پیشنویس:آیینهای وفات شیعیان افغانستان: تفاوت میان نسخهها
imported>محمداسحاق عارفی صفحهای تازه حاوی «<big>'''آیینهای وفات شیعیان افغانستان'''</big>؛ تشریفات و آداب و رسوم وفات در مناطق شیعهنشین افغانستان. آیینهای وفات، در برخی از مناطق افغانستان که بیشترین ساکنان آن را مسلمانان شیعۀ دوازده امامی تشکیل میدهند، دارای تشریفات و آداب و رسوم خاص...» ایجاد کرد |
imported>محمدمهدی محمدی لینک داخلی |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{درشت|'''آیینهای وفات شیعیان افغانستان'''}}؛ تشریفات و آداب و رسوم وفات در مناطق شیعهنشین افغانستان. | |||
آیینهای وفات، در برخی از مناطق [[افغانستان]] که بیشترین ساکنان آن را [[مسلمانان]] شیعهٔ دوازده امامی تشکیل میدهند، دارای تشریفات و آداب و رسوم خاصی است که بر بنیان آموزههای دینی استوار شده و قرنها در میان مردم آن دیار رایج بوده است. | |||
این آیین متشکل از عناصری همچون [[حلالیتطلبی]] پیش از مرگ، وصیتنامهنویسی، تلقین شهادتین در حالت احتضار، غسل و تکفین بر اساس احکام اسلامی، تشییع جنازه با ذکر «لا اله الا الله»، اقامه [[نماز میت]]، [[آیین تدفین|تدفین]] با قرار دادن مهری از خاک کربلا، و برگزاری مراسمی چون شام کلهگیری، فاتحه، چهلم، خیرات و عید مردهها است. این مجموعه منسک پیچیده، کارکردهای دینی، اجتماعی و فرهنگی عمیقی را در جامعه شیعی افغانستان ایفا میکند. | |||
==اهمیت و جایگاه {{درشت|آیینهای وفات شیعیان افغانستان}}== | |||
آیینهای تدفین و سوگواری در میان [[شیعه|شیعیان]] افغانستان، بهعنوان بخشی جداییناپذیر از سبک زندگی و فرهنگ دینی آنان، دارای جایگاهی عمیق و چندبعدی است. این آیینها که بر اساس آموزههای اسلامی و باورهای مذهبی شکل گرفته، نهتنها عملکردی مذهبی دارد، بلکه بهعنوان ابزاری برای حفظ انسجام اجتماعی، تقویت همبستگی خانوادگی و انتقال ارزشهای فرهنگی نسلها عمل میکند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.</ref> | |||
===کارکرد دینی و معنوی=== | |||
این آیینها با تأکید بر مفاهیمی چون حلالیتطلبی، تلقین شهادتین، غسل و تکفین و نماز میت، بهعنوان وسیلهای برای طلب آمرزش و رحمت الهی برای متوفی تلقی میشوند. مراسمی مانند تلقین در قبر و خیرات (نظیر ذبح گوسفند یا گاو) با هدف انتقال پاداش معنوی به متوفی انجام میشوند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.</ref> | |||
آدابورسوم تدفین نقش بسزایی در ترویج مفاهیم دینی ایفا میکنند. به ویژه، فرهنگ حلالیتطلبی که در آن فرد در آستانهٔ مرگ از دوستان و آشنایان طلب بخشش میکند، نه تنها به تصفیه روابط اجتماعی کمک میکند، بلکه افراد را به حلال زندگیکردن در طول عمر ترغیب میکند. این عمل، که ریشه در آموزههای اسلامی دارد، جامعه را به سمت [[مسئولیتپذیری]] اخلاقی و پاکسازی دلها از کینه و کدورت سوق میدهد. همچنین، آیینهایی مانند وصیت و محاسبات مالی، بستگان میت را به رعایت احکام دینی در طول زندگی و آمادگی برای مرگ آگاهانه تشویق میکند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.</ref> | |||
===کارکرد اجتماعی و همبستگیبخش=== | |||
آیینهایی مانند شام کلهگیری، مراسم فاتحه و رویشویی، موجب گردهمایی جامعه محلی در اطراف خانوادهٔ داغدار شده و با ارائهٔ حمایت عاطفی و مادی، به کاهش بار مصیبت کمک میکنند. کمکهای نقدی و غیرنقدی (مانند اهدای گندم، [[آرد]] یا [[پول]]) نیز نمادی از همبستگی اجتماعی است.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.</ref> | |||
===تداوم فرهنگی و هویتی=== | |||
برخی رسوم مانند روشن کردنآتش بر سر قبر (که ریشه در باورهای پیش از اسلام دارد) یا پایجدابا و عید مردهها، نشاندهندهٔ تلفیق عناصر فرهنگی کهن با معانی اسلامی است. این آیینها بهعنوان میراث فرهنگی، هویت جمعی [[شیعیان]] را تقویت میکنند.<ref>جمعی از نویسندگان، غزنی بستر تمدن شرق اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۴۲۲.</ref> | |||
===سازماندهی زندگی فردی و جمعی=== | |||
آیینهایی مانند وصیت، محاسبه خمس مؤونه و قضای [[نماز]] و روزه متوفی، نشاندهندهٔ نظم دینی در مدیریت امور مالی و عبادی پس از مرگ بوده و بازتابی از [[مسئولیتپذیری]] فردی و جمعی در چارچوب احکام اسلامی است.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص655.</ref> | |||
==آیینهای پیش از مرگ== | ==آیینهای پیش از مرگ== | ||
=== | ===وصیت=== | ||
در عرف شیعیان افغانستان، | در عرف [[شیعیان]] افغانستان، بهطور معمول پسر بزرگ و در نبود آن دختر بزرگ، برادر بزرگ و سایر نزدیکان یا یکی از اهالی، بهعنوان وصیّ فرد تعیین میشود.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.</ref> سپس وصیتنامه شامل سفارشهایی جهت مدیریت امور مالی و سایر امورات فرد برای بعد از مرگ، تدوین میشود.<ref>قانون احوال شخصیهٔ اهل تشیع، 1388ش، ماده 181.</ref> وصیتنامه را ملّای قریه و گاهی اشخاص باسواد محل مینویسند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.</ref> | ||
=== | ===حلالیتطلبی=== | ||
فردی که احساس میکند در مراحل پایانی زندگی، قرار دارد | فردی که احساس میکند در مراحل پایانی زندگی، قرار دارد بهطور معمول در ایام عید<ref>[https://www.irna.ir/news/81251966/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%A2%D8%AF%D8%A7%D8%A8-%D9%88-%D8%B1%D8%B3%D9%88%D9%85-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B9%DB%8C%D8%AF-%D8%B3%D8%B9%DB%8C%D8%AF-%D9%81%D8%B7%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86 «نگاهی به آداب و رسوم بزرگداشت عید سعید فطر در افغانستان»، خبرگزاری جمهوری اسلامی.]</ref> و سایر مناسبتها بهخانههای دوستان و نزدیکان میرود و از آنها طلب بخشش میکند. افرادی که در بستر بیماری افتادهاند از کسانی که به [[عیادت]] او میآیند، درخواست حلالیت میکنند.<ref>[https://beitolhoda.com/%D8%B3%D9%87-%DA%AF%D8%A7%D9%86%D9%87-%DB%8C-%D8%AD%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%85%D9%87%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D9%81%D8%B1/ شاهچراغی، «سه گانۀ حیات/ مهیای سفر»، پایگاه اطلاعرسانی بنت الهدی.]</ref> مردم نیز درخواستکنندگان را میبخشند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.</ref> | ||
=== | ===احتضار=== | ||
شخص را که در حالت جاندادن قرار گرفته است، رو به قبله میخوابانند و شهادتین (اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله) را به او تلقین میکنند تا تکرار کند. ملّای قریه و اقارب مُحتضَر بر بالین او، | شخص را که در حالت جاندادن قرار گرفته است، رو به قبله میخوابانند و شهادتین (اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله) را به او تلقین میکنند تا تکرار کند. ملّای قریه و اقارب مُحتضَر بر بالین او، [[دعا]] و [[قرآن]] میخوانند. گاهی که جاندادن سخت میشود، او در جایی که [[نماز]] گزارده، میخوابانند. در باور مردم، این کار، موجب آمرزش خطاها و جاندادن آسان میشود.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.</ref> | ||
==آیینهای تجهیز میّت== | ==آیینهای تجهیز میّت== | ||
بعد از | بعد از جان دادن محتضر، دستان او را به پهلوی او بهصورت کشیده میخوابانند؛ پلکهای او را با کشیدن دست، روی هم قرار میدهند؛ انگشتان شصت پاهای میّت را با پارچهای بههم میبندند تا پاها حالت خمیدگی پیدا نکنند؛ میت را رو به قبله میخوابانند<ref>شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص51.</ref> و خانوادهٔ محتضر «[[مخته]]»های (مرثیه) محلی طولانی و جانسوز سر میدهند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 95.</ref> | ||
== | ==غسل میّت== | ||
میّت را طبق | میّت را طبق آموزههای دینی به ترتیب با آب سدر، کافور و [[آب]] خالص غسل میدهند و پیشانی، هر دو کف دست، سر دو انگشت شصت پا و هر دو زانوی او را با کافور آغشته (حنوط) میکنند.<ref>شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص51.</ref> | ||
=== | ===تکفین میّت=== | ||
بعد از غسل، میّت را کفن میپوشانند. کفن میّت از پارچههای سفید نخی تهیه میشود که بهطور معمول دارای سه | بعد از غسل، میّت را کفن میپوشانند. کفن میّت از پارچههای سفید نخی تهیه میشود که بهطور معمول دارای سه تکهٔ مجزا از هم است: لُنگ، پیراهن و سرتاسری. کفن را با سوزن نمیدوزند، بلکه با بریدههایی از همان پارچه بهم میدوزند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص650.</ref> | ||
=== | ===تشییع جنازه=== | ||
اهالی قریه پس از تقسیم وظایف، عدهای برای حفر قبر به قبرستان میروند و تعداد بیشتری جهت تشییع جنازه در | اهالی قریه پس از تقسیم وظایف، عدهای برای حفر قبر به قبرستان میروند و تعداد بیشتری جهت تشییع جنازه در خانهٔ متوفی یا [[مسجد]] یا تکیهخانه محل، حاضر میشوند. میّت را در تابوتی گذارده و با ذکر «لا اله الا الله» به سمت قبرستان مشایعت میکنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص651.</ref> | ||
=== | ===نماز میّت=== | ||
نماز میّت از آیینهای الزامی مسلمانان است. نماز میّت را ملای قریه اقامه میکند و مردم بهطور گسترده در آن شرکت میکنند. دوستان و نزدیکان میّت، بهرسم احترام و مساعدت، پارچههای گرانقیمت، لُنگی (عمامه) و کمپل (پتو) روی جنازه میاندازند که نزدیکان متوفی آنها را جمعآوری کرده و به | [[نماز میت|نماز میّت]] از آیینهای الزامی [[مسلمانان]] است. نماز میّت را [[ملا|ملای]] قریه اقامه میکند و مردم بهطور گسترده در آن شرکت میکنند. دوستان و نزدیکان میّت، بهرسم احترام و مساعدت، پارچههای گرانقیمت، لُنگی (عمامه) و کمپل (پتو) روی جنازه میاندازند که نزدیکان متوفی آنها را جمعآوری کرده و به کسانی که نماز لیلة الدفن یا قرآن برای متوفی میخوانند، اهدا میکنند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 88.</ref> | ||
=== | ===کَندن قبر=== | ||
قبر را به تناسب جسم میّت، حدوداً با عرض نیم متر و طول دو متر میکَنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص652.</ref> | قبر را به تناسب جسم میّت، حدوداً با عرض نیم متر و طول دو متر میکَنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص652.</ref> | ||
=== | ===دفن میّت=== | ||
میّت را بهسوی قبر، سه بار حرکت داده و کمکم جهت گذاشتن در داخل قبر آماده میکند. او را به پهلو و رو به قبله داخل قبر گذاشته، | میّت را بهسوی قبر، سه بار حرکت داده و کمکم جهت گذاشتن در داخل قبر آماده میکند. او را به پهلو و رو به قبله داخل قبر گذاشته، گونهٔ راست او را بر خاک نهاده و مُهری از خاک [[کربلا]] نیز روبهروی او قرار میدهند.<ref>شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص60.</ref> آخوند قریه داخل قبر شده و «تلقین» که از عقاید ضروری [[شیعیان]] دوازده امامی است، برای او میخواند و میّت را مانند شخص زنده تکان داده و تفهیم میکند. سپس قبر را با سنگ، گل و خاک میپوشانند و روی قبر میّت مرد، دو سنگ و روی قبر میّت زن، سه سنگ، بهصورت عمودی مینشانند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص652.</ref> | ||
بعد از دفن متوفی، | |||
==آداب سوگواری برای متوفی== | بعد از دفن متوفی، ورثهٔ او از مردم برای میّت حلالیت طلبیده و اعلان میدارند که اگر طلب و بدهی از متوفی دارد به آنها مراجعه نموده و حقشان را استیفا کنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص653.</ref> | ||
=== | ==آداب سوگواری برای متوفی== | ||
بعد از مراسم | ===شام کَلّهگیری=== | ||
شب اول و گاهی تا سه شب، اهالی قریه غذا تهیه میکنند و در | بعد از مراسم [[آیین تدفین|تدفین]]، اهالی قریه، صاحبان مصیبت را تا خانه مشایعت میکنند و نزدیکان و همسایگان متوفی از مشایعین پذیرایی میکنند و نمیگذارند که از مواد خوردنی صاحب مصیبت، مصرف شود.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.</ref> | ||
=== | |||
از آیینهای مرسوم شب اول دفن متوفی روشنکردن شمع و آتش بر سر قبر متوفی است. این سنت در باور بیشتر مردم برای زنده نگهداشتن یاد و | شب اول و گاهی تا سه شب، اهالی قریه غذا تهیه میکنند و در خانهٔ مصیبتدار جمع شده و در کنار صاحبان مصیبت غذا صرف میکنند.<ref>[https://www.farhangpress.af/%D9%87%D8%B2%DB%8C%D9%86%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%D8%9B-%DB%B5%DB%B5%DB%B5%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%DB%8C/ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار در کابل»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.]</ref> این مراسم تحت عنوان شام «کَلگیری/ کَلّهگیری» یاد میشود.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.</ref> | ||
=== | ===روشنکردن آتش برسر قبر متوفی=== | ||
از آیینهای مرسوم شب اول دفن متوفی روشنکردن شمع و آتش بر سر قبر متوفی است. این سنت در باور بیشتر مردم برای زنده نگهداشتن یاد و خاطرهٔ متوفی است.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص653.</ref> | |||
برای اجرای مصارف فاتحه گوسفند | ===مراسم فاتحه=== | ||
=== | فاتحهٔ رسمی متوفی چند روز بعد از دفن متوفی برگزار میشود. فاتحه در روزگاران قدیمیتر، چندین روز ادامه داشت و هر کس از فوت متوفی مطلع میشد به فاتحه میآمد و صاحبان مصیبت مجبور بودند مدتهای طولانی در [[خانه]] بمانند و مراسم فاتحهگیری را بهجا آورند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خودوشت، 1400ش، ص88.</ref> اما امروزه مراسم فاتحه، فقط یک روز و در تکیهخانهٔ محل برگزار میشود. کسانی که در فاتحه اشتراک میکنند، همراه با ملّای قریهٔ خود در مجلس فاتحه حضور پیدا کرده و ملّای آنها آیاتی از قرآن کریم را قرائت میکند و سپس دعا کرده و با خواندن سورهٔ فاتحه و [[توحید]]، به صاحب مصیبت تسلیت میگویند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص654.</ref> | ||
در مراسم چهلم، ختم قرآن برگزار میکنند. مراسم چهل ممکن است بهصورت ساده، مختصر و با پختن | |||
=== | برای اجرای مصارف فاتحه گوسفند یا گاوی را [[ذبح اسلامی|ذبح]] کرده و از مردم با غذا پذیرایی میکنند.<ref>[https://www.farhangpress.af/%D9%87%D8%B2%DB%8C%D9%86%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%D8%9B-%DB%B5%DB%B5%DB%B5%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%DB%8C/ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.]</ref> امروزه در شهرها و حتی در قریههای دوردست مراسم فاتحه بهدلیل مصارف سنگینی که دارد، بدون غذا برگزار میشود.<ref>[https://www.farhangpress.af/%D9%87%D8%B2%DB%8C%D9%86%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%D8%9B-%DB%B5%DB%B5%DB%B5%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%DB%8C/ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.]</ref> اهدای گوسفند، [[آرد]]، گندم، [[پول]] نقد، [[نان]] پخته شده که بهنام «گز» یاد میشود، از مساعدتهایی است که به خانوادهٔ متوفی صورت میگیرد.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش،ص88.</ref> | ||
خیرات در افغانستان | ===چهلم=== | ||
==آیینهای بعد از مرگ== | در مراسم چهلم، ختم قرآن برگزار میکنند. مراسم چهل ممکن است بهصورت ساده، مختصر و با پختن [[حلوا]]، برگزار شده و دوستان متوفی سر مزار متوفی رفته و برای او فاتحهای قرائت کرده و آمرزش طلب کنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص657.</ref> | ||
=== | ===خیرات=== | ||
خیرات در افغانستان بهصورت گوناگون انجام میشود. برخی در طول زندگی خود خیرات میکنند و بازماندگان متوفی نیز در یکسالگی متوفی خیرات میکنند. خیرات هزینهٔ زیادی لازم دارد که بهصورت معمول گاو یا گوسفندانی ذبح و مهمانان زیادی از قریهٔ متوفی و قریههای همجوار دعوت میشوند. اهل هر قریه، همراه ملاامام خود در مراسم خیرات شرکت و برای [[شادی]] روح متوفی سورهٔ فاتحه و توحید را قرائت میکنند.<ref>[https://www.farhangpress.af/%D9%87%D8%B2%DB%8C%D9%86%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%D8%9B-%DB%B5%DB%B5%DB%B5%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%DB%8C/ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.]</ref> | |||
=== | ==آیینهای وفات بعد از مرگ== | ||
===خُمس مؤونه=== | |||
=== | محاسبهٔ خمس مؤونهٔ متوفی از آیینهای وفات است که بعد از مرگ افراد انجام میشود. مخارجی که فرد برای امور زندگی خود و خانوادهٔ تحت تکفل خود؛ مانند خوراک، پوشاک، مسکن، اثاث خانه، وسیلهٔ نقلیه، کتاب، مسافرتهای متداول، صدقات، جوایز، نذورات، کفارات، مهمانیها و سایر مخارج یک سال زندگی تدارک میکند، مؤونه گفته میشود. | ||
روشوی یا رویشویی، ضیافتی از سوی نزدیکان و دوستان متوفی است که برای خانواده و بستگان نزدیک متوفی ترتیب داده میشود و مهمانان زیادی کنار فامیل متوفی دعوت شده و برای متوفی و اموات درگذشته دعا میکنند. روشویی نوعی | |||
=== | بنابر آموزههای احکام دینی، مقداری که از مؤونهٔ سال متوفی و افراد تحت سرپرستی او اضافه آید، خمس داشته و توسط ملّای قریه، بعد از مرگ متوفی محاسبه میشود.<ref>[http://shatori.blogfa.com/post/689 منتظری شاتوری، «احکام خمس مطابق به فتوای مقام معظم رهبری»، وبلاگ مرز دار.] </ref> | ||
دوستان و آشنایان متوفی اولین عید از اعیاد | ===روزه و نماز متوفی=== | ||
=== | محاسبهٔ [[روزه]] و نمازهای قضایی متوفی جزء تشریفات بعد از فوت متوفی است که بر اساس وصیتنامهٔ او انجام میشود و اگر وصیتی نداشته باشد، از اعضای خانوادهٔ وی میپرسند و سپس قضای نماز و روزهٔ واجب او را فرزند بزرگتر یا اجیر انجام میدهد.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص655.</ref> | ||
پایجدابا، مراسم ویژهای جهت طلب آمرزش برای اموات و درگذشتگان است. در این مراسم اهالی قریه در یکی از روزهای | ===رویشویی=== | ||
=== | روشوی یا رویشویی، ضیافتی از سوی نزدیکان و دوستان متوفی است که برای [[خانواده]] و بستگان نزدیک متوفی ترتیب داده میشود و مهمانان زیادی کنار فامیل متوفی دعوت شده و برای متوفی و اموات درگذشته [[دعا]] میکنند. روشویی نوعی غمشریکی، با خانوادهٔ متوفی است تا آنها بعد از فوت عزیز خود [[احساس تنهایی]] نکرده و قوت قلب پیدا کنند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص88.</ref> مراسم فاتحهٔ روشوی هم وجود دارد که برخی از برادران و خواهران دوردست متوفی برای او برگزار میکنند، این فاتحه محدود و بسیار مختصر برگزار میشود.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص556.</ref> | ||
عید | ===عید دیدنی=== | ||
دوستان و آشنایان متوفی اولین عید از اعیاد سهگانهٔ [[عید فطر در افغانستان|فطر]]، [[عید قربان|قربان]] و عید [[نوروز]]، را در خانهٔ او حضور یافته و عید را به آنان تبریک گفته و برای متوفی آرزوی رحمت و بخشش میکنند. در این مراسم برخی از عیدکنندگان فاتحهای نیز قرائت میکنند و لی برخی تنها به اظهار همدردی اکتفا نموده و عید خوب برای [[خانواده]] و غفران الهی برای متوفی آرزو میکنند.<ref>شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص657.</ref> | |||
===پایجُدابا=== | |||
پایجدابا، مراسم ویژهای جهت طلب آمرزش برای اموات و درگذشتگان است. در این مراسم اهالی قریه در یکی از روزهای جمعهٔ فصل [[بهار]] و در بعضی مناطق روز بعد از عید [[نوروز]]، بر سر قبور عزیزان خود حاضر شده و برای آمرزش آنان خیرات میکنند. | |||
هر خانه به تناسب توان و سلیقهٔ خود غذاهایی مانند [[حلوا]]، نان مالیده، شیربرنج، شیرروغن، نانبُته و قروتی تهیه کرده و سر قبر جد و آبای خود حضور بههم میرسانند. حاضرین به تناسب ذایقهٔ خود میتوانند هریک از غذاهای نذری را انتخاب کنند. در پایان برای اهل قبور با [[ختم قرآن]]، دعا و خواندن سورهٔ فاتحه و توحید، طلب آمرزش میکنند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص82.</ref> | |||
===عید مُردهها=== | |||
[[عید مردگان|عید مُردهها]]، از آیینهای اختصاصی برای یادبود درگذشتگان است. شب بیستونهم ماه [[ذیالحجه]] و بیستونهم [[رمضان]]، بهنام عید مردهها یاد میشود. خانوادهها در این شب، غذاهای محلی مانند [[حلوا]]، شیربرنج، نانبُته و شوروا تدارک دیده و مردان قریه را جهت صرف غذا تقسیمبندی نموده و به خانهها میفرستند. مهمانان بعد از صرف غذا برای درگذشتگان، طلب غفران و آمرزش میکنند.<ref>علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.</ref> | |||
===مخته=== | |||
مردم هزاره که بهعنوان نماد شیعیان در افغانستان شناخته میشوند، از آیین [[مخته]] بهعنوان مرثیهای آیینی در سوگ پهلوانان و شخصیتهای برجستهٔ محلی استفاده میکنند. این سوگسرودهها بهطور عمده در مراسم تشییع و تدفین این شخصیتها توسط زنان نزدیک متوفی (همسر، مادر، دختر یا بستگان زن) بهصورت بداهه خوانده میشود. | |||
از مهمترین مصادیق مختههای معروف میتوان به موارد زیر اشاره کرد: | |||
*مخته گل مامد: مرثیهای حماسی برای گل محمد خان بختیاری که در نبرد با نیروهای بچه سقاو در [[غزنی]] کشته شد؛ | |||
*مخته فیضوخو (فیض الله خان هزاره): در رثای فیض الله خان که در جنگ با نیروهای انگلیسی به [[شهادت]] رسید؛ | |||
*مخته نجف بیگ شیرو: برای نجف بیگ شیرو که در یک جنگ قومی کشته شد؛ | |||
*مخته فقیر زوار: مرثیهای برای فقیر زوار، مبارز علیه بیعدالتیهای محلی؛ | |||
*مخته ملا سبزیلی (سبزعلی): در سوگ ملا سبزعلی که در نبرد با کوچیها کشته شد. | |||
این مختهها به عنوان بخشی از ادبیات شفاهی هزارهها، سینه به سینه نقل شده و در فرهنگ موسیقی محلی نیز بازتاب گستردهای داشتهاند.<ref>[https://shear-sapid.blogfa.com/ شریعتی، «مخته»، وبلاگ گریههای مریم مصلوب]؛ [http://jaghori1.com/2020/04/03/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D9%85%D8%AE%D8%AA%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D9%88%D8%B2%D9%86%D8%A7%DA%A9-%D9%87%D8%B2%D8%A7%D8%B1%DA%AF%DB%8C-%D9%85%D8%AE%D8%AA%D9%87-%DB%8C/ یزدانی، «آشنایی با مختههای سوزناک هزارگی (مختۀ گل مامد خان)»، وبسایت جاغوری 1.]</ref> | |||
===بزرگداشت شهدا و عالمان دینی=== | |||
مردم شیعه افغانستان برای شهدا و عالمان دینی مراسم تشییع و یادبودی با شکوه و گسترده برگزار میکنند که نشاندهندهٔ احترام عمیق و جایگاه ویژه این شخصیتها در جامعه است. برای مثال مراسم تشییع [[عبدالعلی مزاری]] که در [[زمستان]] ۱۳۴۳ توسط طالبان بهطور فجیعی کشته شد، به مدت ۱۵ شبانهروز به طول انجامید و پیکر وی از غزنی تا مزار شریف بر دوش مردم تشییع شد.<ref>[https://www.andisha.af/fa/martyrMazari/385/Mazari-biography آیتی، «زندگینامۀ شهید وحدت ملی استاد عبدالعلی مزاری»، وبسایت بنیاد اندیشه.]</ref> | |||
این مراسم، که طولانیترین و باشکوهترین آیین تدفین در تاریخ افغانستان محسوب میشود، نمادی از وحدت جامعهٔ شیعه بود. بعد از آن نیز هرساله مراسم یادبود وی در شهرهای مختلف جهان برگزار میشود.<ref>[https://af.shafaqna.com/FA/623395 «مراسم گرامیداشت سیامین سالگرد شهادت استاد عبدالعلی مزاری در جعفرآباد قم برگزار شد»، خبرگزاری شفقنا]</ref> | |||
همچنین، مراسم سالگرد بزرگان دینی مانند [[قربانعلی محقق کابلی]]، نخستین مرجع تقلید افغانستانی شیعیان بهصورت سالانه در شهرهای مختلف افغانستان (از جمله [[کابل]]، [[مزارشریف|مزار شریف]] و [[بامیان]]) با حضور گسترده مردم برگزار میشود. این مراسم شامل سخنرانیها، ذکر فضایل، خیرات و نوحهخوانی است که بر اهمیت تداوم میراث فکری و معنوی این شخصیتها تأکید میکند. این آیینها نه تنها بزرگداشت مقام فردی است، بلکه به تقویت هویت جمعی و انسجام جامعه شیعه کمک مینماید.<ref>[https://hawzah.net/fa/Picture/View/410/%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%85-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%A2%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D9%85%D8%AD%D9%82%D9%82-%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%82%D9%85-%D8%A8%D9%87-%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%AA%D8%B5%D9%88%DB%8C%D8%B1?CID=43997 «مراسم بزرگداشت آیت الله محقق کابلی در قم به روایت تصویر»، پایگاه اطلاعرسانی حوزه.]</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۵۵: | خط ۱۰۲: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* شاهچراغی، سیدعلی، | {{آغاز منابع}} | ||
* شریعتی، حفیظ، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، کابل، امیری، | *آیتی، عبدالقیوم، «سبک رهبری شهید عبدالعلی مزاری»، فصلنامهٔ عدالت و امید، شماره ۳، اسفند ۱۳۹۷ش. | ||
* شیعهعلی، علی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، | *جمعی از نویسندگان، غزنی بستر تمدن شرق اسلامی، تهران، عرفان، ۱۳۹۳ش. | ||
* علیزاده مالستانی، عزیزالله، | *شاهچراغی، سیدعلی، «سهگانهٔ حیات/ مهیّای سفر»، پایگاه اطلاعرسانی مؤسسهٔ پزوهشی بنتالهدی، تاریخ درج مطلب: ۱ ژانویه ۲۰۱۷م. | ||
* قانون احوال | *شریعتی، حفیظ، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، کابل، امیری، ۱۳۹۳ش. | ||
* منتظریشاتوری، محمدحسین، «احکام خُمس مطابق به فتوای مقام معظم رهبری»، وبلاگ مرزدار، تاریخ درج مطلب: | *شیعهعلی، علی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، مجلهٔ فروغ وحدت، سال هشتم شمارهٔ ۳۰، ۱۳۹۱ش. | ||
* «نگاهی به آداب و رسوم بزرگداشت عید سعید فطر در افغانستان»، خبرگزاری | *علیزاده مالستانی، عزیزالله، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، کابل، بنیاد اندیشه، ۱۴۰۰ش. | ||
* | *قانون احوال شخصیهٔ اهل تشیع، شمارهٔ مسلسل ۹۸۸، مصوب ۱۳۸۸ش. | ||
*«مراسم بزرگداشت آیت الله محقق کابلی در قم به روایت تصویر»، پایگاه اطلاعرسانی حوزه، تاریخ درج مطلب: ۲۵ خرداد ۱۳۹۸ش. | |||
*«مراسم گرامیداشت سیامین سالگرد شهادت استاد عبدالعلی مزاری در جعفرآباد قم برگزار شد»، خبرگزاری شفقنا، تاریخ درج مطلب: ۴ اسفند ۱۴۰۳ش. | |||
*منتظریشاتوری، محمدحسین، «احکام خُمس مطابق به فتوای مقام معظم رهبری»، وبلاگ مرزدار، تاریخ درج مطلب: ۱۱ دی ۱۳۹۹ش | |||
*«نگاهی به آداب و رسوم بزرگداشت عید سعید فطر در افغانستان»، خبرگزاری جمهوری اسلامی، تاریخ درج مطلب: ۵ مرداد ۱۳۹۳ش. | |||
*«هزینهٔ مرگ در کابل؛ ۵۵۵ هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ، تاریخ درج مطلب: ۲۰ آذر ۱۴۰۱ش | |||
{{پایان منابع}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ مهر ۱۴۰۴، ساعت ۱۰:۲۹
آیینهای وفات شیعیان افغانستان؛ تشریفات و آداب و رسوم وفات در مناطق شیعهنشین افغانستان.
آیینهای وفات، در برخی از مناطق افغانستان که بیشترین ساکنان آن را مسلمانان شیعهٔ دوازده امامی تشکیل میدهند، دارای تشریفات و آداب و رسوم خاصی است که بر بنیان آموزههای دینی استوار شده و قرنها در میان مردم آن دیار رایج بوده است.
این آیین متشکل از عناصری همچون حلالیتطلبی پیش از مرگ، وصیتنامهنویسی، تلقین شهادتین در حالت احتضار، غسل و تکفین بر اساس احکام اسلامی، تشییع جنازه با ذکر «لا اله الا الله»، اقامه نماز میت، تدفین با قرار دادن مهری از خاک کربلا، و برگزاری مراسمی چون شام کلهگیری، فاتحه، چهلم، خیرات و عید مردهها است. این مجموعه منسک پیچیده، کارکردهای دینی، اجتماعی و فرهنگی عمیقی را در جامعه شیعی افغانستان ایفا میکند.
اهمیت و جایگاه آیینهای وفات شیعیان افغانستان
[ویرایش | ویرایش مبدأ]آیینهای تدفین و سوگواری در میان شیعیان افغانستان، بهعنوان بخشی جداییناپذیر از سبک زندگی و فرهنگ دینی آنان، دارای جایگاهی عمیق و چندبعدی است. این آیینها که بر اساس آموزههای اسلامی و باورهای مذهبی شکل گرفته، نهتنها عملکردی مذهبی دارد، بلکه بهعنوان ابزاری برای حفظ انسجام اجتماعی، تقویت همبستگی خانوادگی و انتقال ارزشهای فرهنگی نسلها عمل میکند.[۱]
کارکرد دینی و معنوی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]این آیینها با تأکید بر مفاهیمی چون حلالیتطلبی، تلقین شهادتین، غسل و تکفین و نماز میت، بهعنوان وسیلهای برای طلب آمرزش و رحمت الهی برای متوفی تلقی میشوند. مراسمی مانند تلقین در قبر و خیرات (نظیر ذبح گوسفند یا گاو) با هدف انتقال پاداش معنوی به متوفی انجام میشوند.[۲]
آدابورسوم تدفین نقش بسزایی در ترویج مفاهیم دینی ایفا میکنند. به ویژه، فرهنگ حلالیتطلبی که در آن فرد در آستانهٔ مرگ از دوستان و آشنایان طلب بخشش میکند، نه تنها به تصفیه روابط اجتماعی کمک میکند، بلکه افراد را به حلال زندگیکردن در طول عمر ترغیب میکند. این عمل، که ریشه در آموزههای اسلامی دارد، جامعه را به سمت مسئولیتپذیری اخلاقی و پاکسازی دلها از کینه و کدورت سوق میدهد. همچنین، آیینهایی مانند وصیت و محاسبات مالی، بستگان میت را به رعایت احکام دینی در طول زندگی و آمادگی برای مرگ آگاهانه تشویق میکند.[۳]
کارکرد اجتماعی و همبستگیبخش
[ویرایش | ویرایش مبدأ]آیینهایی مانند شام کلهگیری، مراسم فاتحه و رویشویی، موجب گردهمایی جامعه محلی در اطراف خانوادهٔ داغدار شده و با ارائهٔ حمایت عاطفی و مادی، به کاهش بار مصیبت کمک میکنند. کمکهای نقدی و غیرنقدی (مانند اهدای گندم، آرد یا پول) نیز نمادی از همبستگی اجتماعی است.[۴]
تداوم فرهنگی و هویتی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]برخی رسوم مانند روشن کردنآتش بر سر قبر (که ریشه در باورهای پیش از اسلام دارد) یا پایجدابا و عید مردهها، نشاندهندهٔ تلفیق عناصر فرهنگی کهن با معانی اسلامی است. این آیینها بهعنوان میراث فرهنگی، هویت جمعی شیعیان را تقویت میکنند.[۵]
سازماندهی زندگی فردی و جمعی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]آیینهایی مانند وصیت، محاسبه خمس مؤونه و قضای نماز و روزه متوفی، نشاندهندهٔ نظم دینی در مدیریت امور مالی و عبادی پس از مرگ بوده و بازتابی از مسئولیتپذیری فردی و جمعی در چارچوب احکام اسلامی است.[۶]
آیینهای پیش از مرگ
[ویرایش | ویرایش مبدأ]وصیت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]در عرف شیعیان افغانستان، بهطور معمول پسر بزرگ و در نبود آن دختر بزرگ، برادر بزرگ و سایر نزدیکان یا یکی از اهالی، بهعنوان وصیّ فرد تعیین میشود.[۷] سپس وصیتنامه شامل سفارشهایی جهت مدیریت امور مالی و سایر امورات فرد برای بعد از مرگ، تدوین میشود.[۸] وصیتنامه را ملّای قریه و گاهی اشخاص باسواد محل مینویسند.[۹]
حلالیتطلبی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]فردی که احساس میکند در مراحل پایانی زندگی، قرار دارد بهطور معمول در ایام عید[۱۰] و سایر مناسبتها بهخانههای دوستان و نزدیکان میرود و از آنها طلب بخشش میکند. افرادی که در بستر بیماری افتادهاند از کسانی که به عیادت او میآیند، درخواست حلالیت میکنند.[۱۱] مردم نیز درخواستکنندگان را میبخشند.[۱۲]
احتضار
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شخص را که در حالت جاندادن قرار گرفته است، رو به قبله میخوابانند و شهادتین (اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله) را به او تلقین میکنند تا تکرار کند. ملّای قریه و اقارب مُحتضَر بر بالین او، دعا و قرآن میخوانند. گاهی که جاندادن سخت میشود، او در جایی که نماز گزارده، میخوابانند. در باور مردم، این کار، موجب آمرزش خطاها و جاندادن آسان میشود.[۱۳]
آیینهای تجهیز میّت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]بعد از جان دادن محتضر، دستان او را به پهلوی او بهصورت کشیده میخوابانند؛ پلکهای او را با کشیدن دست، روی هم قرار میدهند؛ انگشتان شصت پاهای میّت را با پارچهای بههم میبندند تا پاها حالت خمیدگی پیدا نکنند؛ میت را رو به قبله میخوابانند[۱۴] و خانوادهٔ محتضر «مخته»های (مرثیه) محلی طولانی و جانسوز سر میدهند.[۱۵]
غسل میّت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]میّت را طبق آموزههای دینی به ترتیب با آب سدر، کافور و آب خالص غسل میدهند و پیشانی، هر دو کف دست، سر دو انگشت شصت پا و هر دو زانوی او را با کافور آغشته (حنوط) میکنند.[۱۶]
تکفین میّت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]بعد از غسل، میّت را کفن میپوشانند. کفن میّت از پارچههای سفید نخی تهیه میشود که بهطور معمول دارای سه تکهٔ مجزا از هم است: لُنگ، پیراهن و سرتاسری. کفن را با سوزن نمیدوزند، بلکه با بریدههایی از همان پارچه بهم میدوزند.[۱۷]
تشییع جنازه
[ویرایش | ویرایش مبدأ]اهالی قریه پس از تقسیم وظایف، عدهای برای حفر قبر به قبرستان میروند و تعداد بیشتری جهت تشییع جنازه در خانهٔ متوفی یا مسجد یا تکیهخانه محل، حاضر میشوند. میّت را در تابوتی گذارده و با ذکر «لا اله الا الله» به سمت قبرستان مشایعت میکنند.[۱۸]
نماز میّت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]نماز میّت از آیینهای الزامی مسلمانان است. نماز میّت را ملای قریه اقامه میکند و مردم بهطور گسترده در آن شرکت میکنند. دوستان و نزدیکان میّت، بهرسم احترام و مساعدت، پارچههای گرانقیمت، لُنگی (عمامه) و کمپل (پتو) روی جنازه میاندازند که نزدیکان متوفی آنها را جمعآوری کرده و به کسانی که نماز لیلة الدفن یا قرآن برای متوفی میخوانند، اهدا میکنند.[۱۹]
کَندن قبر
[ویرایش | ویرایش مبدأ]قبر را به تناسب جسم میّت، حدوداً با عرض نیم متر و طول دو متر میکَنند.[۲۰]
دفن میّت
[ویرایش | ویرایش مبدأ]میّت را بهسوی قبر، سه بار حرکت داده و کمکم جهت گذاشتن در داخل قبر آماده میکند. او را به پهلو و رو به قبله داخل قبر گذاشته، گونهٔ راست او را بر خاک نهاده و مُهری از خاک کربلا نیز روبهروی او قرار میدهند.[۲۱] آخوند قریه داخل قبر شده و «تلقین» که از عقاید ضروری شیعیان دوازده امامی است، برای او میخواند و میّت را مانند شخص زنده تکان داده و تفهیم میکند. سپس قبر را با سنگ، گل و خاک میپوشانند و روی قبر میّت مرد، دو سنگ و روی قبر میّت زن، سه سنگ، بهصورت عمودی مینشانند.[۲۲]
بعد از دفن متوفی، ورثهٔ او از مردم برای میّت حلالیت طلبیده و اعلان میدارند که اگر طلب و بدهی از متوفی دارد به آنها مراجعه نموده و حقشان را استیفا کنند.[۲۳]
آداب سوگواری برای متوفی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]شام کَلّهگیری
[ویرایش | ویرایش مبدأ]بعد از مراسم تدفین، اهالی قریه، صاحبان مصیبت را تا خانه مشایعت میکنند و نزدیکان و همسایگان متوفی از مشایعین پذیرایی میکنند و نمیگذارند که از مواد خوردنی صاحب مصیبت، مصرف شود.[۲۴]
شب اول و گاهی تا سه شب، اهالی قریه غذا تهیه میکنند و در خانهٔ مصیبتدار جمع شده و در کنار صاحبان مصیبت غذا صرف میکنند.[۲۵] این مراسم تحت عنوان شام «کَلگیری/ کَلّهگیری» یاد میشود.[۲۶]
روشنکردن آتش برسر قبر متوفی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]از آیینهای مرسوم شب اول دفن متوفی روشنکردن شمع و آتش بر سر قبر متوفی است. این سنت در باور بیشتر مردم برای زنده نگهداشتن یاد و خاطرهٔ متوفی است.[۲۷]
مراسم فاتحه
[ویرایش | ویرایش مبدأ]فاتحهٔ رسمی متوفی چند روز بعد از دفن متوفی برگزار میشود. فاتحه در روزگاران قدیمیتر، چندین روز ادامه داشت و هر کس از فوت متوفی مطلع میشد به فاتحه میآمد و صاحبان مصیبت مجبور بودند مدتهای طولانی در خانه بمانند و مراسم فاتحهگیری را بهجا آورند.[۲۸] اما امروزه مراسم فاتحه، فقط یک روز و در تکیهخانهٔ محل برگزار میشود. کسانی که در فاتحه اشتراک میکنند، همراه با ملّای قریهٔ خود در مجلس فاتحه حضور پیدا کرده و ملّای آنها آیاتی از قرآن کریم را قرائت میکند و سپس دعا کرده و با خواندن سورهٔ فاتحه و توحید، به صاحب مصیبت تسلیت میگویند.[۲۹]
برای اجرای مصارف فاتحه گوسفند یا گاوی را ذبح کرده و از مردم با غذا پذیرایی میکنند.[۳۰] امروزه در شهرها و حتی در قریههای دوردست مراسم فاتحه بهدلیل مصارف سنگینی که دارد، بدون غذا برگزار میشود.[۳۱] اهدای گوسفند، آرد، گندم، پول نقد، نان پخته شده که بهنام «گز» یاد میشود، از مساعدتهایی است که به خانوادهٔ متوفی صورت میگیرد.[۳۲]
چهلم
[ویرایش | ویرایش مبدأ]در مراسم چهلم، ختم قرآن برگزار میکنند. مراسم چهل ممکن است بهصورت ساده، مختصر و با پختن حلوا، برگزار شده و دوستان متوفی سر مزار متوفی رفته و برای او فاتحهای قرائت کرده و آمرزش طلب کنند.[۳۳]
خیرات
[ویرایش | ویرایش مبدأ]خیرات در افغانستان بهصورت گوناگون انجام میشود. برخی در طول زندگی خود خیرات میکنند و بازماندگان متوفی نیز در یکسالگی متوفی خیرات میکنند. خیرات هزینهٔ زیادی لازم دارد که بهصورت معمول گاو یا گوسفندانی ذبح و مهمانان زیادی از قریهٔ متوفی و قریههای همجوار دعوت میشوند. اهل هر قریه، همراه ملاامام خود در مراسم خیرات شرکت و برای شادی روح متوفی سورهٔ فاتحه و توحید را قرائت میکنند.[۳۴]
آیینهای وفات بعد از مرگ
[ویرایش | ویرایش مبدأ]خُمس مؤونه
[ویرایش | ویرایش مبدأ]محاسبهٔ خمس مؤونهٔ متوفی از آیینهای وفات است که بعد از مرگ افراد انجام میشود. مخارجی که فرد برای امور زندگی خود و خانوادهٔ تحت تکفل خود؛ مانند خوراک، پوشاک، مسکن، اثاث خانه، وسیلهٔ نقلیه، کتاب، مسافرتهای متداول، صدقات، جوایز، نذورات، کفارات، مهمانیها و سایر مخارج یک سال زندگی تدارک میکند، مؤونه گفته میشود.
بنابر آموزههای احکام دینی، مقداری که از مؤونهٔ سال متوفی و افراد تحت سرپرستی او اضافه آید، خمس داشته و توسط ملّای قریه، بعد از مرگ متوفی محاسبه میشود.[۳۵]
روزه و نماز متوفی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]محاسبهٔ روزه و نمازهای قضایی متوفی جزء تشریفات بعد از فوت متوفی است که بر اساس وصیتنامهٔ او انجام میشود و اگر وصیتی نداشته باشد، از اعضای خانوادهٔ وی میپرسند و سپس قضای نماز و روزهٔ واجب او را فرزند بزرگتر یا اجیر انجام میدهد.[۳۶]
رویشویی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]روشوی یا رویشویی، ضیافتی از سوی نزدیکان و دوستان متوفی است که برای خانواده و بستگان نزدیک متوفی ترتیب داده میشود و مهمانان زیادی کنار فامیل متوفی دعوت شده و برای متوفی و اموات درگذشته دعا میکنند. روشویی نوعی غمشریکی، با خانوادهٔ متوفی است تا آنها بعد از فوت عزیز خود احساس تنهایی نکرده و قوت قلب پیدا کنند.[۳۷] مراسم فاتحهٔ روشوی هم وجود دارد که برخی از برادران و خواهران دوردست متوفی برای او برگزار میکنند، این فاتحه محدود و بسیار مختصر برگزار میشود.[۳۸]
عید دیدنی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]دوستان و آشنایان متوفی اولین عید از اعیاد سهگانهٔ فطر، قربان و عید نوروز، را در خانهٔ او حضور یافته و عید را به آنان تبریک گفته و برای متوفی آرزوی رحمت و بخشش میکنند. در این مراسم برخی از عیدکنندگان فاتحهای نیز قرائت میکنند و لی برخی تنها به اظهار همدردی اکتفا نموده و عید خوب برای خانواده و غفران الهی برای متوفی آرزو میکنند.[۳۹]
پایجُدابا
[ویرایش | ویرایش مبدأ]پایجدابا، مراسم ویژهای جهت طلب آمرزش برای اموات و درگذشتگان است. در این مراسم اهالی قریه در یکی از روزهای جمعهٔ فصل بهار و در بعضی مناطق روز بعد از عید نوروز، بر سر قبور عزیزان خود حاضر شده و برای آمرزش آنان خیرات میکنند.
هر خانه به تناسب توان و سلیقهٔ خود غذاهایی مانند حلوا، نان مالیده، شیربرنج، شیرروغن، نانبُته و قروتی تهیه کرده و سر قبر جد و آبای خود حضور بههم میرسانند. حاضرین به تناسب ذایقهٔ خود میتوانند هریک از غذاهای نذری را انتخاب کنند. در پایان برای اهل قبور با ختم قرآن، دعا و خواندن سورهٔ فاتحه و توحید، طلب آمرزش میکنند.[۴۰]
عید مُردهها
[ویرایش | ویرایش مبدأ]عید مُردهها، از آیینهای اختصاصی برای یادبود درگذشتگان است. شب بیستونهم ماه ذیالحجه و بیستونهم رمضان، بهنام عید مردهها یاد میشود. خانوادهها در این شب، غذاهای محلی مانند حلوا، شیربرنج، نانبُته و شوروا تدارک دیده و مردان قریه را جهت صرف غذا تقسیمبندی نموده و به خانهها میفرستند. مهمانان بعد از صرف غذا برای درگذشتگان، طلب غفران و آمرزش میکنند.[۴۱]
مخته
[ویرایش | ویرایش مبدأ]مردم هزاره که بهعنوان نماد شیعیان در افغانستان شناخته میشوند، از آیین مخته بهعنوان مرثیهای آیینی در سوگ پهلوانان و شخصیتهای برجستهٔ محلی استفاده میکنند. این سوگسرودهها بهطور عمده در مراسم تشییع و تدفین این شخصیتها توسط زنان نزدیک متوفی (همسر، مادر، دختر یا بستگان زن) بهصورت بداهه خوانده میشود.
از مهمترین مصادیق مختههای معروف میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- مخته گل مامد: مرثیهای حماسی برای گل محمد خان بختیاری که در نبرد با نیروهای بچه سقاو در غزنی کشته شد؛
- مخته فیضوخو (فیض الله خان هزاره): در رثای فیض الله خان که در جنگ با نیروهای انگلیسی به شهادت رسید؛
- مخته نجف بیگ شیرو: برای نجف بیگ شیرو که در یک جنگ قومی کشته شد؛
- مخته فقیر زوار: مرثیهای برای فقیر زوار، مبارز علیه بیعدالتیهای محلی؛
- مخته ملا سبزیلی (سبزعلی): در سوگ ملا سبزعلی که در نبرد با کوچیها کشته شد.
این مختهها به عنوان بخشی از ادبیات شفاهی هزارهها، سینه به سینه نقل شده و در فرهنگ موسیقی محلی نیز بازتاب گستردهای داشتهاند.[۴۲]
بزرگداشت شهدا و عالمان دینی
[ویرایش | ویرایش مبدأ]مردم شیعه افغانستان برای شهدا و عالمان دینی مراسم تشییع و یادبودی با شکوه و گسترده برگزار میکنند که نشاندهندهٔ احترام عمیق و جایگاه ویژه این شخصیتها در جامعه است. برای مثال مراسم تشییع عبدالعلی مزاری که در زمستان ۱۳۴۳ توسط طالبان بهطور فجیعی کشته شد، به مدت ۱۵ شبانهروز به طول انجامید و پیکر وی از غزنی تا مزار شریف بر دوش مردم تشییع شد.[۴۳]
این مراسم، که طولانیترین و باشکوهترین آیین تدفین در تاریخ افغانستان محسوب میشود، نمادی از وحدت جامعهٔ شیعه بود. بعد از آن نیز هرساله مراسم یادبود وی در شهرهای مختلف جهان برگزار میشود.[۴۴]
همچنین، مراسم سالگرد بزرگان دینی مانند قربانعلی محقق کابلی، نخستین مرجع تقلید افغانستانی شیعیان بهصورت سالانه در شهرهای مختلف افغانستان (از جمله کابل، مزار شریف و بامیان) با حضور گسترده مردم برگزار میشود. این مراسم شامل سخنرانیها، ذکر فضایل، خیرات و نوحهخوانی است که بر اهمیت تداوم میراث فکری و معنوی این شخصیتها تأکید میکند. این آیینها نه تنها بزرگداشت مقام فردی است، بلکه به تقویت هویت جمعی و انسجام جامعه شیعه کمک مینماید.[۴۵]
پانویس
[ویرایش | ویرایش مبدأ]- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.
- ↑ جمعی از نویسندگان، غزنی بستر تمدن شرق اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۴۲۲.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص655.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.
- ↑ قانون احوال شخصیهٔ اهل تشیع، 1388ش، ماده 181.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.
- ↑ «نگاهی به آداب و رسوم بزرگداشت عید سعید فطر در افغانستان»، خبرگزاری جمهوری اسلامی.
- ↑ شاهچراغی، «سه گانۀ حیات/ مهیای سفر»، پایگاه اطلاعرسانی بنت الهدی.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 81.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص649.
- ↑ شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص51.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 95.
- ↑ شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص51.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص650.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص651.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص 88.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص652.
- ↑ شیعهعلی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، 1391ش، ص60.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص652.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص653.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.
- ↑ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار در کابل»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص653.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خودوشت، 1400ش، ص88.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص654.
- ↑ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.
- ↑ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش،ص88.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص657.
- ↑ «هزینۀ مرگ در کابل؛ 555 هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ.
- ↑ منتظری شاتوری، «احکام خمس مطابق به فتوای مقام معظم رهبری»، وبلاگ مرز دار.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص655.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص88.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص556.
- ↑ شریعتی، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، 1393ش، ص657.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص82.
- ↑ علیزاده مالستانی، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، 1400ش، ص81.
- ↑ شریعتی، «مخته»، وبلاگ گریههای مریم مصلوب؛ یزدانی، «آشنایی با مختههای سوزناک هزارگی (مختۀ گل مامد خان)»، وبسایت جاغوری 1.
- ↑ آیتی، «زندگینامۀ شهید وحدت ملی استاد عبدالعلی مزاری»، وبسایت بنیاد اندیشه.
- ↑ «مراسم گرامیداشت سیامین سالگرد شهادت استاد عبدالعلی مزاری در جعفرآباد قم برگزار شد»، خبرگزاری شفقنا
- ↑ «مراسم بزرگداشت آیت الله محقق کابلی در قم به روایت تصویر»، پایگاه اطلاعرسانی حوزه.
منابع
[ویرایش | ویرایش مبدأ]- آیتی، عبدالقیوم، «سبک رهبری شهید عبدالعلی مزاری»، فصلنامهٔ عدالت و امید، شماره ۳، اسفند ۱۳۹۷ش.
- جمعی از نویسندگان، غزنی بستر تمدن شرق اسلامی، تهران، عرفان، ۱۳۹۳ش.
- شاهچراغی، سیدعلی، «سهگانهٔ حیات/ مهیّای سفر»، پایگاه اطلاعرسانی مؤسسهٔ پزوهشی بنتالهدی، تاریخ درج مطلب: ۱ ژانویه ۲۰۱۷م.
- شریعتی، حفیظ، فرهنگ شفاهی مردم هزاره، کابل، امیری، ۱۳۹۳ش.
- شیعهعلی، علی، احکام میّت در فقه مذاهب اسلامی، مجلهٔ فروغ وحدت، سال هشتم شمارهٔ ۳۰، ۱۳۹۱ش.
- علیزاده مالستانی، عزیزالله، نامهٔ اعمال: زندگینامهٔ خود نوشت، کابل، بنیاد اندیشه، ۱۴۰۰ش.
- قانون احوال شخصیهٔ اهل تشیع، شمارهٔ مسلسل ۹۸۸، مصوب ۱۳۸۸ش.
- «مراسم بزرگداشت آیت الله محقق کابلی در قم به روایت تصویر»، پایگاه اطلاعرسانی حوزه، تاریخ درج مطلب: ۲۵ خرداد ۱۳۹۸ش.
- «مراسم گرامیداشت سیامین سالگرد شهادت استاد عبدالعلی مزاری در جعفرآباد قم برگزار شد»، خبرگزاری شفقنا، تاریخ درج مطلب: ۴ اسفند ۱۴۰۳ش.
- منتظریشاتوری، محمدحسین، «احکام خُمس مطابق به فتوای مقام معظم رهبری»، وبلاگ مرزدار، تاریخ درج مطلب: ۱۱ دی ۱۳۹۹ش
- «نگاهی به آداب و رسوم بزرگداشت عید سعید فطر در افغانستان»، خبرگزاری جمهوری اسلامی، تاریخ درج مطلب: ۵ مرداد ۱۳۹۳ش.
- «هزینهٔ مرگ در کابل؛ ۵۵۵ هزار افغانی»، وبسایت خبرگزاری فرهنگ، تاریخ درج مطلب: ۲۰ آذر ۱۴۰۱ش