پیشنویس:شامی
شامی؛ نوعی کباب تابهای مرکب از گوشت و پیاز.
شامی، نوعی کباب تابهای ایرانی شبیه کتلت است که با گوشت چرخکرده، پیاز و تخممرغ تهیه میشود و در نقاط مختلف ایران با مواد و نامهای محلی متفاوتی پخته میشود. انواع شامی شامل شامی عدس، لپه، هویج، مرغ و گوشت قرمز است و هر منطقه دستور پخت و ادویه مخصوص خود را دارد، مانند شامی بروجردی، مازندرانی، کازرونی و تهرانی. شامی فراتر از یک وعده غذایی، جایگاه فرهنگی و آیینی ویژهای دارد و در مراسم مذهبی، جشنها، دید و بازدیدها و مناسبتهای سنتی مانند «آرمهداری»، «عید مرده» و سیزدهبهدر سرو میشود. این غذا نمادی از همبستگی، مهماننوازی و میراث غذایی ایرانیان است و همراه با سایر خوراکیها بهصورت هدیه یا خیرات نیز عرضه میشود.
معرفی شامی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شامی، یکی از غذاهای ایرانی مشابه کتلت است که با گوشت چرخکرده، تخممرغ و پیاز تهیه میشود.[۱] دربارهٔ علت نامگذاری آن به شامی، دو روایت وجود دارد. برخی آن را به سرزمین شام نسبت دادهاند؛ زیرا بانوان پس از زیارت حضرت رقیه با خود شامی به ایران میآوردند.[۲] برخی معتقدند چون شامی غذای مخصوص وعدهٔ شام بوده است، به این نام معروف شده است.[۳] شامی در اغلب نقاط ایران با نام شامیکباب شناخته میشود؛[۴] اما در بیرجند به آن کُفتهکباب[۵] و در کازرون شومی میگویند.[۶] واحد شمارش شامی گُل[۷] یا قُرص است.[۸]
انواع شامی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شامی با توجه به موادی که در آن استفاده میشود، انواع مختلفی دارد. شامی عدس، شامی لپه، شامی هویج،[۹] شامی با گوشت،[۱۰] سبزشامی،[۱۱] شامی گوشت قرمز،[۱۲] شامی مرغ[۱۳] و شامی ماش از انواع شامی محسوب میشوند.[۱۴] در شمال ایران، انواع شامی رشتی، ماسولهای، رودباری[۱۵] و بابلی طبخ میشود که تفاوت آنها در ادویههای بهکار رفته در این غذا است.[۱۶]
شیوههای پخت و انواع شامی در آشپزی ایرانی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]دو روشهای پخت عمومی شامی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شیوههای پخت متفاوتی برای شامی بیان شده است. در روش اول نخودچی را کوبیده و پیاز به مقدار زیاد، گوشت و ادویههای مختلف به آن میافزایند. سپس مواد را در روغن سرخ کرده و به آنها اندکی آب اضافه میکنند. به مواد اجازه میدهند تا خوب پخته شوند. در روش دوم لپه و گوشت را میپزند. سپس به این مواد پیاز، نمک، فلفل، زردچوبه و تخممرغ اضافه کرده و در انتها مواد را در روغن سرخ میکنند.[۱۷]
انواع شامی در شهرهای مختلف ایران
[ویرایش | ویرایش مبدأ]
شامی بروجردی: نوع دیگر شامی، شامی بروجردی است. جهت طبخ آن به ترکیب گوشت، لپه و تخممرغ، مقداری تره اضافه میشود. در انتها مواد در روغن سرخ میشوند. سرخکردن شامی نیاز به مهارت آشپز دارد؛ زیرا دو روی شامی باید سرخ و مغزپخت شده ولی نسوزد.[۱۸]
- شامی مازندرانی: مردم مازندران شامی عدس طبخ میکنند که در آن بهجای گوشت از عدس استفاده میشود.[۱۹]
- شامی کازرونی: اهالی کازرون، شامی را در دستهٔ نانخورشها محسوب میکنند. آنها به شامی «شامی آلو» یا «امی خاگآلو» گفته و در طبخ آن از سیبزمینی (آلو زمینی)، تخممرغ (خاگ)، آرد، پیاز و ادویه استفاده میکنند. آنها این غذا را با نان، سبزی، خیارشور و گوجهفرنگی میخورند.[۲۰]
- شامی در خورومه: در شهرستان خورومه (در استان فارس) جهت تهیه شامی، گوشت مرغ یا ماهی را بههمراه پیاز چرخ میکنند. به این مواد نمک، فلفل، زردچوبه، تخممرغ و آرد نخودچی اضافه کرده و در انتها مواد را در روغن سرخ میکنند.[۲۱]
- شامی تهرانی: در تهران نوعی شامی با نام کوفتهشامی طبخ میشود. آنها پس از طبخ شامی، پیاز را سرخ کرده و به آن آب، سرکه و شکر میافزایند. گاهی در روغن باقیمانده، سیبزمینی سرخ کرده و در کنار شامی قرار میدهند.[۲۲]
شامی در فرهنگ ایرانیان
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شامی نوعی غذای آیینی بهشمار میرود که در نقاط مختلف ایران در مراسمهای دینی و مذهبی از آن استفاده میشود. بانوان ایرانی در گذشته برای زیارت امامزاده عبدالعظیم حسنی با خود شامیکباب میبردند.[۲۳] آنها زمانی که به حمام عمومی میرفتند با خود شامیکباب به همراه نان، ترشی بادمجان و سبزیخوردن میبردند.[۲۴]
مردم شیراز در ماه هفتم بارداری مادر، مراسم «آرمهداری» برگزار میکنند. در این مراسم خاله یا عمهٔ مادر چند نوع غذا از جمله شامی میپزند.[۲۵] در دماوند، یک شب مانده به نوروز را شب «عید مرده» مینامند. در این شب، اهالی به دیدار اهل قبور رفته و غذاهایی مانند شامی خیرات میکنند.[۲۶]
مردم سروستان (در استان فارس) در روز سیزدهبهدر (۱۳ فروردین) مراسمی برگزار کرده و در آن شامی میخورند.[۲۷] برخی از شامی بهعنوان سحری یا افطار استفاده میکنند. در همدان روزهداران زمان افطار نان، پنیر و شامیکباب میل میکنند.[۲۸] در شیراز مادر تازهعروس، هدیهای با نام «روز والون» در ۴ خوانچه به خانه داماد میفرستد. در یکی از خوانچهها، مقداری شامی، فرنی و ترحلوا قرار دارد. مادر داماد خوانچهها را بین اقوام خود تقسیم میکند.[۲۹]
پانویس
[ویرایش | ویرایش مبدأ]- ↑ عمید، فرهنگ فارسی، ذیل واژه شامی.
- ↑ مونسالدوله، خاطرات، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۷.
- ↑ داعی الاسلام، فرهنگ نظام، ذیل واژه شام.
- ↑ رحمانینژاد، سفرهٔ ایل قشقایی، ۱۳۸۸ش، ص۳۰.
- ↑ رضایی، بیرجندنامه، ۱۳۸۱ش، ص۴۰۳.
- ↑ مظلومزاده، آشپزی در فرهنگ مردم کازرون، ۱۳۸۳ش، ص۹۸.
- ↑ شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱–۱۳۸۳ش، ج۱، ص۸۷.
- ↑ مستوفی، شرح زندگانی من، ۱۳۴۳ش، ج۲، ص۸۱.
- ↑ حجازی، غذاهای محلی و سنتی استان مرکزی، ۱۳۸۳ش، ص۸۸.
- ↑ مظلومزاده، آشپزی در فرهنگ مردم کازرون، ۱۳۸۳ش، ص۹۸.
- ↑ پورهادی، فرهنگ خوراک مردم گیلان، ۱۳۸۹ش، ص۸۶.
- ↑ محمودی، غذاهای سنتی شهرستان خورومه، ۱۳۹۳ش، ص۸۸.
- ↑ شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱–۱۳۸۳ش، ج۵، ص۱۲۴.
- ↑ وکیلیان، رمضان در فرهنگ مردم، ۱۳۷۶ش، ص۱۹۲.
- ↑ پورهادی، فرهنگ خوراک مردم گیلان، ۱۳۸۹ش، ص۸۴–۸۵.
- ↑ عابسی، غذاها و شیرینیهای سنتی مازندران، ۱۳۹۴ش، ص۱۹۶.
- ↑ آشپزباشی، سفره اطعمه، ۱۳۵۳ش، ص۴۹–۵۰.
- ↑ نادرمیرزا قاجار، خوراکهای ایرانی، ۱۳۸۹ش، ص۱۸۴–۱۸۵.
- ↑ عابسی، غذاها و شیرینیهای سنتی مازندران، ۱۳۹۴ش، ص۲۰۰.
- ↑ مظلومزاده، آشپزی در فرهنگ مردم کازرون، ۱۳۸۳ش، ص۱۵۳.
- ↑ محمودی، غذاهای سنتی شهرستان خورومه، ۱۳۹۳ش، ص۹۰.
- ↑ شهری، طهران قدیم، ۱۳۸۱–۱۳۸۳ش، ج۵، ص۹۹.
- ↑ مونسالدوله، خاطرات، ۱۳۸۰ش، ص۱۳۰.
- ↑ مونسالدوله، خاطرات، ۱۳۸۰ش، ص۲۳۸.
- ↑ خدیش، فرهنگ مردم شیراز، ۱۳۸۵ش، ص۲۹۱.
- ↑ آنیزاده، «جلوههای آیینی تقارن سوگواریها با ایام نوروز»، ۱۳۸۷ش، ص۱۲۸–۱۲۹.
- ↑ همایونی، فرهنگ مردم سروستان، ۱۳۷۱ش، ص۴۰۹.
- ↑ آژنگ، «رمضان در همدان»، ۱۳۸۷ش، ص۲۷۷.
- ↑ وکیلیان، رمضان در فرهنگ مردم، ۱۳۷۶ش، ص۱۷۰–۱۷۱.
منابع
[ویرایش | ویرایش مبدأ]- آشپزباشی، علیاکبر، سفره اطعمه، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.
- آژنگ، نصرالله، «رمضان در همدان»، فصلنامهٔ فرهنگ مردم، تهران، سال ۷، شماره ۲۶، ۱۳۸۷ش.
- آنیزاده، علی، «جلوههای آیینی تقارن سوگواریها با ایام نوروز»، فصلنامهٔ فرهنگ مردم ایران، تهران، شماره ۱۵، ۱۳۸۷ش.
- پورهادی، مسعود، فرهنگ خوراک مردم گیلان، رشت، فرهنگ ایلیا، ۱۳۸۹ش.
- حجازی، شبنم و علیرضا یاراحمدی، غذاهای محلی و سنتی استان مرکزی، تهران، سازمان میراث فرهنگی کشور، چاپ دوم، ۱۳۸۳ش.
- خدیش، حسین، فرهنگ مردم شیراز، شیراز، نوید شیراز، ۱۳۸۵ش.
- داعیالاسلام، محمدعلی، فرهنگ نظام، تهران، دانش، ۱۳۶۳ش.
- رحمانینژاد، زیور، سفرهٔ ایل قشقایی، تهران، نقش بیان، ۱۳۸۸ش.
- رضایی، جمال، بیرجندنامه، بهتحقیق محمود رفیعی، تهران، هیرمند، ۱۳۸۱ش.
- شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۱–۱۳۸۳ش.
- عابسی، فرشته، غذاها و شیرینیهای سنتی مازندران، بابل، مؤلف، ۱۳۹۴ش.
- عمید، حسن، فرهنگ فارسی، وبسایت واژهیاب، تاریخ بازدید: ۳۱ خرداد ۱۴۰۱ش.
- محمودی، معصومه، غذاهای سنتی شهرستان خورومه، شیراز، [بینا]، ۱۳۹۳ش.
- مستوفی، عبدالله، شرح زندگانی من، تهران، زوار، ۱۳۴۳ش.
- مظلومزاده، محمدمهدی، آشپزی در فرهنگ مردم کازرون، تهران، کازرونیه، ۱۳۸۳ش.
- مونسالدوله، خاطرات، بهتحقیق سیروس سعدوندیان، تهران، زرین، ۱۳۸۰ش.
- نادر میرزا قاجار، خوراکهای ایرانی، بهتحقیق احمد مجاهد، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۹ش.
- وکیلیان، احمد، رمضان در فرهنگ مردم، تهران، سروش، ۱۳۷۶ش.
- همایونی، صادق، فرهنگ مردم سروستان، تهران، آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ۱۳۷۱ش.
| گردشگری |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| طبیعت |
| ||||||||||
| شهرها | |||||||||||
| استانها | |||||||||||
| تاریخ |
| ||||||||||
| سیاست | |||||||||||
| جامعه و فرهنگ |
| ||||||||||
| هنر | |||||||||||
| خوارکیها | |||||||||||
