پیش‌نویس:انار

انار؛ میوه‌ای با خواص درمانی و پر کاربرد در سبک زندگی ایرانی-اسلامی.
انار، میوه‌ای بومی و نمادین در فرهنگ ایرانی، جایگاهی ویژه در باورها، آداب و رسوم و طب سنتی داشته است. این میوه در متون کهن فارسی و اسلامی به‌عنوان نماد برکت، باروری و زیبایی شناخته می‌شود. از دیدگاه گیاه‌شناسی، گونه‌های مرغوبی انار از قدیم در مناطق مختلف ایران کشت می‌شده است. در باورهای دینی زرتشتی و اسلامی، انار میوه‌ای مقدس و بهشتی محسوب می‌شود. دانشمندان طب سنتی مانند ابن‌سینا به تفصیل به خواص درمانی انار پرداخته‌اند. در نظام غذایی ایرانی، فرآورده‌های انار به‌عنوان چاشنی و نوشیدنی کاربرد داشته است. همچنین این میوه در آیین‌های سنتی مانند ازدواج و شب یلدا نقشی نمادین ایفا می‌کند.

واژه انار

انار، واژه‌ای فارسی است و بارها در زبان پهلوی به‌کار رفته است. همچنین، واژه‌های «نار»، «ناردان» و «ناردانه» برای میوه و دانه‌های انار و واژه‌های «ناربُن» و «ناروَن» برای اشاره به درخت انار به‌کار می‌روند. در قرآن نیز 3 بار به این میوه (رُمّان) اشاره شده است. محبوبیت این میوه، موجب نام‌گذاری برخی از مناطق به‌نام این گیاه شده است. برای مثال، انار، انارک، انارشیرین، اناران، انارو، انارستان و انارستانک از جمله شهرها و آبادی‌های دارای انار در ایران است.

گونه‌شناسی انار ایرانی

گونه‌ای انار، به‌نام انار وحشی، در جنگل‌های شمالی ایران، مناطق فارس، کردستان، بلوچستان و سرزمین‌های داخلی ایران وجود دارد. همچنین پرورش گونه‌های دیگر انار، در نقاط مختلف ایران، رایج بوده است. در منابع کهن به مهارت ایرانیان در پرورش انارهای بُستانی، در دوره هخامنشیان، اشاره شده است.

انارهای نقاطی از ایران، در بین خلفای عباسی بسیار طرفدار داشت و مردم در شهرهایی همچون ری و ساوه، هر ساله، همراه با مالیات (خراج) خود، مقداری انار نیز به دربار خلفا می‌فرستادند. همچنین، بسیاری از طبیبان، انار ساوه را یکی از بهترین انارهای جهان دانسته و آن را دارای خواصی درمانی معرفی می‌کردند. انارهایی با انواع مختلف ترش، شیرین، ملس، می‌خوش، سیاه‌پوست، بی‌دانه، اردستانی و ازغند در باغ‌های انار ایرانیان، پرورش می‌یابد. هرکدام از این انارها نیز در نواحی خاصی کشت می‌شود. برای مثال، در کاشان، انارهای سفیددانه، شیرین شهوار و شیرین سرخ‌پوست معروف بود. امروزه، انارهای ساوه، قم، تفت، یزد، خراسان و کاشان در ایران مرغوب بوده و شهرت دارند.

قداست انار

انار از میوه‌های پُردانه است و به‌همین دلیل، نماد برکت و باروری شناخته می‌شود. برخی از پژوهشگران، سرسبزی و جاودانگی درخت انار را خاستگاه این باور دانسته‌اند که انار، مادر زمین و مظهر برکت و فراوانی است.

در اساطیر ایرانی آمده است که از ریختن خون سیاوش روی زمین، گیاهی رویید که به «خون سیاوشان» معروف شد. همچنین، درخت انار روییده در منطقه بیستون را به‌نام «انار فرهاد» نامیده‌اند که در باور مردم، از خون فرهاد روییده است. در روایتی از کتاب «زرتشت نامه» آمده است که زردشت، یک دانه انار به اسفندیار داد و اسفندیار از خوردن آن، رویین‌تن شده و دیگر زخمی بر پیکر او نیفتاد.

انار در آموزه‌های دینی

انار در آئین مزدیسنا، از درختان بهشتی و مقدس به‌شمار می‌رود. زرتشتیان، از شاخه و میوه‌ی این گیاه، در آیین‌های دینی و رسمی خود استفاده می‌کنند. در این دین، درخت انار، از جمله گیاهان مؤنث شمرده شده که نشانه‌های جاودانگی و باروری در آن وجود دارد. زردشتیان، همچنین، در مراسم ازدواج دختران و پسران، به آن‌ها انار می‌دادند تا بارور باشند.

ایرانیان، در گذشته، هنگام انجام مناسک مذهبی خود، چوبی از درخت انار را می‌سوزاندند. همچنین، چوب و میوه انار، در سفره‌های نوروزی و مهرگان ایرانیان، حضور داشت. امروزه نیز از چند شاخه یا چند دانه انار در سفره نوروزی استفاده می‌کنند.

نشانه‌هایی از تقدس این میوه، در نقش و نگارهای دو ستون معبد اورشلیم نیز برجای مانده است. جامه‌ی پیشوایان مذهبی یهود، دارای طرح‌هایی از درخت یا میوه انارهای لاجوردی، ارغوانی و قرمز بود.

انار در اسلام، میوه‌ای بهشتی معرفی شده و در قرآن نیز به این میوه اشاره شده است. در برخی از روایات آمده که در هر میوه انار، دانه‌ای بهشتی است که تنها نصیب مؤمنان می‌شود و فرشتگان، آن را از دسترس کافران، دور می‌کنند. عامه مسلمانان، بر این باورند که با خوردن این دانه، به بهشت خواهند رفت.

خواص طبی انار

در طب سنتی، انار شیرین را برای درمان تهوع در زنان باردار و انار تلخ را برای درمان عفونت‌های دهان، بینی، گوش، تاری دید، زخم چشم و سایر انواع زخم مفید می‌دانند. برخی از طبیبان نیز به خواص مفید انار در راستای درمان یرقان، خفقان، درد سینه، سرفه سوزنده ،خارش و سرفه کهنه‌ی خشک اشاره کرده‌اند. همچنین در طب سنتی، به مضر بودن انار برای معده، نفخ‌آور بودن آن و آسیب‌رسانی به دندان و لثه‌ها اشاره گردیده و بیمارانی که تب دارند از خوردن انار منع شده‌اند.

1. پلینی، دانشمند رومی (۲۳-۷۹م)، انار شیرین را برای کاهش تهوع زنان باردار مفید دانسته و دهان‌شویه ساخته‌شده از انار تلخ را برای درمان عفونت‌های دهان، بینی، گوش، مشکلات بینایی، زخم‌های پلک و ناحیه تناسلی، و همچنین خنثی‌کننده سموم معرفی کرده است.

2. شیره انار هسته‌کوچک را تب‌بر، مخلوط انار شیرین و ترش را آرام‌بخش تپش قلب، و آب انار شیرین مخلوط با سکنجبین و تمرهندی را درمان تب تیفوئید معرفی کرده‌اند.

3. دانشمندان بزرگ اسلامی مانند ابن‌سینا در قانون، علی‌بن عباس اهوازی در کامل الصناعة الطبیة، ابوریحان بیرونی در صیدنه، ابومنصور هروی در الابنیة عن الحقایق الادویة، و اسماعیل جرجانی در ذخیره خوارزمشاهی به تفصیل به خواص دارویی انار و روش‌های استفاده از آن پرداخته‌اند.

4. ابن‌بیطار، گیاه‌شناس اندلسی (قرن ۷ق/۱۳م)، در الجامع لمفردات الادویة و الاغذیة با استناد به آثار دیسقوریدس، جالینوس، ابن‌سینا و رازی، چندین صفحه را به بررسی خواص درمانی انار اختصاص داده است.

5. عقیلی علوی شیرازی (قرن ۱۲ق/۱۸م) در مخزن الادویة (۱۱۸۳ق/۱۷۶۹م) به تفصیل به خواص انواع انار (ترش، شیرین و میخوش) پرداخته و کاربردهای درمانی آن را در بیماری‌هایی مانند استسقا، یرقان، خفقان، درد سینه، سرفه، جرب، خارش و سرفه مزمن خشک شرح داده است. عقیلی انار ترش را سرد و مضر برای روده، انار شیرین را معتدل، قابض، ادرارآور و مفید برای گرم‌مزاجان دانسته است. همچنین انار میخوش را برای تسکین صفرا و انار ترش را برای کاهش حرارت معده و کبد توصیه کرده است.

6. پلینی در هشدارهای پژشکی از مضرات برخی انارهای شیرین بی‌هسته برای معده، دندان و لثه سخن گفته و مصرف آن را برای بیماران تب‌دار و افراد دچار تهوع ممنوع دانسته است. همچنین انار شیرین را کاهش‌دهندۀ میل جنسی و انار ترش را موجب قولنج و مضر برای ریه معرفی کرده‌اند.

7. امروزه به‌دلیل وجود تانن و آلکالوئیدها، جوشاندۀ گل انار برای قطع اسهال و خونریزی، پوست ریشه برای دفع کرم کدو و برگ آن برای درمان مشکلات معده، کم‌خونی و میگرن استفاده می‌شود.

کاربرد انار در صنعت

پوست، شاخه، ریشه، گل و برگ درخت انار در صنایع دباغی و چرم‌سازی استفاده می‌شود. در صنعت چرم‌سازی و رنگرزی، رنگ قهوه‌ای سوخته را از پوست انار به‌دست می‌آورند.

انار در نظام غذایی

انار به عنوان یکی از اجزای مهم در تغذیه سنتی ایرانیان، هم به صورت مستقیم و هم به شکل فرآورده‌های مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. آب انار به عنوان نوشیدنی رایج، و ناردانه، افشره و رب انار به عنوان چاشنی در بسیاری از غذاهای ایرانی به کار می‌رفته است. این کاربردها علاوه بر جنبه طعم‌دهی، به دلیل خواص طبی و تعادل‌بخشی آن در طبایع مختلف نیز مورد توجه بوده‌اند. برای مثال، در خورش فسنجان که به دلیل وجود گردو دارای طبع گرم است، افزودن رب انار یا آب انار به متعادل‌سازی طبع آن کمک می‌کرد و آن را برای افراد با مزاج‌های گرم و سرد مناسب می‌ساخت. همچنین در برخی جوامع اسلامی، انار قرن‌ها پیش از رواج گوجه‌فرنگی، نقش مشابهی در آشپزی ایفا می‌کرد.  

در دوره ساسانی، یکی از غذاهای رایج دهقانی، گوشت گوسفند نمک‌زده بود که در رب انار خوابانده می‌شد و همراه با تخم مرغ پخته سرو می‌شد. در عصر صفوی نیز پلو رب انار از غذاهای لذیذی بود که برای پذیرایی از مهمانان استفاده می‌شد. 

انار در ادبیات ایران

زیبایی درخت، میوه، شکوفه و گل سرخ انار، همواره در نظم و نثر ایرانیان، جایگاهی ویژه داشته است. در بسیاری از متون ادبی فارسی، معشوق به «نهال» و بناگوش میان طره‌های معشوق به «پاره انار» تشبیه شده است. در اشعار سروده شده، اغلب، منظور از عبارت «انار رخسار»، گونه‌های یار است. همچنین، لب زیبارویان به «ناردان» و «نار کفیده»، دو گونه به «نار شکفته»، دل آکنده از درد و اندوه به «انار پاره» تشبیه شده است. ادیبان بزرگی مانند سعدی، از واژه انار و خواص آن در اشعار خود، بهره گرفته‌اند:
الگو:آغاز نستعلیق

الگو:شعر
الگو:ب
الگو:پایان شعر
الگو:پایان نستعلیق  

در ادبیات شفاهی نیز، رخسار گلگون، چهره شرمسار یا برافروخته را به انار و گل انار تشبیه می‌کنند، مانند: «صورتش همچون انار، سرخ شد». همچنین، زمانی که یک نفر، پس از شنیدن خبری ناگهانی به گریه می‌افتاد از عبارت «مثل انار ترکید و به گریه افتاد» استفاده می‌کنند.

انار در آیین‌های سنتی ایرانیان

در بستر آداب و رسوم سنتی ایران، انار از دیرباز نقشی نمادین و آیینی در مراسم ازدواج ایفا کرده است. بر اساس مستندات فرهنگی، در بسیاری از جوامع سنتی ایرانی، رسمی دیرپا وجود دارد که داماد به هنگام انتقال عروس به منزل جدید، میوۀ انار و گاه همراه با سیب را زیر پای وی می‌افکند. نویسندگان این رفتار را حامل بار معنایی عمیقی می‌دانند که در باورهای عامه ریشه دارد.

برخی از پژوهشگران فرهنگ عامه، پرتاب انار سرخ را نمادی از آرزوی تندرستی، شادابی و سرخ‌رویی برای عروس دانسته‌اند. این عمل در عین حال بیانگر آرزو و امیدواری به برکت، نعمت و باروری در زندگی زناشویی است، به‌ویژه که در بسیاری از مناطق، این رسم به قصد طلب فرزندان پرشمار، به‌ویژه فرزند پسر انجام می‌شود. این باور را می‌توان در سنت زرتشتیان ایران نیز مشاهده کرد که در مراسم پیوند زناشویی، انار را به عنوان هدیه‌ای نمادین به زوج جوان تقدیم می‌کنند.

این مجموعه باورها و رفتارهای آیینی، همگی گویای جایگاه ویژه انار در نظام نمادین فرهنگ ایرانی است که آن را به عنصری مقدس و خوش‌یمن در مراسم مهم زندگی مانند ازدواج تبدیل کرده است. انار در این بستر فرهنگی نه تنها یک میوه، بلکه حامل آرزوها و امیدهای جمعی برای زندگی پربرکت و مملو از نعمت است.انار نزد ایرانیان، از مهم‌ترین خوارکی‌های شب‌ چله است. در باور ایرانیان، خوردن انار در شب یلدا، فرد را از تب و آزار گرمای تابستان و نیز از گزند جانوران و حشرات تابستانی دور می‌کند. تعبیر خواب دیدن انار را نیز پسرآوری زنان می‌دانند.

معانی نمادین انار

در طول دوره‌های تاریخی، درخت و میوۀ انار در باورهای اقوام ایرانی از جایگاهی رازآمیز و نمادین برخوردار بوده است. برای مثال این میوه به‌عنوان عنصری نمادین در آیین‌ها و مراسم دینی-مذهبی کاربرد داشته و یک عامل رمزآلود طبیعی برای دفع ارواح خبیث، حشرات موذی، بیماری‌ها و آلام جسمانی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. بر اساس مستندات تاریخی، ایرانیان دوران باستان با استعمال دود حاصل از سوختن شاخه‌های هذانئپاتا (درخت انار) به تصفیه و تطهیر محیط زندگی می‌پرداختند و بدین شیوه موجودات پلید و نیروهای اهریمنی را از حریم خانوده و محل سکونت خویش طرد می‌کردند. در متون اسلامی نیز به خواص محافظتی این درخت اشاره شده است، چنانکه دود شاخه‌های سوخته آن را عامل دفع حشرات و گزندگان دانسته‌اند. همچنین در این منابع، نگهداری شاخه انار را موجب ایمنی از گزند مار و عقرب برشمرده‌اند و مصرف میوه آن را موجب طرد وساوس شیطانی و تزکیه باطن مؤمنان ذکر کرده‌اند. این باورهای عمیق و ریشه‌دار، گویای اهمیت نمادین و کاربردی انار در فرهنگ دیرپای ایران زمین می‌باشد.

در متون کهن خواب‌گزاری ایرانی نیز انار و درخت انار در عالم رؤیا نمادی چندبعدی و پراهمیت تلقی می‌شود. مفسران سنتی، این درخت را نشانه‌ای از زنی نیک‌سیما، پاکدامن و پرآرزو و همچنین مردی خوش‌خلق و نیک‌سرشت دانسته‌اند. همچنین دیدن انار نیکو در دست، نشانه‌ای از تولد فرزند پسر تفسیر شده است. انار شیرین در تعابیر خواب‌گزاری، حاکی از زمین‌های حاصلخیز، باغستان‌های سرسبز و مملو از برکت تفسیر شده است، حال آنکه انار ترش نماد غم و اندوه و ناخوشی به شمار می‌رود. از دست دادن انار در خواب، به مفهوم فقدان همسر تعبیر شده و هدیه‌گرفتن انار از جانب درگذشتگان به زندگان، نشانه‌ای از تولد فرزند دختر محسوب می‌شود.

منابع

• قرآن کریم
• بن‌بیطار، عبدالله، الجامع لمفردات الادویة و الاغذیة، بولاق، ۱۲۹۱ق.
• ادیب صابر ترمذی، دیوان، به‌تحقیق محمدعلی ناصح، تهران، علمی، ۱۳۴۳ش.
• اسدیان خرم‌آبادی، محمد و دیگران، باورها و دانسته‌ها در لرستان و ایلام، تهران، مرکز مردم‌شناسی ایران، ۱۳۵۸ش.
• المحاسن و الاضداد، منسوب به جاحظ، به‌تحقیق فوزی عطوی، بیروت، ]بی‌نا[، ۱۹۶۹م.
• اوشیدری، جهانگیر، دانشنامۀ مزدیسنا، تهران، مرکز، ۱۳۷۱ش.
• انجوی شیرازی، ابوالقاسم، جشن‌ها و آداب و معتقدات زمستان، تهران، امیرکبیر، ۱۳۵۲ش.
• انوری، محمد، دیوان، به‌تحقیق محمدتقی مدرس رضوی، تهران، سکه، ۱۳۶۴ش.
• اُلئاریوس، آدام، سفرنامه، ترجمۀ احمد بهپور، تهران، ابتکار، ۱۳۶۳ش.
• بلوک‌باشی، علی، دانشنامه فرهنگ مردم ایران، وب‌سایت کتابخانه مدرسۀ فقاهت، تاریخ بازدید: 25 اردیبهشت 1404ش.
• پاپلی یزدی، محمدحسین، فرهنگ آبادی‌ها و مكان‌های مذهبی كشور، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۶۷ش.
• پورداود، ابراهیم، اناهیتا، به‌تحقیق مرتضى گرجی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۳ش.
• پورداوود، ابراهیم، تفسیر بر خرده اویستا، برلین، 1931م، ص146-147.
• پولاك، یاكوب ادوارد، سفرنامه، ترجمۀ كیكاووس جهانداری، تهران، خوارزمی، ۱۳۶۱ش.
• ثابتی، حبیب‌الله، درختان جنگلی ایران، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۲۶ش.
• ثعالبی، عبدالملك، لطائف المعارف، ترجمۀ علی‌اكبر شهابی خراسانی، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۶۸ش.
• خوابگزاری، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۶ش.
• خواجوی كرمانی، محمود، دیوان، به‌تحقیق احمد سهیلی خوانساری، تهران، ]بی‌نا[، ۱۳۳۶ش.
• زرتشت بهرام پژدو، زراتشت‌نامه، به‌تحقیق محمد دبیرسیاقی، تهران، ]بی‌نا[، ۱۳۳۵ش.
• زرگری، علی، گیاهان دارویی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۶۷ش.
• ساعی، كریم، جنگل‌شناسی، تهران، ]بی‌نا[، ۱۳۲۷ش.
• سعدی مواعظ، قصاید، سایت گنجور، تاریخ بازدید: 5 بهمن 1400ش.
• سیفی فمی تفرشی، مرتضى، مروری بر جغرافیای تاریخی ساوه، تهران، مجید، ۱۳۷۰ش.
• شكورزاده، ابراهیم، عقاید و رسوم مردم خراسان، تهران، سروش، ۱۳۶۳ش.
• شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۷۱ش.
• صفی‌نژاد، جواد، مونوگرافی ده طالب‌آباد، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۵۵ش.
• ضرابی، عبدالرحیم، تاریخ کاشان، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، امیرکبیر، ۱۳۵۶ش.
• طوسی، محمد، التبیان، به‌تحقیق احمد حبیب قصیر عاملی، قم، مؤسسه تحقیقات و نشر اهل البیت، ۱۴۱۳ق.
• عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین، مخزن الادویة، تهران، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، ۱۳۷۱ش.
• كلینی، محمد، الفروع من الكافی، به‌تحقیق علی‌اكبر غفاری، بیروت، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۱ق.
• گل‌گلاب، حسین، گیاه‌شناسی، تهران، ]بی‌نا[، ۱۳۲۶ش.
• فاضل هروی، ارشاد الزراعه، به‌تحقیق محمد مشیری، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۶ش.
• فرهنگنامۀ كودكان و نوجوانان، تهران، شورای کتاب کودک، ۱۳۷۷ش.
• فره‌وشی، بهرام، جهان فروری، تهران، گاریان، ۱۳۶۴ش.
• لغت فرس، اسدی طوسی، به‌تحقیق محمد دبیرسیاقی، تهران، طهوری، ۱۳۵۶ش.
• مجلسی، محمدباقر، حلیة المتقین، تهران، ]بی‌نا[، ۱۳۷۱ق.
• مشكور، محمدجواد، فرهنگ هزوارش‌های پهلوی، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۶ش.
• معزی، محمد، دیوان، به‌تحقیق عباس اقبال آشتیانی، تهران، زوار، ۱۳۱۸ش.
• معین، محمد، مزدیسنا و ادب پارسی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۳۸ش.
• مهدی حسن، س.، «افدرا و درخت انار در آیین جاودانگی در ایران بـاستان»، تـرجمۀ نـوذر جلیلی، چیستا، تهران، س 8، شماره 9، ۱۳۷۰ش.
• نجم‌آبادی، محمود، تاریخ طب در ایران پس از اسلام، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۵۳ش، ص87.
• نورالله، «مادةالحیوة»، رساله در علم طباخی، آشپزی دورۀ صفوی، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، سروش، ۱۳۶۰ش.
• نیلوفری، پرویز، «تاریخچۀ انـار»، فروهر، تهـران، س 24، شماره 7 و 8، ۱۳۶۸ ش.
• Drower, E. S., Water into Wine, London, 1956.
• MacKenzie, D. N., A Concise Pahlavi Dictionary, London, 1971.
• Pliny, the Elder, Natural History, tr. H. Rackham, London, 1966.
• Šāyast né-Šāyast, ed. J. C. Tavadia, Hamburg, 1930.