پرش به محتوا

پیش‌نویس:انغوزه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر
دیداریویکی‌متن
project>حبیب الله نجفی
زدن لینک داخلی
 
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:انغوزه۱.jpg|thumb|گیاه انغوزه|جایگزین=گیاه انغوزه]]
[[پرونده:انغوزه۱.jpg|thumb|گیاه انغوزه|جایگزین=گیاه انغوزه|250x250پیکسل]]
'''<big>انغوزه (انگوزه)؛</big>''' گیاهی که شیرۀ آن دارای خواص دارویی بسیار است و بیشتر در افغانستان و ایران می‌رویَد.
'''{{درشت|انغوزه (انگوزه)؛}}''' گیاهی با عصارهٔ تلخ و بوی تند، اما برخوردار از خواص دارویی.


<br>انغوزه (اَنگُوزَه یا هینگ)، شیرۀ تلخ و تندبو است که از ریشۀ نوعی گیاه چتری (گونه‌ای از Ferula) به‌دست می‌آید. این گیاه بیشتر در مناطق خشک و کوهستانی [[افغانستان]]، [[ایران]]، کشورهای آسیای میانه و [[هند]] می‌روید. انگوزه به‌عنوان یک پدیده زیست‌فرهنگی، در منظومۀ پیچیدۀ روابط انسان و طبیعت در ایران و افغانستان جایگاهی ممتاز دارد و در گذر تاریخ، کارکردهای متنوعی در سبک زندگی مردم ایفا کرده است.
انغوزه که گاهی انگوزه یا هینگ نیز گفته می‌شود، صمغی بسیار تند و بدبو است که از ریشه یک گیاه کوهی از تیره چتریان به‌دست می‌آید. این گیاه بیشتر در مناطق خشک [[افغانستان]]، [[ایران]]، هند و آسیای میانه رشد می‌کند. انگوزه تنها یک [[ادویه]] یا [[دارو]] نیست، بلکه بخشی از [[فرهنگ]] و [[تاریخ]] مردم این مناطق به‌شمار می‌آید و کاربردهای بسیار متنوعی در زندگی روزمره و [[سبک زندگی]] آنان داشته است.
==نام‌گذاری==
نام علمیِ گیاه انغوزه از واژه لاتین foetid از ریشۀ «fetid» به‌معنای بدبو، مشتق شده است. این گیاه در افغانستان به انگوزه،<ref>اخوت و قهرمان، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، ۱۳۸۳ش، ص147.</ref> انغوزه و هینگ بدبو شهرت دارد<ref name=":0">[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref> و در مناطق مختلف ایران به نام‌های آنغوزۀ هراتی، انگژد، انگشت گنده، پترک، هینگ، خوراکما، انگوزاکما، بژ، انگدان، انجدان، کوله پر، آنغوزه کما و کورن کما معروف است. به نظر کارشناسان تنوع نام‌های محلی در سراسر ایران و افغانستان بیانگر توزیع جغرافیایی این گیاه و درهم‌تنیدگی آن با خرده‌فرهنگ‌های مختلف است.<ref>[https://www.isna.ir/news/99051208586/%D8%A7%D8%AD%DB%8C%D8%A7%D8%A1-%D8%A2%D9%86%D8%BA%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%A7%D8%AD%DB%8C%D8%A7%D8%A1-%D9%81%D8%B1%D8%B5%D8%AA%DB%8C-%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF%DB%8C «احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایسنا.]</ref>
==تاریخچۀ انغوزه==
[[انغوزه|انگوزه]] از زمان‌های باستان نزد مردم ایران قدیم شناخته‌شده بوده است و بوی تند، مرموز و تا حدی آزاردهندۀ آن نوعی رازوارگی را نزد مردم تداعی می‌کرده تا مانند دیگر گیاهان بودار چون [[سیر]] و پیاز یا دیگر شیره‌ها همچون سقز و کتیرا توجه همگان را برانگیزد؛ انگوزه به‌سبب بوی خاص و تعفن‌گونه‌اش، از یک‌سو رمانندۀ جن‌ها و دفع‌کنندۀ پلیدی‌ها و جانوران موذی و از سوی دیگر نوعی محرک و هیجان‌آور حیوانات و حتى انسان، به ‌شمار آمده است.<ref>ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33.</ref>


برخی سابقۀ این گیاه را در ایران قدیم، به عصر هخامنشیان و [[اشکانیان]] می‌رسانند که به‌عنوان ادویه در پخت غذاهای مطبوع به‌کار می‌رفته  و همچون امروز به دیگر نقاط جهان صادر می‌شده است.<ref>ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33. </ref>
==نام‌گذاری انغوزه==
==گیاه‌شناسی==
نام علمیِ گیاه انغوزه از واژه لاتین foetid به‌معنای بدبو، مشتق شده است. این گیاه در افغانستان به انگوزه،<ref>اخوت و قهرمان، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، ۱۳۸۳ش، ص147.</ref> انغوزه و هینگ بدبو شهرت دارد<ref name=":0">[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref> و در مناطق مختلف ایران به نام‌های آنغوزهٔ هراتی، انگژد، انگشت گنده، پترک، هینگ، خوراکما، انگوزاکما، بژ، انگدان، انجدان، کوله پر، آنغوزه کما و کورن کما معروف است. تنوع نام‌های محلی این گیاه در سراسر ایران و افغانستان بیانگر درهم‌تنیدگی آن با خرده‌فرهنگ‌های مختلف است.<ref>[https://www.isna.ir/news/99051208586/احیاء-آنغوزه-احیاء-فرصتی-اقتصادی «احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایسنا.]</ref>
[[پرونده:انغوزه۲.jpg|thumb|گل انغوزه|جایگزین=گل انغوزه]]
انغوزه گیاهی علفی، کرک‌دار، چندساله و از خانواده‌ی چتریان (Apiaceae) است و در طول عمر خود فقط یک‌بار گل می‌دهد و سپس چرخۀ رویشی آن پایان می‌یابد. ریشۀ این گیاه راست، گوشتی و ضخیم بوده و مقدار کمی فیبر دارد. درون آن، شیره‌ای تولید و ذخیره می‌شود که با عمل تیغ‌زدن استخراج می‌شود.


انگوزه در پنج سال نخست [[زندگی]] خود، تنها دارای برگ‌های بزرگ، گوشتی و بدون دم‌برگ است که به‌صورت خوابیده بر سطح زمین ظاهر می‌شوند. ساقۀ گیاه که بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ سانتی‌متر طول دارد، زردرنگ، توخالی، منشعب و بدون کرک است و در بخش میانی، قطری در حدود ۱۵ میلی‌متر دارد.
==گیاه‌شناسی انغوزه==
[[پرونده:انغوزه۲.jpg|thumb|گل انغوزه|جایگزین=گل انغوزه|250x250پیکسل]]
انغوزه گیاهی علفی، کرک‌دار، چندساله و از خانوادهٔ چتریان است و در طول عمر خود فقط یک‌بار گل می‌دهد و سپس چرخهٔ رویشی آن پایان می‌یابد. ریشهٔ این گیاه راست، گوشتی و ضخیم بوده و مقدار کمی فیبر دارد. درون آن، شیره‌ای تولید و ذخیره می‌شود که با عمل تیغ‌زدن استخراج می‌شود. انگوزه در پنج سال نخست [[زندگی]] خود، تنها دارای برگ‌های بزرگ، گوشتی و بدون دم‌برگ است که به‌صورت خوابیده بر سطح زمین ظاهر می‌شوند. ساقهٔ گیاه که بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ سانتی‌متر طول دارد، زردرنگ، توخالی، منشعب و بدون کرک است و در بخش میانی، قطری در حدود ۱۵ میلی‌متر دارد. گل‌های زردرنگ آن به‌صورت گل‌آذین چتر مرکب شکوفا می‌شوند. چتر در مرحلهٔ میوه‌دهی دارای ۲۰ تا ۲۵ اشعه فاقد کرک است که هر کدام به‌صورت تقریبی ۵ سانتی‌متر طول دارد.<ref>زارع کاریزی و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، 1390ش، ص18.</ref>


گل‌های آن زردرنگ‌اند و به‌صورت گل‌آذین چتر مرکب شکوفا می‌شوند. چتر در مرحلۀ میوه‌دهی دارای ۲۰ تا ۲۵ اشعه بوده که هر کدام به‌صورت تقریبی ۵ سانتی‌متر طول دارد و فاقد کرک است.<ref>زارع کاریزی و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، 1390ش، ص18.</ref>
===گسترهٔ جغرافیایی===
خاستگاه اصلی انگوزه در استپ‌های ایران و افغانستان است، اما از آسیای میانه تا شبه‌قاره هند نیز به صورت پراکنده می‌روید. مناطق رویش این گیاه در ایران از ناحیهٔ فلات مرکزی و مناطق کویری تا کوه‌های زاگرس و دامنه‌های جنوبی البرز تا کوه‌های مرزی استان هرمزگان را در بر می‌گیرد. این گیاه در نواحی بایر، زمین‌های ماسه‌ای خشک و آهکی گرم می‌روید.<ref>حسینی بمرود و مهدوی، «بررسی برخی خصوصیات اکولوژی گاه دارویی کما آنغوزه؛ مطالعهٔ مورد منطقهٔ سبزوار استان خراسان رضوی»، 1392ش، ص32-33.</ref> پانزده گونهٔ انگوزه از جمله کما یا انغوزهٔ لرستانی، کمای بینالودی و کمای جندقی، بومی ایران هستند.<ref>سلطانی، دایرةالمعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، ۱۳۸۷ش، ج3، ص155.</ref>


==گسترۀ جغرافیایی انغوزه==
===شیره انغوزه===
[[پرونده:انغوزه.jpg|thumb|گیاه انغوزه در نزدیکی آیاز قلعه در جمهوری قره‌قالپاقستان و صحرای قزل‌قوم در ازبکستان|جایگزین=گیاه انغوزه]]
[[پرونده:انغوزه۳.jpg|thumb|ریشه گیاه انغوزه که از آن، شیرهٔ دارویی استحصال می‌شود|جایگزین=ریشه گیاه انغوزه|250x250پیکسل]]
خاستگاه اصلی  انگوزه در استپ‌های ایران و افغانستان ذکر شده است. در فلور روسیه به پراکنش آن در آسیای مرکزی، قراقوم، ترکمنستان و [[بادغیس]] اشاره شده است. این گیاه در نواحی بایر، زمین‌های ماسه‌ای خشک و آهکی گرم می‌روید. با نگاه به مناطق دارای این گیاه، مشاهده می‌شود که مناطق رویشی این گیاه متنوع بوده و از ناحیۀ فلات مرکزی ایران و مناطق کویری تا کوه‌های زاگرس و دامنه‌های جنوبی البرز تا کوه‌های مرزی استان هرمزگان را در بر می‌گیرد.
گیاه [[انغوزه]] ریشه‌ای بزرگ در زیر زمین دارد، برگ‌ها و ساقهٔ آن که بوی تند و زننده‌ای دارد همه‌ساله سبز شده و رشد می‌کنند. این برگ و ساقه بعد از تکمیل دورهٔ رشد در پایان فصل [[بهار]] بریده شده و ریشهٔ آن در زیرزمین باقی می‌ماند. شیره‌ای که از ریشهٔ گیاه می‌تراود، جمع‌آوری شده و به‌صورت صمغ در [[بازار|بازارها]] به فروش می‌رسد.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>


از نظر ارتفاع و رویشگاه به‌صورت غالب در ارتفاعات بالای ۱۰۰۰ متر رویش دارد و به‌طور معمول در مناطق با پستی و بلندی زیاد و سنگ مادر آهکی می‌روید، اما در برخی نقاط مانند استان‌های [[شهر یزد|یزد]] و [[اصفهان]] این گیاه را در مناطق استپی و با پستی و بلندی کم و مسطح می‌توان دید.<ref>حسینی بمرود و مهدوی، «بررسی برخی خصوصیات اکولوژی گاه دارویی کما آنغوزه؛ مطالعۀ مورد منطقۀ سبزوار استان خراسان رضوی»، 1392ش، ص32-33.</ref> پانزده گونۀ انگوزه از جمله کما یا انغوزۀ لرستانی، کمای بینالودی و کمای جندقی، بومی ایران هستند.<ref>سلطانی، دایرةالمعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، ۱۳۸۷ش، ج3، ص155.</ref>
فرایند استحصال شیره از گیاه انغوزه، در فواصل زمانی معین، چندین بار تکرار می‌شود. شیرهٔ اول، زرد و خشک است و بعد از استحصال آن، دوباره سر ریشه را برش می‌زنند تا برای دوره دیگری از آن شیره به دست آید.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref> بعد از برش دوم شیرهٔ سفیدرنگی بیرون می‌آید. سپس هر پانزده روز یک‌بار، آن را برش می‌زنند و این فرایند تا پایان دورهٔ شیره‌دهی ادامه می‌یابد. هر چه هوا گرم‌تر باشد، گیاه شیرهٔ بیشتری می‌دهد. از گیاه انغوزه تا حدود ۲۵ سال، شیره به دست می‌آید.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>


=='''انغوزه در فرهنگ مردم ایران'''==
==انغوزه در فرهنگ ایرانیان==
[[انغوزه]] از دیرباز تا امروز در تاروپود زندگی مردم ایران تنیده شده است. پژوهشگران با بررسی جایگاه این گیاه در فرهنگ ایرانی، از ریشه‌های عمیق واژه‌شناسی تا کاربردهای گستردۀ دارویی و غذایی آن سخن گفته‌اند و اصل این گیاه را از ایران دانسته‌اند.  
انغوزه، ریشه‌های عمیق واژه‌شناسی و کاربردهای گستردهٔ دارویی و غذایی در فرهنگ ایرانیان دارد. انگوزه از زمان‌های باستان نزد مردم ایران شناخته‌شده بود و بوی تند آن نوعی رازوارگی را نزد مردم تداعی می‌کرده تا مانند دیگر گیاهان بودار چون [[سیر]] و [[پیاز]] یا دیگر شیره‌ها همچون [[سقز]] و [[کتیرا]] توجه همگان را برانگیزد؛ انگوزه به‌سبب بوی خاص و تعفن‌گونه‌اش، از یک‌سو رمانندهٔ [[جن]]‌ها و دفع‌کنندهٔ پلیدی‌ها و جانوران موذی و از سوی دیگر نوعی محرک و هیجان‌آور حیوانات و حتی انسان، به‌شمار آمده است.<ref>ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33.</ref> این گیاه در عصر [[هخامنشیان]] و [[اشکانیان]] به‌عنوان ادویه در پخت غذا به‌کار می‌رفته و به دیگر نقاط جهان نیز صادر می‌شده است.<ref>ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33.</ref>


در حال‌حاضر خواص درمانی انگوزه همچون اثرات ضدتشنج، قاعده‌آور و ضدکرم به‌ویژه برای کرمک، توجه بسیاری را در سراسر ایران به خود جلب کرده است.<ref>زرگری، گیاهان دارویی، 1367 ش، ج2، ص595.</ref> برای مثال در میان مردم [[سیستان]]، این گیاه به‌عنوان دارویی همه‌کاره شناخته می‌شود که هم نیروبخش است و هم آرامش‌دهندۀ اعصاب، هم مقوی معده و بادشکن است و هم درمانی برای [[اختلال خواب|بی‌خوابی]]، ضعف قلب و استرس‌های روحی است.<ref>مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقۀ سیستان (گیاهان خودرو)، 1390 ش، ص23.</ref>  
در [[طب سنتی ایران|طب سنتی]]، به خاصیت ضدتشنج، قاعده‌آور و ضدکرم به‌ویژه کرمک، در آنغوزه توجه می‌شود.<ref>زرگری، گیاهان دارویی، 1367 ش، ج2، ص595.</ref> مردم [[سیستان]]، این گیاه را دارویی همه‌کاره می‌شناسند که هم نیروبخش است و هم آرامش‌دهندهٔ اعصاب، هم مقوی معده و بادشکن است و هم درمانی برای [[اختلال خواب|بی‌خوابی]]، ضعف قلب و [[استرس]]‌های روحی.<ref>مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقهٔ سیستان (گیاهان خودرو)، 1390 ش، ص23.</ref> این خواص دارویی، امروز با تأیید دانش پزشکی مدرن، آنغوزه را به گیاهی تبدیل کرده که یادآور آشنایی پیشینیان با درمان‌های کارآمد است.<ref>مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقهٔ سیستان (گیاهان خودرو)، 1390 ش، ص23.</ref> در سال‌های اخیر دانشمندان ایرانی از گیاه انگوزه، کپسول‌هایی تولید کرده‌اند که در بیماری‌های سیستم ریوی مانند کاهش التهاب‌های ناشی از بیماری کرونا بسیار مؤثر است.<ref>[https://www.iribnews.ir/fa/news/3225661/بازار-میلیاردی-آنغوزه-ایرانی-در-دست-هندی-ها «بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما.]</ref>


این باورهای کهن که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده، امروز با تأیید علم مدرن، انگوزه را به گیاهی تبدیل کرده که نه‌تنها یادآور خِرد گذشتگان است، بلکه در زندگی مدرن نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. این گیاه از آشپزی سنتی تا طب جدید، گذشته و حال فرهنگ ایرانی را به هم پیوند زده است.<ref>مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقۀ سیستان (گیاهان خودرو)،  1390 ش، ص23.</ref> برای مثال در سال‌های اخیر دانشمندان ایرانی از گیاه انگوزه کپسول‌هایی تولید کرده‌اند که در بیماری‌های سیستم ریوی مانند کاهش التهاب‌های ناشی از بیماری کرونا بسیار مؤثر است.<ref>[https://www.iribnews.ir/fa/news/3225661/%D8%A8%D8%A7%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D9%85%DB%8C%D9%84%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D8%AF%DB%8C-%D8%A2%D9%86%D8%BA%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D8%B3%D8%AA-%D9%87%D9%86%D8%AF%DB%8C-%D9%87%D8%A7 «بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما.]</ref>
==انغوزه در فرهنگ افغانستان==
==انگوزه در فرهنگ مردم افغانستان==
انغوزه از دشت‌های [[هرات]] تا کوهپایه‌های شمال و جنوب، مرکز و شرق افغانستان، همواره در [[سبک زندگی]] مردم این کشور نقش داشته است؛ مادران افغانستانی از دیرباز با ترکیب انگوزه و [[عسل]]، دارویی شفابخش برای [[کودک|کودکان]] می‌ساختند و [[سالمند|سالخوردگان]] آن را اکسیر [[جوانی]] می‌دانستند. امروزه کشاورزان افغانستان به کشت و پرورش این گیاه ادامه می‌دهند و انگوزه از مهم‌ترین اقلام گیاهان طبی و صادراتی افغانستان محسوب می‌شود. این گیاه بیش‌تر در [[بلخ]]، [[تخار]]، [[جوزجان]]، [[سمنگان]] و [[بدخشان]] کشت می‌شود.<ref>دپارتمان فارماکوگنوزی دانشگاه کابل، گیاهان دارویی افغانستان: دانش بومی و کاربردها، 1382ش، ص145.</ref> منطقهٔ بلخاب در شمال افغانستان، از مراکز اصلی پرورش گیاه انغوزه در این کشور است و شیرهٔ آن به هند و پاکستان صادر می‌شود.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>
انگوزه، در عمق تاریخ و فرهنگ مردم افغانستان ریشه دارد. از دشت‌های [[هرات]] تا کوهپایه‌های شمال و جنوب، مرکز و شرق افغانستان، این گیاه همواره در سبک زندگی مردم این کشور نقش داشته است؛ برای مثال مادران افغانستانی از دیرباز با ترکیب انگوزه و عسل، دارویی شفابخش برای کودکان می‌ساختند و سالخوردگان آن را اکسیر [[جوانی]] می‌دانستند.<ref>دپارتمان فارماکوگنوزی دانشگاه کابل، گیاهان دارویی افغانستان: دانش بومی و کاربردها، 1382ش، ص145.</ref>  


در حال‌حاضر نیز با وجود چالش‌های فراوان، کشاورزان افغانستان همچنان به کشت و پرورش این گیاه ادامه می‌دهند و سنت‌های کهن را زنده نگه داشته‌اند. گیاه انگوزه امروزه از مهم‌ترین اقلام گیاهان طبی و صادراتی افغانستان محسوب می‌شود و میزان کشت و تولید شیرۀ آن در سال‌های اخیر رشد قابل ملاحظه داشته است. این گیاه بیش‌تر در ولایات [[بلخ]]، [[تخار]]، [[جوزجان]]، سمنگان و [[بدخشان]] کشت می‌شود.<ref>دپارتمان فارماکوگنوزی دانشگاه کابل، گیاهان دارویی افغانستان: دانش بومی و کاربردها، 1382ش، ص145.</ref>
انغوزه در بلخاب، برای دفع کرم معده و مبارزه با نوعی آفت زراعی استفاده می‌شد؛ اما امروزه تمام محصول این گیاه، صادر می‌شود. انغوزه در این محل نسبت به [[تریاک]]، سود بیشتری دارد و به‌همین دلیل مردم در بلخاب به‌ندرت خشخاش کشت می‌کنند. امروزه، در برخی مناطق بلخاب باغ‌های بزرگ میوه را به کشت‌زار انغوزه تبدیل کرده‌اند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>


===انگوزه در خرده‌فرهنگ‌های محلی افغانستان===
===کاشت گیاه انغوزه در افغانستان===
شمال افغانستان به‌ویژه منطقۀ [[بلخاب]] مرکز انگوزه در افغانستان محسوب می‌شود و این گیاه در اقتصاد و فرهنگ‌های محلی این مناطق اهمیت زیادی دارد. نقش انگوزه از گذشته‌های دور برای مردم مشخص بوده، اما در پنجاه سال اخیر انگوزه از مهم‌ترین صادرات بلخاب بوده و هند و پاکستان مقصد اصلی آن است.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>  
شیرهٔ انغوزه در چند دههٔ قبل از گیاه خودرو آن در کوه‌ها و بیابان‌ها به دست می‌آمد؛ اما در چند سال اخیر، این گیاه در زمین‌های آبی و گاهی در زمین‌های دیمی کشت می‌شود.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref> کشاورزان ولایت‌های مختلف افغانستان به کشت گیاه انغوزه رو آورده‌اند و معتقدند که درآمد این گیاه در مقایسه با فرآورده‌های [[کشاورزی]] دیگر سود بیشتر دارد.<ref name=":1">[https://tolonews.com/fa/business-184503 «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.]</ref> گیاه کاشته‌شده حدود سه سال بعد از تخم‌پاشی شیره می‌دهد و حدود بیست‌وپنج سال عمر می‌کند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref> در سال‌های اخیر کاشت گیاه انغوزه به روش گلخانه‌ای در برخی مناطق افغانستان رایج شده است. در این روش، ابتدا نهال این گیاه در گلخانه‌ها پرورش داده شده و سپس در زمین‌های زراعتی کشت می‌شود.<ref>[https://medplant.ir/36236/گياه-دارويي-آنغوزه-کشت-جايگزين-خشخاش-د «گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبۀ خبری-آموزشی گیاهان دارویی.]</ref>


از قدیم در بلخاب، انگوزه دو کاربرد مهم چون دفع کرم معده و مبارزه با نوعی آفت زراعی داشته است؛ برای دفع کرم معده مقدار کمی انگوزه به بیمار خورانده می‌شد. برای مبارزه با آفت نیز مقداری انگوزه در کیسه‌ای در مسیر آبی قرار داده می‌شد که به‌سوی زمین‌های زراعی جریان داشت.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>  
===صادرات انغوزه===
[[پرونده:انغوزه.mp4|thumb|صمغ انغوزه|250x250پیکسل]]
امروزه کشاورزان افغانستان، بیشتر صمغ به‌دست آمده از گیاه انغوزه را به کشورهای دیگر به‌ویژه هند، صادر می‌کنند. هند از انغوزه در تهیه انواع [[ادویه]]، [[ترشی]] و داروهای آیورودایی استفاده می‌کند. [[تجارت]] انغوزه برای کشاورزان افغانستان سالانه میلیون‌ها دلار ارزش صادراتی دارد.<ref>[https://tolonews.com/fa/business-184503 «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.]</ref> اگر تکنولوژی تبدیل انغوزه به فرآورده‌های دارویی وارد افغانستان شود، درآمد مردم از صادرات این محصولِ با ارزش، چند برابر می‌شود.<ref>[https://www.imna.ir/news/576099/بحران-خام-فروشی-مواد-معدنی «بحران خام‌فروشی مواد معدنی»، خبرگزاری ایمنا.]</ref>


در شرایط فعلی نیز انگوزه در بلخاب [[مصرف]] بسیار کم دارد و تمام آن صادر می‌شود. انگوزه در این محل نسبت به [[تریاک]]، سود بیشتری دارد و به‌همین دلیل مردم در بلخاب به‌ندرت خشخاش کشت می‌کنند. امروزه، در برخی از مناطق بلخاب باغ‌های بزرگ میوه را به کشت‌زار انگوزه تبدیل کرده‌اند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>
===انغوزه به جای تریاک===
 
کشت تریاک یکی از منابع اصلی درآمد در بسیاری از مناطق روستایی افغانستان است. بر اساس گزارش‌های دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل، افغانستان تا سال ۲۰۲۰م بیش از ۸۰٪ تریاک جهان را تولید می‌کرد.<ref>[https://www.irna.ir/news/85151683/سازمان-ملل-افغانستان-در-سال-۲۰۲۲-بیشترین-تریاک-جهان-را-تولید «سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا.]</ref> در سال‌های اخیر، بسیاری از کشاورزان، انغوزه را جایگزین گیاه خشخاش کرده‌اند. هر کیلوگرم انغوزه مرغوب در بازارهای جهانی، ۵۰ تا ۱۰۰ دلار می‌ارزد، که در مقایسه با ریسک [[قاچاق مواد مخدر در افغانستان|قاچاق تریاک]]، درآمدی پایدارتر ایجاد می‌کند.<ref>[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref> کاهش نرخ [[اعتیاد به مواد مخدر|اعتیاد]] و آسیب‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی در مناطق روستایی و تقویت اقتصاد محلی '''‌''' از طریق ایجاد بازارهای قانونی و کاهش نفوذ قاچاقچیان از دیگر کارکردهای مهم جایگزینی کشت انغوزه است.<ref>[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref>
==افزایش کاشت گیاه انغوزه==
شیرۀ انغوزه در چند دهۀ قبل از گیاه خودرو آن در کوه‌ها و بیابان‌ها به دست می‌آمد. در چهل سال گذشته به‌دلیل بهره‌وری غیرفنی از آن، در بیشتر مناطق، گیاه خودرو انگوزه نابود شده است. اما در چند سال اخیر، این گیاه در زمین‌های آبی و در برخی از موارد در زمین‌های دیمی کشت می‌شود.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref> بیشتر کشاورزان در ولایت‌های مختلف افغانستان به کشت گیاه انگوزه رو آورده‌اند. کشاورزان معتقدند که درآمد این گیاه در مقایسه با فرآورده‌های کشاورزی دیگر سود بیشتر دارد.<ref name=":1">[https://tolonews.com/fa/business-184503 «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.]</ref>  
 
==فرایند کاشت انغوزه==
در افغانستان، تخم گیاه انگوزه از خارج وارد شده و کِشت می‌شود. گیاه کاشته‌شده حدود سه سال بعد از تخم‌پاشی شیره می‌دهد و حدود بیست‌وپنج سال عمر می‌کند. تپه‌ها، دامنۀ کوه‌ها، زمین‌های ناهموار و پرشیب و تمامی مناطق گرمسیر استعداد خوبی برای پرورش بوتۀ انگوزه دارند. پرورش آن بوته در دشت‌ها و بغل کوه‌ها، محصول به‌مراتب بیشتری از کاشت آن در زمین‌های آبی دارد.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.</ref>
 
در سال‌های اخیر کاشت گیاه انگوزه به روش گلخانه‌ای در برخی مناطق افغانستان رایج شده است. در این روش، ابتدا نهال این گیاه در گلخانه‌ها پرورش داده شده و سپس در زمین‌های زراعتی کشت می‌شود. <ref>[https://medplant.ir/36236/%DA%AF%D9%8A%D8%A7%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%8A%D9%8A-%D8%A2%D9%86%D8%BA%D9%88%D8%B2%D9%87-%DA%A9%D8%B4%D8%AA-%D8%AC%D8%A7%D9%8A%DA%AF%D8%B2%D9%8A%D9%86-%D8%AE%D8%B4%D8%AE%D8%A7%D8%B4-%D8%AF «گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبۀ خبری-آموزشی گیاهان دارویی.]</ref>  
 
==شیرۀ انغوزه==
[[پرونده:انغوزه۳.jpg|thumb|ریشه گیاه انغوزه که از آن، شیرۀ دارویی استحصال می‌شود|جایگزین=ریشه گیاه انغوزه]]
گیاه انغوزه ریشه‌ای بزرگ در زیر زمین دارد، برگ‌ها و ساقۀ آن که بوی تند و زننده‌ای دارد همه‌ساله سبز شده و رشد می‌کنند. این برگ و ساقه بعد از تکمیل دورۀ رشد بریده شده و ریشۀ آن در زیرزمین باقی می‌ماند. شیره‌ای که از ریشۀ گیاه می‌تراود، جمع‌آوری شده و در بازارها به فروش می‌رسد. این شیره، بوی تند و زننده‌ای دارد. شیره‌گیری بیش از حد، شیره‌گیری توسط افراد ناوارد و تازه‌کار، زیر خاک نکردن ریشه بعد از اتمام دورۀ شیره‌گیری و استفاده از روش‌های نادرست شیره‌گیری، سبب خشک‌شدن دایمی ریشۀ گیاه می‌شود.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>
==شیوۀ جمع‌آوری شیره انگوزه در افغانستان==
گیاه انگوزه در [[بهار]] سبز می‌شود و بوی بسیار تندی دارد. وقتی در اواخر بهار شاخه‌های آن کامل شد و به زردی گرایید، هِنگ‌زَن‌ها (کسانی که شیرۀ گیاه را جمع‌آوری می‌کنند) ابتدا با استفاده از کلنگ، خاک اطراف گیاه را کنده، شاخ‌و‌برگ آن را بریده و بر ریشۀ آن پوشال یا سنگی می‌گذارند. آنها، در حدود پانزده یا بیست روز بعد برای جمع‌آوری شیره مراجعه می‌کنند. خاک‌های اطراف ریشه را برداشته و با ابزار آهنی تیغ‌دار به‌نام دستکاله که کوچکتر از کف دست است، از قسمت بالای ریشه، کمی برش می‌زنند که از آن شیره بیرون می‌آید.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>
 
شیرۀ اول، زرد و خشک است. آن را جمع می‌کنند و در ظرف مخصوص می‌ریزند. قسمت ریشه را تمیز می‌کنند. با دِستکاله سر آن را به اندازۀ پوست پیاز می‌بُرند؛ به‌گونه‌ای که بر اثر برش، در وسط آن گودی ایجاد شود. شیره در همان گودی جمع می‌شود و سپس چند سنگ اطراف و بالای آن می‌گذارند تا از دید آفتاب و آسیب خاک و سنگ در امان بماند. دو یا سه روز بعد وقتی‌ که شیره کمی سخت شد، آن را در ظرفی با دستۀ چوبی که به آن دَولک می‌گویند، جمع کرده و دوباره با دستکاله از جای برش قبلی، کمی برش می‌زنند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>
 
بعد از برش دوم شیرۀ سفیدرنگی بیرون می‌آید. سپس هر پانزده روز یک‌بار، آن را برش می‌زنند تا حدود ده، پانزده یا بیست مرتبه که دورۀ شیر‌ه‌دهی سال زراعی به پایان می‌رسد و شیرۀ گیاه خشک می‌شود. هر چه هوا گرم‌تر باشد، گیاه شیرۀ بیشتری می‌دهد. سال بعد همان بوته دوباره یاله و برگ کرده و شیره می‌دهد. این فرایند ادامه می‌یابد تا حدود ۲۵ سال که گیاه خشک شود و از بین برود.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>
 
کَلَنگ یا زاقنُول، دو عدد دَستکالَه (یکی برای برش و دیگری برای جمع‌آوری شیره) و دُول یا دُولَک که شیره را در آن می‌ریزند، از جمله وسایل جمع‌آوری شیره در افغانستان هستند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.</ref>


==خواص دارویی انغوزه==
==خواص دارویی انغوزه==
[[پرونده:انغوزه۴.jpg|thumb|گل انغوزه در نزدیکی قلعه آیاز در جمهوری قره‌قالپاقستان و صحرای قزل‌قوم در ازبکستان|جایگزین=گل انغوزه]]
[[پرونده:انغوزه۴.jpg|thumb|گل انغوزه در صحرای قزل‌قوم در ازبکستان|جایگزین=گل انغوزه|250x250پیکسل]]
از شیرۀ گیاه انغوزه، بیش از ۶۰ نوع دارو و ۱۰ نوع علف‌کش (سموم کشاروزی) تولید می‌شود. انگوزه در درمان بسیاری از مشکلات جسمی کاربرد دارد که برخی از مهم‌ترین خواص درمانی آن عبارت‌اند از:
از شیرهٔ گیاه انغوزه، بیش از ۶۰ نوع دارو و ۱۰ نوع علف‌کش (سموم کشاروزی) تولید می‌شود. انغوزه در درمان بسیاری از مشکلات جسمی کاربرد دارد، ازجمله:
 
#درمان [[صرع]] (ضد تشنج و ضد رعشه).
1. تنها داروی طبیعی مؤثر در درمان صرع (ضد تشنج، ضد [[صرع]] و ضد رعشه)؛
#بهبود اختلالات عصبی در [[کودک|کودکان]].
 
#درمان فلج و لرزش اندام‌ها.
2. بهبود اختلالات عصبی در [[کودک|کودکان]]؛
#تقویت بینایی و درمان ناخنک چشم (در ترکیب با عسل).
 
#تسکین درد دندان (مخلوط با آبلیمو).
3. درمان فلج و لرزش اندام‌ها؛
#کمک به خروج جنین مرده (به‌صورت شیاف).
 
#تسریع بهبودی مادران پس از [[زایمان]].
4. تقویت بینایی و درمان ناخنک چشم (در ترکیب با عسل)؛
#درمان سندروم روده تحریک‌پذیر.
 
#رفع نفخ شکم (در ترکیب با [[آب]]).
5. تسکین درد دندان (مخلوط با آبلیمو)؛
#درمان یرقان (در ترکیب با انجیر).
 
#بهبود آسم، برونشیت و سیاه سرفه.
6. کمک به خروج جنین مرده (به‌صورت شیاف)؛
#تسکین درد گوش و کاهش کم‌شنوایی (در روغن زیتون).
 
#درمان ترشحات ادراری و قاعدگی (با فلفل).
7. تسریع بهبودی مادران پس از [[زایمان]]؛
#درمان کزاز (با [[فلفل]] و سداب).
 
#خاصیت آنتی‌بیوتیک و درمان ورم‌های چرکی.
8. درمان سندروم روده تحریک‌پذیر؛
#رفع خشونت صدا و گرفتگی گلو (با [[سرکه]] یا آب)؛<ref>[https://rasekhoon.net/article/show/1428633 «خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟» وب‌سایت راسخون.]</ref>
 
#درمان بیماری‌های جنسی و افزایش لذت جنسی (با روغن زنبق)؛<ref>هروی، الأبنیة عن حقائق الأدویة، ۱۳۴۶ش، ص115.</ref>
9.   رفع نفخ شکم (در ترکیب با [[آب]])؛
صمغ انغوزه، علاوه‌بر مصرف مستقیم، به‌صورت جوشانده نیز کاربرد دارویی دارد. همچنین برگ و ریشهٔ آن دارای خواص درمانی است. اگر قسمت‌های هوایی گیاه، به‌ویژه گل‌ها و برگ‌ها، پودر شده و با سرکه مخلوط شوند، استفاده از آن به‌صورت غرغره می‌تواند در خارج کردن زالو از حلق بسیار مؤثر واقع شود.<ref>[https://www.iribnews.ir/fa/news/2981046/انغوزه-ریشه-درخاک-ایران-سود-صمغش-در-جیب-هندی‌ها «انغوزه؛ ریشه درخاک ایران ؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، وب‌سایت صدا و سیما.]</ref>
 
10. درمان یرقان (در ترکیب با انجیر)؛
 
11. بهبود آسم، برونشیت و سیاه سرفه؛
 
12. تسکین درد گوش و کاهش کم‌شنوایی (در روغن زیتون)؛
 
13. درمان ترشحات ادراری و قاعدگی (با فلفل)؛
 
14. درمان کزاز (با فلفل و سداب)؛
 
15. خاصیت آنتی‌بیوتیک و درمان ورم‌های چرکی؛
 
16. رفع خشونت صدا و گرفتگی گلو (با [[سرکه]] یا آب)؛<ref>[https://rasekhoon.net/article/show/1428633 «خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟» وب‌سایت راسخون.]</ref>
 
17. در مان بیماری‌های جنسی و افزایش لذت جنسی (با روغن زنبق)؛<ref>هروی، الأبنیة عن حقائق ‌الأدویة، ۱۳۴۶ش، ص115.</ref>
 
18. صمغ انگوزه، علاوه‌بر مصرف مستقیم، به‌صورت جوشانده نیز کاربرد دارویی دارد. همچنین برگ و ریشۀ آن دارای خواص درمانی است. اگر قسمت‌های هوایی گیاه، به‌ویژه گل‌ها و برگ‌ها، پودر شده و با سرکه مخلوط شوند، استفاده از آن به‌صورت غرغره می‌تواند در خارج کردن زالو از حلق بسیار مؤثر واقع شود.<ref>[https://www.iribnews.ir/fa/news/2981046/%D8%A7%D9%86%D8%BA%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%B1%DB%8C%D8%B4%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D8%AE%D8%A7%DA%A9-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%AF-%D8%B5%D9%85%D8%BA%D8%B4-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%DB%8C%D8%A8-%D9%87%D9%86%D8%AF%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7 «انغوزه؛ ریشه درخاک ایران ؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، وب‌سایت صدا و سیما.]</ref>
 
=='''صادرات انگوزه'''==
[[پرونده:انغوزه.mp4|thumb|انغوزه خشک شده]]
امروزه بخش عمده‌ای از تولیدات این گیاه در استان‌های افغانستان به خارج به‌ویژه کشور هند صادر می‌شود که یکی از بزرگ‌ترین مصرف‌کنندگان انگوزه در جهان است. هند از این محصول در تهیه ادویه‌جات، ترشی‌ها و داروهای آیورودایی استفاده می‌کند.
 
[[تجارت]] انگوزه برای کشاورزان افغانستان منبع درآمد مهمی است و سالانه میلیون‌ها دلار ارزش صادراتی دارد. بااین‌حال، نبود صنایع تبدیلی پیشرفته در افغانستان باعث می‌شود سود اصلی این تجارت به دلالان و فرآوری‌کنندگان خارجی برسد.<ref>[https://tolonews.com/fa/business-184503 «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.]</ref>
 
اگر تکنولوژی تبدیل انگوزه به فرآورده‌های دارویی وارد افغانستان شود، درآمد مردم از صادرات این محصولِ باارزش، چند برابر می‌شود.<ref>[https://www.imna.ir/news/576099/%D8%A8%D8%AD%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AE%D8%A7%D9%85-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%B4%DB%8C-%D9%85%D9%88%D8%A7%D8%AF-%D9%85%D8%B9%D8%AF%D9%86%DB%8C «بحران خام‌فروشی مواد معدنی»، خبرگزاری ایمنا.]</ref>
 
==انگوزه به جای تریاک==
برای دهه‌ها، کشت تریاک به‌عنوان یکی از منابع درآمد اصلی در بسیاری از مناطق روستایی افغانستان، به‌ویژه در ولایت‌های هلمند، [[قندهار]] و بدخشان، تداوم داشته است. بر اساس گزارش‌های دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل، افغانستان تا سال ۲۰۲۰م بیش از ۸۰% تریاک جهان را تولید می‌کرد. این صنعت غیرقانونی نه‌تنها به قاچاق بین‌المللی دامن زد، بلکه باعث گسترش [[اعتیاد در افغانستان|اعتیاد در افغانستان]]، ناامنی، و فروپاشی ساختارهای اجتماعی شد.<ref>[https://www.irna.ir/news/85151683/%D8%B3%D8%A7%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%85%D9%84%D9%84-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84-%DB%B2%DB%B0%DB%B2%DB%B2-%D8%A8%DB%8C%D8%B4%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D8%A7%DA%A9-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D8%AA%D9%88%D9%84%DB%8C%D8%AF «سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا.]</ref>
 
در سال‌های اخیر، با تلاش‌های دولت و سازمان‌های بین‌المللی، [[اقتصاد کشاورزی افغانستان|کشاورزان افغانستان]] به کشت انگوزه به‌عنوان یک  محصول جایگزین روی آورده‌اند. انگوزه در بازارهای جهانی، به ویژه هند و خاورمیانه، تقاضای بالایی دارد؛ برای مثال قیمت هر کیلوگرم انگوزه مرغوب به ۵۰ تا ۱۰۰ دلار می‌رسد، که در مقایسه با ریسک [[قاچاق مواد مخدر در افغانستان|قاچاق تریاک]]، درآمدی پایدارتر ایجاد می‌کند.<ref>[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref>
 
کاهش نرخ [[اعتیاد به مواد مخدر|اعتیاد]] و آسیب‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی در مناطق روستایی و تقویت اقتصاد محلی '''‌''' از طریق ایجاد بازارهای قانونی و کاهش نفوذ قاچاقچیان از دیگر کارکردهای مهم جایگزینی کشت انگوزه است.<ref>[https://www.mail.gov.af/dr/node/5017 صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.]</ref>


==پانویس==
==پانویس==
خط ۱۲۰: خط ۶۶:


==منابع==
==منابع==
{{آغاز منابع}}
* «احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ش.
* «انغوزه؛ ریشه درخاک ایران؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۰ دی ۱۳۹۹ش.
* «بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۹ شهریور ۱۴۰۰ش.
* «خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟»، وب‌سایت راسخون، تاریخ درج مطلب: ۲۴ فروردین ۱۴۰۰ش.
* «سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۵ تیر ۱۴۰۲ش.
* «گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبهٔ خبری-آموزشی گیاهان دارویی، تاریخ بازدید: ۲۴ فروردین ۱۴۰۴ش.
* «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز، تاریخ درج مطلب: ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ش
* ابریشمی، محمدحسن، «انگدان، کما و گونه‌های متناظر»، نشر دانش، تهران، ۱۳۸۸ ش
* ابومنصور موفق هروی، الأبنیة عن حقائق الأدویة، به‌تحقیق احمد بهمنیار و حسین محبوبی اردکانی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۴۶ش.
* اخوت، احمدرضا و قهرمان، احمد، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۳ش.
* رهیاب (بلخی)، سید حسین، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، قم، صبح امید دانش، ۱۴۰۱ش.
* زارع کاریزی، امیر و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، فصلنامهٔ گیاهان دارویی، شمارهٔ ۴۰، ۱۳۹۰ش.
* سلطانی، ابوالقاسم، دایرة المعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، تهران، [بی‌نا]، ۱۳۷۸ش.
* صدیقی، محمدتمیم، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری، تاریخ درج مطلب: ۲۷ بهمن ۱۳۹۹ش.
* عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین، مخزن الأدویة، کلکته، [بی‌نا]، ۱۸۴۴م.
{{پایان منابع}}
{{گیاهان دارویی-افقی}}


*«احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ش.
[[رده:سبزیجات]]
*«انغوزه؛ ریشه درخاک ایران ؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۰ دی ۱۳۹۹ش.
[[رده:گیاهان دارویی]]
*«بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۹ شهريور ۱۴۰۰ش.
*«خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟»، وب‌سایت راسخون، تاریخ درج مطلب: 24 فروردين 1400ش.
*«سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۵ تیر ۱۴۰۲ش.
*«گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبۀ خبری-آموزشی گیاهان دارویی، تاریخ بازدید: 24 فروردین 1404ش.
*«وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز، تاریخ درج مطلب: 14 مرداد 1402ش
*ابریشمی، محمدحسن، «انگدان، کما و گونه‌های متناظر»، نشر دانش، تهران، 1388 ش
*ابومنصور موفق هروی، الأبنیة عن حقائق ‌الأدویة، به‌تحقیق احمد بهمنیار و حسین محبوبی اردکانی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۴۶ش.
*اخوت، احمدرضا و قهرمان، احمد، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۳ش.
*رهیاب (بلخی)، سید حسین، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، قم، صبح امید دانش، 1401ش.
*زارع کاریزی، امیر و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، فصلنامۀ گیاهان دارویی، شمارۀ 40، 1390ش.
*سلطانی، ابوالقاسم، دایرة المعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، تهران، [بی‌نا]، 1378ش.
*صدیقی، محمدتمیم، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری، تاریخ درج مطلب: 27 بهمن 1399ش.
*عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین، مخزن‌ الأدویة، کلکته، [بی‌نا]، ۱۸۴۴م.


[[رده: ویکی‌زندگی]]
{{#seo:
[[رده: افغانستان]]
|title=گیاه انغوزه/انگوزه - خواص آنغوزه - ویکی زندگی
[[رده: اقتصاد خانواده]]
|title_mode=Replaced Title
[[رده: دارو و درمان]]
|keywords=انغوزه، انگوزه، گیاه انغوزه، خواص انغوزه، آنغوزه چیست، هینگ، طب سنتی
[[رده: گیاهان دارویی]]
|description=انغوزه یا انگوزه، شیره گیاهی تلخ و تندبو است که در مناطق کوهستانی ایران و افغانستان می‌روید. با خواص، کاربردها و جایگاه این پدیده زیست‌فرهنگی آشنا شوید - ویکی زندگی
[[رده: خرده‌فرهنگ]]
}}
[[رده:  زندگی سالم‏]]
[[رده: میراث طبیعی ایران]]
[[رده: طبیعت]]

نسخهٔ کنونی تا ۱۴ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۰:۴۸

گیاه انغوزه
گیاه انغوزه

انغوزه (انگوزه)؛ گیاهی با عصارهٔ تلخ و بوی تند، اما برخوردار از خواص دارویی.

انغوزه که گاهی انگوزه یا هینگ نیز گفته می‌شود، صمغی بسیار تند و بدبو است که از ریشه یک گیاه کوهی از تیره چتریان به‌دست می‌آید. این گیاه بیشتر در مناطق خشک افغانستان، ایران، هند و آسیای میانه رشد می‌کند. انگوزه تنها یک ادویه یا دارو نیست، بلکه بخشی از فرهنگ و تاریخ مردم این مناطق به‌شمار می‌آید و کاربردهای بسیار متنوعی در زندگی روزمره و سبک زندگی آنان داشته است.

نام‌گذاری انغوزه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

نام علمیِ گیاه انغوزه از واژه لاتین foetid به‌معنای بدبو، مشتق شده است. این گیاه در افغانستان به انگوزه،[۱] انغوزه و هینگ بدبو شهرت دارد[۲] و در مناطق مختلف ایران به نام‌های آنغوزهٔ هراتی، انگژد، انگشت گنده، پترک، هینگ، خوراکما، انگوزاکما، بژ، انگدان، انجدان، کوله پر، آنغوزه کما و کورن کما معروف است. تنوع نام‌های محلی این گیاه در سراسر ایران و افغانستان بیانگر درهم‌تنیدگی آن با خرده‌فرهنگ‌های مختلف است.[۳]

گیاه‌شناسی انغوزه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
گل انغوزه
گل انغوزه

انغوزه گیاهی علفی، کرک‌دار، چندساله و از خانوادهٔ چتریان است و در طول عمر خود فقط یک‌بار گل می‌دهد و سپس چرخهٔ رویشی آن پایان می‌یابد. ریشهٔ این گیاه راست، گوشتی و ضخیم بوده و مقدار کمی فیبر دارد. درون آن، شیره‌ای تولید و ذخیره می‌شود که با عمل تیغ‌زدن استخراج می‌شود. انگوزه در پنج سال نخست زندگی خود، تنها دارای برگ‌های بزرگ، گوشتی و بدون دم‌برگ است که به‌صورت خوابیده بر سطح زمین ظاهر می‌شوند. ساقهٔ گیاه که بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ سانتی‌متر طول دارد، زردرنگ، توخالی، منشعب و بدون کرک است و در بخش میانی، قطری در حدود ۱۵ میلی‌متر دارد. گل‌های زردرنگ آن به‌صورت گل‌آذین چتر مرکب شکوفا می‌شوند. چتر در مرحلهٔ میوه‌دهی دارای ۲۰ تا ۲۵ اشعه فاقد کرک است که هر کدام به‌صورت تقریبی ۵ سانتی‌متر طول دارد.[۴]

گسترهٔ جغرافیایی

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

خاستگاه اصلی انگوزه در استپ‌های ایران و افغانستان است، اما از آسیای میانه تا شبه‌قاره هند نیز به صورت پراکنده می‌روید. مناطق رویش این گیاه در ایران از ناحیهٔ فلات مرکزی و مناطق کویری تا کوه‌های زاگرس و دامنه‌های جنوبی البرز تا کوه‌های مرزی استان هرمزگان را در بر می‌گیرد. این گیاه در نواحی بایر، زمین‌های ماسه‌ای خشک و آهکی گرم می‌روید.[۵] پانزده گونهٔ انگوزه از جمله کما یا انغوزهٔ لرستانی، کمای بینالودی و کمای جندقی، بومی ایران هستند.[۶]

شیره انغوزه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ریشه گیاه انغوزه
ریشه گیاه انغوزه که از آن، شیرهٔ دارویی استحصال می‌شود

گیاه انغوزه ریشه‌ای بزرگ در زیر زمین دارد، برگ‌ها و ساقهٔ آن که بوی تند و زننده‌ای دارد همه‌ساله سبز شده و رشد می‌کنند. این برگ و ساقه بعد از تکمیل دورهٔ رشد در پایان فصل بهار بریده شده و ریشهٔ آن در زیرزمین باقی می‌ماند. شیره‌ای که از ریشهٔ گیاه می‌تراود، جمع‌آوری شده و به‌صورت صمغ در بازارها به فروش می‌رسد.[۷]

فرایند استحصال شیره از گیاه انغوزه، در فواصل زمانی معین، چندین بار تکرار می‌شود. شیرهٔ اول، زرد و خشک است و بعد از استحصال آن، دوباره سر ریشه را برش می‌زنند تا برای دوره دیگری از آن شیره به دست آید.[۸] بعد از برش دوم شیرهٔ سفیدرنگی بیرون می‌آید. سپس هر پانزده روز یک‌بار، آن را برش می‌زنند و این فرایند تا پایان دورهٔ شیره‌دهی ادامه می‌یابد. هر چه هوا گرم‌تر باشد، گیاه شیرهٔ بیشتری می‌دهد. از گیاه انغوزه تا حدود ۲۵ سال، شیره به دست می‌آید.[۹]

انغوزه در فرهنگ ایرانیان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

انغوزه، ریشه‌های عمیق واژه‌شناسی و کاربردهای گستردهٔ دارویی و غذایی در فرهنگ ایرانیان دارد. انگوزه از زمان‌های باستان نزد مردم ایران شناخته‌شده بود و بوی تند آن نوعی رازوارگی را نزد مردم تداعی می‌کرده تا مانند دیگر گیاهان بودار چون سیر و پیاز یا دیگر شیره‌ها همچون سقز و کتیرا توجه همگان را برانگیزد؛ انگوزه به‌سبب بوی خاص و تعفن‌گونه‌اش، از یک‌سو رمانندهٔ جن‌ها و دفع‌کنندهٔ پلیدی‌ها و جانوران موذی و از سوی دیگر نوعی محرک و هیجان‌آور حیوانات و حتی انسان، به‌شمار آمده است.[۱۰] این گیاه در عصر هخامنشیان و اشکانیان به‌عنوان ادویه در پخت غذا به‌کار می‌رفته و به دیگر نقاط جهان نیز صادر می‌شده است.[۱۱]

در طب سنتی، به خاصیت ضدتشنج، قاعده‌آور و ضدکرم به‌ویژه کرمک، در آنغوزه توجه می‌شود.[۱۲] مردم سیستان، این گیاه را دارویی همه‌کاره می‌شناسند که هم نیروبخش است و هم آرامش‌دهندهٔ اعصاب، هم مقوی معده و بادشکن است و هم درمانی برای بی‌خوابی، ضعف قلب و استرس‌های روحی.[۱۳] این خواص دارویی، امروز با تأیید دانش پزشکی مدرن، آنغوزه را به گیاهی تبدیل کرده که یادآور آشنایی پیشینیان با درمان‌های کارآمد است.[۱۴] در سال‌های اخیر دانشمندان ایرانی از گیاه انگوزه، کپسول‌هایی تولید کرده‌اند که در بیماری‌های سیستم ریوی مانند کاهش التهاب‌های ناشی از بیماری کرونا بسیار مؤثر است.[۱۵]

انغوزه در فرهنگ افغانستان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

انغوزه از دشت‌های هرات تا کوهپایه‌های شمال و جنوب، مرکز و شرق افغانستان، همواره در سبک زندگی مردم این کشور نقش داشته است؛ مادران افغانستانی از دیرباز با ترکیب انگوزه و عسل، دارویی شفابخش برای کودکان می‌ساختند و سالخوردگان آن را اکسیر جوانی می‌دانستند. امروزه کشاورزان افغانستان به کشت و پرورش این گیاه ادامه می‌دهند و انگوزه از مهم‌ترین اقلام گیاهان طبی و صادراتی افغانستان محسوب می‌شود. این گیاه بیش‌تر در بلخ، تخار، جوزجان، سمنگان و بدخشان کشت می‌شود.[۱۶] منطقهٔ بلخاب در شمال افغانستان، از مراکز اصلی پرورش گیاه انغوزه در این کشور است و شیرهٔ آن به هند و پاکستان صادر می‌شود.[۱۷]

انغوزه در بلخاب، برای دفع کرم معده و مبارزه با نوعی آفت زراعی استفاده می‌شد؛ اما امروزه تمام محصول این گیاه، صادر می‌شود. انغوزه در این محل نسبت به تریاک، سود بیشتری دارد و به‌همین دلیل مردم در بلخاب به‌ندرت خشخاش کشت می‌کنند. امروزه، در برخی مناطق بلخاب باغ‌های بزرگ میوه را به کشت‌زار انغوزه تبدیل کرده‌اند.[۱۸]

کاشت گیاه انغوزه در افغانستان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شیرهٔ انغوزه در چند دههٔ قبل از گیاه خودرو آن در کوه‌ها و بیابان‌ها به دست می‌آمد؛ اما در چند سال اخیر، این گیاه در زمین‌های آبی و گاهی در زمین‌های دیمی کشت می‌شود.[۱۹] کشاورزان ولایت‌های مختلف افغانستان به کشت گیاه انغوزه رو آورده‌اند و معتقدند که درآمد این گیاه در مقایسه با فرآورده‌های کشاورزی دیگر سود بیشتر دارد.[۲۰] گیاه کاشته‌شده حدود سه سال بعد از تخم‌پاشی شیره می‌دهد و حدود بیست‌وپنج سال عمر می‌کند.[۲۱] در سال‌های اخیر کاشت گیاه انغوزه به روش گلخانه‌ای در برخی مناطق افغانستان رایج شده است. در این روش، ابتدا نهال این گیاه در گلخانه‌ها پرورش داده شده و سپس در زمین‌های زراعتی کشت می‌شود.[۲۲]

صادرات انغوزه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پرونده:انغوزه.mp4 امروزه کشاورزان افغانستان، بیشتر صمغ به‌دست آمده از گیاه انغوزه را به کشورهای دیگر به‌ویژه هند، صادر می‌کنند. هند از انغوزه در تهیه انواع ادویه، ترشی و داروهای آیورودایی استفاده می‌کند. تجارت انغوزه برای کشاورزان افغانستان سالانه میلیون‌ها دلار ارزش صادراتی دارد.[۲۳] اگر تکنولوژی تبدیل انغوزه به فرآورده‌های دارویی وارد افغانستان شود، درآمد مردم از صادرات این محصولِ با ارزش، چند برابر می‌شود.[۲۴]

انغوزه به جای تریاک

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کشت تریاک یکی از منابع اصلی درآمد در بسیاری از مناطق روستایی افغانستان است. بر اساس گزارش‌های دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل، افغانستان تا سال ۲۰۲۰م بیش از ۸۰٪ تریاک جهان را تولید می‌کرد.[۲۵] در سال‌های اخیر، بسیاری از کشاورزان، انغوزه را جایگزین گیاه خشخاش کرده‌اند. هر کیلوگرم انغوزه مرغوب در بازارهای جهانی، ۵۰ تا ۱۰۰ دلار می‌ارزد، که در مقایسه با ریسک قاچاق تریاک، درآمدی پایدارتر ایجاد می‌کند.[۲۶] کاهش نرخ اعتیاد و آسیب‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی در مناطق روستایی و تقویت اقتصاد محلی ‌ از طریق ایجاد بازارهای قانونی و کاهش نفوذ قاچاقچیان از دیگر کارکردهای مهم جایگزینی کشت انغوزه است.[۲۷]

خواص دارویی انغوزه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
گل انغوزه
گل انغوزه در صحرای قزل‌قوم در ازبکستان

از شیرهٔ گیاه انغوزه، بیش از ۶۰ نوع دارو و ۱۰ نوع علف‌کش (سموم کشاروزی) تولید می‌شود. انغوزه در درمان بسیاری از مشکلات جسمی کاربرد دارد، ازجمله:

  1. درمان صرع (ضد تشنج و ضد رعشه).
  2. بهبود اختلالات عصبی در کودکان.
  3. درمان فلج و لرزش اندام‌ها.
  4. تقویت بینایی و درمان ناخنک چشم (در ترکیب با عسل).
  5. تسکین درد دندان (مخلوط با آبلیمو).
  6. کمک به خروج جنین مرده (به‌صورت شیاف).
  7. تسریع بهبودی مادران پس از زایمان.
  8. درمان سندروم روده تحریک‌پذیر.
  9. رفع نفخ شکم (در ترکیب با آب).
  10. درمان یرقان (در ترکیب با انجیر).
  11. بهبود آسم، برونشیت و سیاه سرفه.
  12. تسکین درد گوش و کاهش کم‌شنوایی (در روغن زیتون).
  13. درمان ترشحات ادراری و قاعدگی (با فلفل).
  14. درمان کزاز (با فلفل و سداب).
  15. خاصیت آنتی‌بیوتیک و درمان ورم‌های چرکی.
  16. رفع خشونت صدا و گرفتگی گلو (با سرکه یا آب)؛[۲۸]
  17. درمان بیماری‌های جنسی و افزایش لذت جنسی (با روغن زنبق)؛[۲۹]

صمغ انغوزه، علاوه‌بر مصرف مستقیم، به‌صورت جوشانده نیز کاربرد دارویی دارد. همچنین برگ و ریشهٔ آن دارای خواص درمانی است. اگر قسمت‌های هوایی گیاه، به‌ویژه گل‌ها و برگ‌ها، پودر شده و با سرکه مخلوط شوند، استفاده از آن به‌صورت غرغره می‌تواند در خارج کردن زالو از حلق بسیار مؤثر واقع شود.[۳۰]

پانویس

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
  1. ↑ اخوت و قهرمان، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، ۱۳۸۳ش، ص147.
  2. ↑ صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.
  3. ↑ «احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایسنا.
  4. ↑ زارع کاریزی و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، 1390ش، ص18.
  5. ↑ حسینی بمرود و مهدوی، «بررسی برخی خصوصیات اکولوژی گاه دارویی کما آنغوزه؛ مطالعهٔ مورد منطقهٔ سبزوار استان خراسان رضوی»، 1392ش، ص32-33.
  6. ↑ سلطانی، دایرةالمعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، ۱۳۸۷ش، ج3، ص155.
  7. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.
  8. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.
  9. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص397.
  10. ↑ ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33.
  11. ↑ ابریشمی، محمدحسن، انگدان، کما و گونه‌های متناظر، 1388ش، ص33.
  12. ↑ زرگری، گیاهان دارویی، 1367 ش، ج2، ص595.
  13. ↑ مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقهٔ سیستان (گیاهان خودرو)، 1390 ش، ص23.
  14. ↑ مهربان ومراد قلی، گیاهان دارویی منطقهٔ سیستان (گیاهان خودرو)، 1390 ش، ص23.
  15. ↑ «بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما.
  16. ↑ دپارتمان فارماکوگنوزی دانشگاه کابل، گیاهان دارویی افغانستان: دانش بومی و کاربردها، 1382ش، ص145.
  17. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.
  18. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.
  19. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.
  20. ↑ «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.
  21. ↑ رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ج2، ص395.
  22. ↑ «گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبۀ خبری-آموزشی گیاهان دارویی.
  23. ↑ «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز.
  24. ↑ «بحران خام‌فروشی مواد معدنی»، خبرگزاری ایمنا.
  25. ↑ «سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا.
  26. ↑ صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.
  27. ↑ صدیقی، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری.
  28. ↑ «خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟» وب‌سایت راسخون.
  29. ↑ هروی، الأبنیة عن حقائق الأدویة، ۱۳۴۶ش، ص115.
  30. ↑ «انغوزه؛ ریشه درخاک ایران ؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، وب‌سایت صدا و سیما.

منابع

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
  • «احیاء آنغوزه، احیاء فرصتی اقتصادی»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ش.
  • «انغوزه؛ ریشه درخاک ایران؛ سود صمغش در جیب هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۰ دی ۱۳۹۹ش.
  • «بازار میلیاردی آنغوزه ایرانی در دست هندی‌ها»، خبرگزاری صدا و سیما، تاریخ درج مطلب: ۲۹ شهریور ۱۴۰۰ش.
  • «خواص انغوزه در طب سنتی چیست؟»، وب‌سایت راسخون، تاریخ درج مطلب: ۲۴ فروردین ۱۴۰۰ش.
  • «سازمان ملل: افغانستان در سال ۲۰۲۲ بیشترین تریاک جهان را تولید کرد»، خبرگزاری ایرنا، تاریخ درج مطلب: ۵ تیر ۱۴۰۲ش.
  • «گیاه دارویی آنغوزه: کشت جایگزین خشخاش در افغانستان»، وب‌سایت شکبهٔ خبری-آموزشی گیاهان دارویی، تاریخ بازدید: ۲۴ فروردین ۱۴۰۴ش.
  • «وزارت زراعت: ساحات زیر کشت آنغوزه گسترش می‌یابد»، وب‌سایت طلوع نیوز، تاریخ درج مطلب: ۱۴ مرداد ۱۴۰۲ش
  • ابریشمی، محمدحسن، «انگدان، کما و گونه‌های متناظر»، نشر دانش، تهران، ۱۳۸۸ ش
  • ابومنصور موفق هروی، الأبنیة عن حقائق الأدویة، به‌تحقیق احمد بهمنیار و حسین محبوبی اردکانی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۴۶ش.
  • اخوت، احمدرضا و قهرمان، احمد، تطبیق نام‌های کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۳ش.
  • رهیاب (بلخی)، سید حسین، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، قم، صبح امید دانش، ۱۴۰۱ش.
  • زارع کاریزی، امیر و دیگران، «مروزی بر اثرات فارماکولوژی گیاه دارویی آنغوزه»، فصلنامهٔ گیاهان دارویی، شمارهٔ ۴۰، ۱۳۹۰ش.
  • سلطانی، ابوالقاسم، دایرة المعارف طب سنتی (گیاهان دارویی)، تهران، [بی‌نا]، ۱۳۷۸ش.
  • صدیقی، محمدتمیم، «هینگ افغانستان؛ بی‌نظیر، ارگانیک و پردرآمد»، وب‌سایت وزارت زراعت، آبیاری و مالداری، تاریخ درج مطلب: ۲۷ بهمن ۱۳۹۹ش.
  • عقیلی علوی شیرازی، محمدحسین، مخزن الأدویة، کلکته، [بی‌نا]، ۱۸۴۴م.


برگرفته از «https://iranpedia.wiki/w/index.php?title=پیش‌نویس:انغوزه&oldid=6495»