پیش‌نویس:ته چین: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر تفاوت با ویرایش جدیدتر ←

نسخهٔ ۴ مهر ۱۴۰۴، ساعت ۲۰:۵۴

ته چین؛ غذایی ایرانی که از ترکیب برنج با تکه‌های گوشت یا سبزیجات تهیه می‌شود.

ته چین، خوراکی از پلو است که در میان آن، تکه‌هایی از گوشت گوسفند، مرغ یا سبزیجات قرار می‌دهند.^[۱] این غذای سنتی، معمولاً برای مراسم‌ها و جشن‌ها طبخ می‌شود. از جمله مواد اصلی این غذا می‌توان به برنج، ماست، زعفران، تخم‌مرغ، انواع گوشت و ادویه اشاره کرد. ته‌چین مرغ، متداول‌ترین نوع ته‌چین در ایران است.

خوراک ته چین، معمولاً شامل لایه‌ای ضخیم و زعفرانیِ از ته‌دیگ برنج با مقداری گوشت پخته است که روی آن، لایه‌ای از برنج سفید (چلو) ریخته می‌شود. در برخی از نقاط ایران به همان لایه زیرین، بسنده می‌شود که به آن «ته چین قالبی» می‌گویند.^[۲]

شیوه تهیهٔ ته چین

ابتدا برنج را جوشانده و به‌صورت نیم‌پز، آبکش می‌کنند. در ظرفی دیگر، تخم‌مرغ‌های زده شده را با ماست، محلول زعفران و مقداری نمک مخلوط می‌کنند. نیمی از برنج را با این مایه، مخلوط می‌کنند و پس از داغ شدن روغن در کف قابلمه، برنج مخلوط شده را در کف دیگ می‌ریزند. سپس، مقداری از گوشت یا مرغ را روی این لایه می‌چینند و برنج سادهٔ باقی‌مانده را روی گوشت‌ها می‌ریزند. این غذا، پس از دم کشیدن، آماده خوردن می‌شود.

در نقاط مختلف ایران، گوشت را با موادی همچون پیاز، هویج، زردچوبه، برگ بو، جعفری، کرفس، ترخون و مرزه، طعم‌دار می‌کنند.^[۳] برای کشیدن ته چین، در ابتدا، مقداری چلو سفید را در ظرف یا دیس مورد نظر ریخته، سپس تعدادی گوشت یا مرغ پخته‌شده را روی آن قرار می‌دهند و دوباره لایه‌ای برنج روی آن می‌ریزند. پس از آن، ته چین به‌دست آمده را که معمولاً قطری به اندازه ۲ تا ۳ انگشت دارد، تکه‌تکه کرده و روی دیس برنج قرار می‌دهند.^[۴]

انواع ته چین

در نقاط مختلف ایران، انواع متنوعی از ته چین وجود دارد، مانند ته چین اسفناج، بادمجان، لوبیا و ماهی. آشپزباشی دربار قاجار، دربارهٔ شیوهٔ طبخ ته چین اسفناج، می‌گوید که ابتدا باید اسفناج را شسته، خرد کرده و زیر چلو گذاشته و فشار دهیم. پس از ریختن یک کفگیر پلو، می‌توان از چاشنی‌هایی همچون آلو بخارا یا گوجه برقان استفاده کرد. برخی، آلو و گوجه را نیز به‌صورت جداگانه ته چین می‌کنند.^[۵] در برخی از نقاط ایران، به‌جای آلو بخارا، از رب انار یا آلوچه بدون هسته نیز استفاده می‌کنند.^[۶] ته چین اسفناج شمالی نیز، جزء غذاهای سنتی مردم شمال است که برای تهیهٔ آن از اسفناج، گوشت قرمز و رب انار استفاده می‌کنند.

در ته چین گوشت، معمولاً از گوشت سردست یا سینهٔ گوسفند استفاده می‌شود.^[۷] در سیرجان، گوشت دنده یا سرسینهٔ گوسفند، برای این منظور استفاده می‌شود که به «دم شَهله» معروف است. این مردم، برای پختن گوشت ته چین، ابتدا آن را با آب، پیاز و نمک پخته، سپس مدتی به آن زمان می‌دهند تا سرد شود. پس از آن، گوشت را با ماست و زعفران مخلوط کرده و از شب تا صبح در یک جای خنک قرار می‌دهند تا طعم‌دار شود و در نهایت، مراحل پخت را مثل سایر انواع ته چین، پی می‌گیرند.^[۸]

زنان عشایر، در ایل باصری، از گوشت بره یا بزغاله‌ی آغشته به زیره، برای ته چین استفاده می‌کنند. درصورتی‌که گوشت شکار در دسترس باشد، آن را کوبیده و همچون شامی در لای برنج قرار می‌دهند. ته چین مرغ یا کبک نیز بین این مردم، رایج و پرطرفدار است.^[۹] برای تهیهٔ ته چین قالبی، از ماست چکیده و ماست آب رفته استفاده نمی‌شود زیرا غذا را خشک می‌کند. در طبخ این نوع ته چین، از ماستی با غلظت ملایم استفاده می‌شود.

ته چین در باورهای ایرانیان

ته چین، در برخی از مناطق ایران، به‌عنوان غذایی آیینی شناخته می‌شود؛ این غذا در نوروز، در منطقه سنگسر، توسط زنان طبخ می‌شود که به «نورویی تام» یا «پلو نوروز» معروف است. در این نوع ته چین خوش‌مزه، از مقدار زیادی آلو و اسفناج استفاده می‌شود، که اسفناج آن خرد نشده است.^[۱۰]

ته چین لوبیا، توسط مردم شاهرود، در شب پیش از عازم شدن برای سفر، پخته می‌شود. این نوع از ته چین، بین اقوام و دوستان فرد مسافر تقسیم می‌شود که عبارت «آش لوبیا، زودی بیا» نیز برگرفته از همین رسم شاهرودی‌ها است.^[۱۱]

در تهران، ته چین با گوشت قرمز، در سفره‌های سحری زمستانی مورد اقبال مردم بود و با روغنی فراوان طبخ می‌شد.^[۱۲]

پانویس

↑ معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه ته چین، سایت واژه‌یاب.
↑ دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص840 و 842.
↑ دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص841-842.
↑ شهری، طهران قدیم، ج5، ۱۳۸۳ش، ص45-46.
↑ آشپزباشی، سفرهٔ اطعمه، ۱۳۵۳ش، ص15.
↑ دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.
↑ دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.
↑ مؤید محسنی، فرهنگ عامیانهٔ سیرجان، ۱۳۸۶ش، ص۴۱۰.
↑ توکلی، ایل باصری از ترناس تا لهباز، ۱۳۷۹ش، ص۲۳۲.
↑ اعظمی سنگسری، «جشن‌های ملی سنگسر»، ۱۳۴۷ش، ص۹۰–۹۱.
↑ شریعت‌زاده، فرهنگ مردم شاهرود، ج2، ۱۳۷۱ش، ص399-400.
↑ شهری، طهران قدیم، ج3، ۱۳۸۳ش، ص319-322.

منابع

آشپزباشی، علی‌اکبر، سفرهٔ اطعمه، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.
اعظمی سنگسری، چراغعلی، «جشن‌های ملی سنگسر»، بررسی‌های تاریخی، س ۳، شماره ۵، ۱۳۴۷ش.
توکلی، غلامرضا، ایل باصری از ترناس تا لهباز، تهران، هفت، ۱۳۷۹ش.
دریابندری، نجف، کتاب مستطاب آشپزی، تهران، کارنامه، ۱۳۸۴ش.
شریعت‌زاده، علی‌اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، مؤلف، ۱۳۷۱ش.
شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۳ش.
معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۴ فروردین ۱۴۰۱ش.
مؤید محسنی، مهری، فرهنگ عامیانهٔ سیرجان، کرمان، مرکز کرمان‌شناسی، ۱۳۸۶ش.

[1] معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه ته چین، سایت واژه‌یاب.

[2] دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص840 و 842.

[3] دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص841-842.

[4] شهری، طهران قدیم، ج5، ۱۳۸۳ش، ص45-46.

[5] آشپزباشی، سفرهٔ اطعمه، ۱۳۵۳ش، ص15.

[6] دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.

[7] دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.

[8] مؤید محسنی، فرهنگ عامیانهٔ سیرجان، ۱۳۸۶ش، ص۴۱۰.

[9] توکلی، ایل باصری از ترناس تا لهباز، ۱۳۷۹ش، ص۲۳۲.

[10] اعظمی سنگسری، «جشن‌های ملی سنگسر»، ۱۳۴۷ش، ص۹۰–۹۱.

[11] شریعت‌زاده، فرهنگ مردم شاهرود، ج2، ۱۳۷۱ش، ص399-400.

[12] شهری، طهران قدیم، ج3، ۱۳۸۳ش، ص319-322.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 [[پرونده:ته-چین.jpg|300px|thumb|left]]
-<big>'''ته چین'''</big>؛ غذایی ایرانی که از ترکیب برنج با تکه‌های گوشت یا سبزیجات تهیه می‌شود.<br>
+{{درشت|'''ته چین'''}}؛ غذایی ایرانی که از ترکیب برنج با تکه‌های گوشت یا سبزیجات تهیه می‌شود.
-ته چین، [[خوراک|خوراکی]] از [[پلو]] است که در میان آن، تکه‌هایی از [[گوشت گوسفند]]، [[مرغ]] یا [[سبزیجات]] قرار می‌دهند.<ref>[https://www.vajehyab.com/moein/%D8%AA%D9%87+%DA%86%DB%8C%D9%86 معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه ته چین، سایت واژه‌یاب.]</ref>  این غذای سنتی، معمولا برای مراسم‌ها و جشن‌ها طبخ می‌شود. از جمله مواد اصلی این غذا می‌توان به [[برنج]]، [[ماست]]، [[زعفران]]، [[تخم‌مرغ]]، انواع [[گوشت]] و [[ادویه]] اشاره کرد. ته‌چین مرغ، متداول‌ترین نوع ته‌چین در ایران است. <br>
+ته چین، [[خوراک|خوراکی]] از [[پلو]] است که در میان آن، تکه‌هایی از [[گوشت گوسفند]]، [[مرغ]] یا [[سبزیجات]] قرار می‌دهند.<ref>[https://www.vajehyab.com/moein/ته+چین معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه ته چین، سایت واژه‌یاب.]</ref> این غذای سنتی، معمولاً برای مراسم‌ها و جشن‌ها طبخ می‌شود. از جمله مواد اصلی این غذا می‌توان به [[برنج]]، [[ماست]]، [[زعفران]]، [[تخم‌مرغ]]، انواع [[گوشت]] و [[ادویه]] اشاره کرد. ته‌چین مرغ، متداول‌ترین نوع ته‌چین در ایران است.
-[[خوراک]] ته چین، معمولا شامل لایه‌ای ضخیم و زعفرانیِ از [[ته‌دیگ]] [[برنج]] با مقداری [[گوشت]] پخته است که روی آن، لايه‌ای از [[برنج]] سفید ([[چلو]]) ریخته می‌شود. در برخی از نقاط ایران به همان لايه زیرین، بسنده می‌شود که به آن «ته چین قالبی» می‌گویند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص840 و 842.</ref>
+[[خوراک]] ته چین، معمولاً شامل لایه‌ای ضخیم و زعفرانیِ از [[ته‌دیگ]] [[برنج]] با مقداری [[گوشت]] پخته است که روی آن، لایه‌ای از [[برنج]] سفید ([[چلو]]) ریخته می‌شود. در برخی از نقاط ایران به همان لایه زیرین، بسنده می‌شود که به آن «ته چین قالبی» می‌گویند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص840 و 842.</ref>
-==شیوه تهیه‌ی ته چین==
-ابتدا [[برنج]] را جوشانده و به‌صورت نیم‌پز، آبکش می‌کنند. در ظرفی دیگر، تخم‌مرغ‌های زده شده را با [[ماست]]، محلول [[زعفران]] و مقداری نمک مخلوط می‌کنند. نیمی از [[برنج]] را با این مایه‌، مخلوط می‌کنند و پس از داغ شدن روغن در کف قابلمه، [[برنج]] مخلوط شده را در کف دیگ می‌ریزند. سپس، مقداری از [[گوشت]] یا [[مرغ]] را روی این لایه می‌چینند و [[برنج]] ساده‌ی باقی‌مانده را روی گوشت‌ها می‌ریزند. این غذا، پس از دم کشیدن، آماده خوردن می‌شود.<br>
+== شیوه تهیهٔ ته چین ==
+ابتدا [[برنج]] را جوشانده و به‌صورت نیم‌پز، آبکش می‌کنند. در ظرفی دیگر، تخم‌مرغ‌های زده شده را با [[ماست]]، محلول [[زعفران]] و مقداری نمک مخلوط می‌کنند. نیمی از [[برنج]] را با این مایه، مخلوط می‌کنند و پس از داغ شدن روغن در کف قابلمه، [[برنج]] مخلوط شده را در کف دیگ می‌ریزند. سپس، مقداری از [[گوشت]] یا [[مرغ]] را روی این لایه می‌چینند و [[برنج]] سادهٔ باقی‌مانده را روی گوشت‌ها می‌ریزند. این غذا، پس از دم کشیدن، آماده خوردن می‌شود.
-در نقاط مختلف [[ایران]]، [[گوشت]] را با موادی همچون [[پیاز]]، [[هویج]]، [[زردچوبه]]، [[برگ بو]]، [[جعفری]]، [[کرفس]]، [[ترخون]] و [[مرزه]]، طعم‌دار می‌کنند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص841-842.</ref>
-برای کشیدن ته چین، در ابتدا، مقداری [[چلو]] سفید را در ظرف یا دیس مورد نظر ریخته، سپس تعدادی [[گوشت]] یا [[مرغ]] پخته‌شده را روی آن قرار می‌دهند و دوباره لایه‌ای [[برنج]] روی آن می‌ریزند. پس از آن، ته چین به‌دست آمده را که معمولا قطری به اندازه 2 تا 3 انگشت دارد، تکه تکه کرده و روی دیس [[برنج]] قرار می‌دهند.<ref>شهری، طهران قدیم، ج5، ۱۳۸۳ش، ص45-46.</ref>
+در نقاط مختلف [[ایران]]، [[گوشت]] را با موادی همچون [[پیاز]]، [[هویج]]، [[زردچوبه]]، [[برگ بو]]، [[جعفری]]، [[کرفس]]، [[ترخون]] و [[مرزه]]، طعم‌دار می‌کنند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص841-842.</ref>
-==انواع ته چین==
+برای کشیدن ته چین، در ابتدا، مقداری [[چلو]] سفید را در ظرف یا دیس مورد نظر ریخته، سپس تعدادی [[گوشت]] یا [[مرغ]] پخته‌شده را روی آن قرار می‌دهند و دوباره لایه‌ای [[برنج]] روی آن می‌ریزند. پس از آن، ته چین به‌دست آمده را که معمولاً قطری به اندازه ۲ تا ۳ انگشت دارد، تکه‌تکه کرده و روی دیس [[برنج]] قرار می‌دهند.<ref>شهری، طهران قدیم، ج5، ۱۳۸۳ش، ص45-46.</ref>
+== انواع ته چین ==
 [[پرونده:ته-چین1.jpg|300px|thumb|left]]
-در نقاط مختلف [[ایران]]، انواع متنوعی از ته چین وجود دارد، مانند ته چین [[اسفناج]]، [[بادمجان]]، [[لوبیا]] و [[ماهی]]. آشپزباشی دربار قاجار، درباره شیوه‌ی طبخ ته چین [[اسفناج]]، می‌گوید که ابتدا باید [[اسفناج]] را شسته، خرد کرده و زیر [[چلو]] گذاشته و فشار دهیم. پس از ریختن یک کفگیر [[پلو]]، می‌توان از [[چاشنی|چاشنی‌هایی]] همچون [[آلو بخارا]] یا [[گوجه برقان]] استفاده کرد. برخی، [[آلو]] و [[گوجه]] را نیز به‌صورت جداگانه ته چین می‌کنند.<ref>آشپزباشی، سفرۀ اطعمه، ۱۳۵۳ش، ص15.</ref>  در برخی از نقاط [[ایران]]، به‌جای [[آلو بخارا]]، از [[رب انار]] یا [[آلوچه]] بدون هسته نیز استفاده می‌کنند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.</ref>  ته چین اسفناج شمالی نیز، جزء غذاهای سنتی مردم شمال است که برای تهیه‌ی آن از [[اسفناج]]، [[گوشت قرمز]] و [[رب انار]] استفاده می‌کنند.<br>
+در نقاط مختلف [[ایران]]، انواع متنوعی از ته چین وجود دارد، مانند ته چین [[اسفناج]]، [[بادمجان]]، [[لوبیا]] و [[ماهی]]. آشپزباشی دربار قاجار، دربارهٔ شیوهٔ طبخ ته چین [[اسفناج]]، می‌گوید که ابتدا باید [[اسفناج]] را شسته، خرد کرده و زیر [[چلو]] گذاشته و فشار دهیم. پس از ریختن یک کفگیر [[پلو]]، می‌توان از [[چاشنی|چاشنی‌هایی]] همچون [[آلو بخارا]] یا [[گوجه برقان]] استفاده کرد. برخی، [[آلو]] و [[گوجه]] را نیز به‌صورت جداگانه ته چین می‌کنند.<ref>آشپزباشی، سفرهٔ اطعمه، ۱۳۵۳ش، ص15.</ref> در برخی از نقاط [[ایران]]، به‌جای [[آلو بخارا]]، از [[رب انار]] یا [[آلوچه]] بدون هسته نیز استفاده می‌کنند.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.</ref> ته چین اسفناج شمالی نیز، جزء غذاهای سنتی مردم شمال است که برای تهیهٔ آن از [[اسفناج]]، [[گوشت قرمز]] و [[رب انار]] استفاده می‌کنند.
+در ته چین گوشت، معمولاً از گوشت سردست یا سینهٔ گوسفند استفاده می‌شود.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.</ref> در [[سیرجان]]، گوشت دنده یا سرسینهٔ گوسفند، برای این منظور استفاده می‌شود که به «[[دم شَهله]]» معروف است. این مردم، برای پختن گوشت ته چین، ابتدا آن را با آب، [[پیاز]] و نمک پخته، سپس مدتی به آن زمان می‌دهند تا سرد شود. پس از آن، [[گوشت]] را با [[ماست]] و [[زعفران]] مخلوط کرده و از شب تا صبح در یک جای خنک قرار می‌دهند تا طعم‌دار شود و در نهایت، مراحل پخت را مثل سایر انواع ته چین، پی می‌گیرند.<ref>مؤید محسنی، فرهنگ عامیانهٔ سیرجان، ۱۳۸۶ش، ص۴۱۰.</ref>
-در ته چین گوشت، معمولا از گوشت سردست یا سینه‌ی گوسفند استفاده می‌شود.<ref>دریابندری، کتاب مستطاب آشپزی، ج1، ۱۳۸۴ش، ص844.</ref>  در [[سیرجان]]، گوشت دنده یا سرسینه‌ی گوسفند، برای این منظور استفاده می‌شود که به «[[دم شَهله]]» معروف است. این مردم، برای پختن گوشت ته چین، ابتدا آن را با آب، [[پیاز]] و نمک پخته، سپس مدتی به آن زمان می‌دهند تا سرد شود. پس از آن، [[گوشت]] را با [[ماست]] و [[زعفران]] مخلوط کرده و از شب تا صبح در یک جای خنک قرار می‌دهند تا طعم‌دار شود و در نهایت، مراحل پخت را مثل سایر انواع ته چین، پی می‌گیرند.<ref>مؤید محسنی، فرهنگ عامیانۀ سیرجان، ۱۳۸۶ش، ص۴۱۰.</ref><br>
+زنان [[عشایر]]، در [[ایل باصری]]، از گوشت [[بره]] یا [[بزغاله|بزغاله‌ی]] آغشته به [[زیره]]، برای ته چین استفاده می‌کنند. درصورتی‌که گوشت شکار در دسترس باشد، آن را کوبیده و همچون [[شامی]] در لای [[برنج]] قرار می‌دهند. ته چین [[مرغ]] یا [[کبک]] نیز بین این مردم، رایج و پرطرفدار است.<ref>توکلی، ایل باصری از ترناس تا لهباز، ۱۳۷۹ش، ص۲۳۲.</ref>
+برای تهیهٔ ته چین قالبی، از [[ماست چکیده]] و ماست آب رفته استفاده نمی‌شود زیرا غذا را خشک می‌کند. در طبخ این نوع ته چین، از ماستی با غلظت ملایم استفاده می‌شود.
-زنان [[عشایر]]، در [[ایل باصری]]، از گوشت [[بره]] یا [[بزغاله|بزغاله‌ی]] آغشته به [[زیره]]، برای ته چین استفاده می‌کنند. درصورتی‌که گوشت شکار در دسترس باشد، آن را کوبیده و همچون [[شامی]] در لای [[برنج]] قرار می‌دهند. ته چین [[مرغ]] یا [[کبک]] نیز بین این مردم، رایج و پرطرفدار است.<ref>توکلی، ایل باصری از ترناس تا لهباز، ۱۳۷۹ش، ص۲۳۲.</ref>
-برای تهیه‌ی ته چین قالبی، از [[ماست چکیده]] و ماست آب رفته استفاده نمی‌شود زیرا غذا را خشک می‌کند. در طبخ این نوع ته چین، از ماستی با غلظت ملایم استفاده می‌شود.
+== ته چین در باورهای ایرانیان ==
-==ته چین در باورهای ایرانیان==
+ته چین، در برخی از مناطق ایران، به‌عنوان غذایی آیینی شناخته می‌شود؛ این غذا در [[نوروز]]، در منطقه سنگسر، توسط زنان طبخ می‌شود که به «[[نورویی تام]]» یا «[[پلو نوروز]]» معروف است. در این نوع ته چین خوش‌مزه، از مقدار زیادی [[آلو]] و [[اسفناج]] استفاده می‌شود، که [[اسفناج]] آن خرد نشده است.<ref>اعظمی سنگسری، «جشن‌های ملی سنگسر»، ۱۳۴۷ش، ص۹۰–۹۱.</ref>
-ته چین، در برخی از مناطق ایران، به‌عنوان غذایی آیینی شناخته می‌شود؛ این غذا در [[نوروز]]، در منطقه سنگسر، توسط زنان طبخ می‌شود که به «[[نورویی تام]]» یا «[[پلو نوروز]]» معروف است. در این نوع ته چین خوش‌مزه، از مقدار زیادی [[آلو]] و [[اسفناج]] استفاده می‌شود، که [[اسفناج]] آن خرد نشده است.<ref>اعظمی سنگسری، «جشن‌های ملی سنگسر»، ۱۳۴۷ش، ص۹۰-۹۱.</ref><br>
+ته چین [[لوبیا]]، توسط مردم [[شاهرود]]، در شب پیش از عازم شدن برای سفر، پخته می‌شود. این نوع از ته چین، بین اقوام و دوستان فرد مسافر تقسیم می‌شود که عبارت «آش لوبیا، زودی بیا» نیز برگرفته از همین رسم شاهرودی‌ها است.<ref>شریعت‌زاده، فرهنگ مردم شاهرود، ج2، ۱۳۷۱ش، ص399-400.</ref>
-ته چین [[لوبیا]]، توسط مردم [[شاهرود]]، در شب پیش از عازم شدن برای سفر، پخته می‌شود. این نوع از ته چین، بین اقوام و دوستان فرد مسافر تقسیم می‌شود که عبارت «آش لوبیا، زودی بیا» نیز برگرفته از همین رسم شاهرودی‌ها است.<ref>شریعت‌زاده، فرهنگ مردم شاهرود، ج2، ۱۳۷۱ش، ص399-400.</ref><br>
+در تهران، ته چین با [[گوشت قرمز]]، در سفره‌های سحری زمستانی مورد اقبال مردم بود و با روغنی فراوان طبخ می‌شد.<ref>شهری، طهران قدیم، ج3، ۱۳۸۳ش، ص319-322.</ref>
-در تهران، ته چین با [[گوشت قرمز]]، در سفره‌های سحری زمستانی مورد اقبال مردم بود و با روغنی فراوان طبخ می‌شد.<ref>شهری، طهران قدیم، ج3، ۱۳۸۳ش، ص319-322.</ref><br>
-==پانویس==
+== پانویس ==
 {{پانویس}}
-==منابع==
-* آشپزباشی، علی‌اکبر، سفرۀ اطعمه، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.
+== منابع ==
-* اعظمی سنگسری، چراغعلی، «جشن‌های ملی سنگسر»، بررسی‌های تاریخی، س 3، شماره 5، ۱۳۴۷ش.
+* آشپزباشی، علی‌اکبر، سفرهٔ اطعمه، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.
+* اعظمی سنگسری، چراغعلی، «جشن‌های ملی سنگسر»، بررسی‌های تاریخی، س ۳، شماره ۵، ۱۳۴۷ش.
 * توکلی، غلامرضا، ایل باصری از ترناس تا لهباز، تهران، هفت، ۱۳۷۹ش.
 * دریابندری، نجف، کتاب مستطاب آشپزی، تهران، کارنامه، ۱۳۸۴ش.
 * شریعت‌زاده، علی‌اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، مؤلف، ۱۳۷۱ش.
 * شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۸۳ش.
-* معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 24 فروردین 1401ش.
+* معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۴ فروردین ۱۴۰۱ش.
-* مؤید محسنی، مهری، فرهنگ عامیانۀ سیرجان، کرمان، مرکز کرمان‌شناسی، ۱۳۸۶ش.
+* مؤید محسنی، مهری، فرهنگ عامیانهٔ سیرجان، کرمان، مرکز کرمان‌شناسی، ۱۳۸۶ش.
+{{ایران-افقی}}
+[[رده:غذاهای ایرانی]]
+[[رده:غذاهای گوشتی]]
+[[رده:غذاهای گیاهی]]