروف، بسیار مفید و پر انرژی است که با دانه خشخاش تهیه می‌شود و در ترکیب آن خشخاش، سیاه‌دانه، کنجد، هل‌سبز و شکر به‌کار می‌رود.

کاربردهای روغن خشخاش

خشخاش عمدتاً مصرف خوراکی داشته و به‌خاطر طبیعت سرد و خشک آن مزه‌ای تلخ دارد و در داروسازی نیز به صورت استعمال خارجی و داخلی کاربردهای فراوانی دارد.

عوارض احتمالی

در صورت مداومت استعمال روغن خشخاش بر ناحیۀ پشت گردن، باعث کند شدن فعالیت عصبی و کاهش حافظه می‌شود.

مناطق کاشت خشخاش

گیاه خشخاش

خشخاش، گیاه بومی آسیای صغیر است در مناطق گرم رشد می‌کند و بیشتر در کشورهای افغانستان، ترکیه، هندوستان و چین کشت می‌شود. خشخاش در ایران نیز کشت می‌شد، اما سال‌ها است که کشت آن ممنوع شده است. بهترین نواحی کشت خشخاش در ایران استان‌های فارس، خراسان، آذربایجان، بختیاری، خوزستان و لرستان است.

بهترین فصل کشت خشخاش

کاشت خشخاش به‌وسیله بذر انجام مي‌شود و کمترین درجه حرارتی که براي جوانه‌زدن آن لازم است ۳ تا ۴ درجۀ سانتي‌گراد است. خشخاش در مناطق خيلي سرد، در بهار و در مناطق معتدل در پاييز كشت می‌شود. طول دوره رشد گياهانی که در فصل بهار کشت می‌شوند 120 تا 160 روز است.

کشت بهاره خشخاش در ایران

در ایران، كشت بهارۀ خشخاش را مي‌توان از بهمن تا فروردين انجام داد؛ یعنی زمانی‌که خاك از حالت انجماد زمستاني خارج شده باشد و زمان مناسب براي كشت پاييزۀ آن اوايل پاييز است.

منابع

• ابومنصور موفق‌ هروی، الابنیة عن الحقائق الادویة، به‌تحقیق احمد بهمنیار و حسین محبوبی‌ اردکانی، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۱ش.
• اخـوینی بخاری، ربیـع، هدایة ‌المتعلمین، به‌تحقیق جلال متینی، مشهد، دانشگاه فردوسی مشهد، ۱۳۴۴ش.
• ادیب‌الحکما، سلیم، «تفننات ثلاثه»، دفتر تاریخ، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، 1384ش.
• بوث، مارتین، تاریخ تریاک، ترجمۀ منوچهر نوایی، تهران، سفی علیشاه، ۱۳۸۰ش.
• بهار، مهرداد، پژوهشی در اساطیر ایران، تهران، توس، ۱۳۶۳ ش
• بیهقی، ابوالفضل، تاریخ، به‌تحقیق علی‌اکبر فیاض، تهران، امیرکبیر، ۱۳۵۶ش.
• پولاک، یاکوب ادوارد، سفرنامه، ترجمۀ کیکاووس جهانداری، تهران، خوارزمی، ۱۳۶۱ش.
• جرجانی، اسماعیل، ذخیرۀ خوارزمشاهی، به‌تحقیق محمدرضا محرری، تهران، فرهنگستان علوم پزشکی، ۱۳۸۲ش.
• «خشخاش گیاهی سحرآمیز! »، وب‌سایت طبایع، تاریخ بازدید: 1 آبان 1401ش.
• «خواص خشخاش و فواید باورنکردنی درمانی آن + ماسک پوست و مو خشخاش»، وب‌سایت نمناک، تاریخ بازدید: 7 بهمن 1401ش.
• «خواص گیاه خشخاش | گیاهی با خواص متعدد که هم می‌کشد هم مداوا می‌کند»، وب‌سایت ایران کازمد، تاریخ درج مطلب: بازدید: 7 بهمن 1401ش.
• حاجی زین عطار، علی، اختیارات بدیعی، به‌تحقیق محمدتقی میر، تهران، شرکت دارویی پخش رازی، ۱۳۷۱ش.
• دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• ذوالفقاری، حسن، فرهنگ بزرگ ضرب‌المثل‌های فارسی، تهران، معین، ۱۳۸۸ش.
• رازی، محمد بن زکریا، الحاوی، ترجمۀ سلیمان افشاری، تهران، موزه ملی تاریخ علوم پزشکی، ۱۳۸۴ش.
• شاردن، ژان، سیاحت‌نامه، ترجمۀ محمد عباسی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۵ش.
• شاکری، عبدالحسین، مواد مخدر و اعتیاد، تهران، نشر گوتنبرگ، ۱۳۶۹ش.
• شاملو، احمد، کتاب کوچه، تهران، مازیار، حرف «ت»، دفتر اول، ۱۳۷۹ش.
• صادقی، مریم و جعفری، محمد، «تریاک»، سایت دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• صدیقی، «خواص گل و تخم خشخاش»، وب‌سایت آشا ارگانیک، تاریخ درج مطلب: ۳۱ تیر ۱۳۹۸ش.
• طاهری، ابوالقاسم، «تریاک»، یغما، تهران، س 19، شماره 10، ۱۳۴۵ش.
• طباطبایی، فرزاد، «تریاک چیست»، وب‌گاه هنر زندگی، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین، مخزن الادویة، تهران، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۱ش.
• عمید، حسن، فرهنگ فارسیِ، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• فردوسی، شاهنامه، سایت گنجور، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• فلسفی، نصرالله، زندگانی شاه‌ عباس اول، تهـران، نگاه، ۱۳۴۱ش.
• «کاشت داشت برداشت خشخاش»، وب‌سایت سماتک، تاریخ بازدید: 7 بهمن 1401ش.
• «معرفی گل خشخاش و خواص خشخاش + طرز تهیه قاووت خشخاش»، وب‌سایت ستاره، تاریخ به‌روز رسانی: 28 شهریور 1400ش.
• معین، محمد، فرهنگ فارسیِ، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• منجم یزدی، محمد، تاریـخ عباسـی، به‌تحقیق سیف‌الله وحیـد‌نیا، تهران، وحید، ۱۳۶۶ش.
• ناصرخسرو، سفرنامه، به‌تحقیق محمد دبیرسیاقی، تهران، کتاب‌های جیبی، ۱۳۵۴ش.
• نظامی، خمسه، خسرو و شیرین، سایت گنجور، تاریخ بازدید: 12 تیر 1401ش.
• «نقش انگلیس در ترویج مواد مخدر در ایران»، وب‌سایت مؤسسۀ مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، تاریخ درج مطلب: ۲۹ مرداد ۱۴۰۰ش.
• «نقش تاریخی انگلیس در ترویج مواد مخدر در ایران»، خبرگزاری تسنیم، تاریخ درج مطلب: ۲۹ دی ۱۳۹۱ش.