پرش به محتوا

پیش‌نویس:نقاره: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>محمدمهدی محمدی
لینک داخلی
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۶: خط ۶:
نواختن نقاره در نقاط مختلفی از ایران رواج دارد و با نام‌های متفاوتی نیز شناخته می‌شود. برای مثال، در مناطق قشقایی و بویراحمدی «ناقاره»، در [[مازندران]] «دِسَرکوتِن»، در [[گیلان]] «نقاره» یا «ناقاره» و در آذربایجان شرقی «قوشا ناقارا» نامیده می‌شود که قوشا به‌معنای «جفت» است.<ref>[http://wikichejoor.ir/چگونه-با-انواع-ساز-نقاره-آشنایی-داشته-ب/ عبداله‌زاده، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور.]</ref> انواعی دیگر از نقاره در [[کردستان]] را «دوتپله» و برخی دیگر را «تاس» گویند. این ساز را در عراق به‌نام «نقارات» می‌شناسند و از جمله سازهای کهنی است که در زمان خلفای عباسی و پیش از نمازهای پنج‌گانه می‌نواختند.
نواختن نقاره در نقاط مختلفی از ایران رواج دارد و با نام‌های متفاوتی نیز شناخته می‌شود. برای مثال، در مناطق قشقایی و بویراحمدی «ناقاره»، در [[مازندران]] «دِسَرکوتِن»، در [[گیلان]] «نقاره» یا «ناقاره» و در آذربایجان شرقی «قوشا ناقارا» نامیده می‌شود که قوشا به‌معنای «جفت» است.<ref>[http://wikichejoor.ir/چگونه-با-انواع-ساز-نقاره-آشنایی-داشته-ب/ عبداله‌زاده، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور.]</ref> انواعی دیگر از نقاره در [[کردستان]] را «دوتپله» و برخی دیگر را «تاس» گویند. این ساز را در عراق به‌نام «نقارات» می‌شناسند و از جمله سازهای کهنی است که در زمان خلفای عباسی و پیش از نمازهای پنج‌گانه می‌نواختند.


نقاره در گذشته برای خبررسانی در مواردی مانند شناسایی محل غریق در [[آب]]، شروع جنگ، نذورات و مراسم حماسی کُشتی کاربرد داشته است. همچنین در دربار پادشاهان نیز، نواختن نقاره و شیپور رایج بوده است. امروزه، کاربردهای گوناگون نواختن نقاره در ایران، منسوخ شده و به‌صورت کاملاً محدود استفاده می‌شود. گاهی در محافل عروسی، نقاره را همراه با «سُرنا» و «کَرنا» می‌نوازند. در حرم امام رضا، هر روز صبح و هنگام غروب آفتاب در محلی به‌نام نقاره‌خانه، نقاره و شیپور می‌زنند.<ref>موسوی‌پناه، حرم در واژه‌ها، 1391ش، ص58.</ref>
نقاره در گذشته برای خبررسانی در مواردی مانند شناسایی محل غریق در [[آب]]، شروع [[جنگ]]، نذورات و مراسم حماسی کُشتی کاربرد داشته است. همچنین در دربار پادشاهان نیز، نواختن نقاره و شیپور رایج بوده است. امروزه، کاربردهای گوناگون نواختن نقاره در [[ایران]]، منسوخ شده و به‌صورت کاملاً محدود استفاده می‌شود. گاهی در محافل [[مراسم عروسی|عروسی]]، نقاره را همراه با «[[سرنا|سُرنا]]» و «[[کرنانوازی|کَرنا]]» می‌نوازند. در حرم [[امام رضا]]، هر روز صبح و هنگام غروب آفتاب در محلی به‌نام نقاره‌خانه، نقاره و شیپور می‌زنند.<ref>موسوی‌پناه، حرم در واژه‌ها، 1391ش، ص58.</ref>


==نقاره‌چی و نقاره‌خانه==
==نقاره‌چی و نقاره‌خانه==
خط ۱۲: خط ۱۲:


==پیشینه نقاره، نقاره‌زنی و نقاره‌خانه==
==پیشینه نقاره، نقاره‌زنی و نقاره‌خانه==
قدمت این ساز به سده نهم هجری بازمی‌گردد. برخی، جنگ‌های صلیبی را عامل انتقال این ساز به اروپا دانسته‌اند؛ در قرن چهاردهم میلادی استفاده از نقاره در انگلستان گسترش یافت.<ref>[http://wikichejoor.ir/چگونه-با-انواع-ساز-نقاره-آشنایی-داشته-ب/ عبداله‌زاده، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور.]</ref> رواج نقاره‌زنی در ایران تا زمان [[قاجاریه]] ادامه داشت و قدمت نقاره‌خانه در حرم امام رضا نیز به دوره قاجاریه (حدود سال ۱۰۱۲ق) بازمی‌گردد.
قدمت این ساز به سده نهم هجری بازمی‌گردد. برخی، جنگ‌های صلیبی را عامل انتقال این ساز به اروپا دانسته‌اند؛ در قرن چهاردهم میلادی استفاده از نقاره در انگلستان گسترش یافت.<ref>[http://wikichejoor.ir/چگونه-با-انواع-ساز-نقاره-آشنایی-داشته-ب/ عبداله‌زاده، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور.]</ref> رواج نقاره‌زنی در ایران تا زمان [[قاجاریه]] ادامه داشت و قدمت نقاره‌خانه در حرم امام رضا نیز به دوره [[قاجاریه]] (حدود سال ۱۰۱۲ق) بازمی‌گردد.


==نقاره در ادبیات فارسی==
==نقاره در ادبیات فارسی==
خط ۲۲: خط ۲۲:
{{پایان نستعلیق}}
{{پایان نستعلیق}}
یا مَثَل‌هایی همچون:
یا مَثَل‌هایی همچون:
این آش و این نقاره؛<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+چی دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره.]</ref> نقاره‌چی کم بود یکی هم از میمند آوردند؛<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+چی دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره‌چی.]</ref> نقاره بی‌باکی کوفتن:<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+کوفتن دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره کوفتن.]</ref> بر طبل بی‌عاری زدن؛ شتر نقاره خانه است.
 
این [[آش]] و این نقاره؛<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+چی دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره.]</ref> نقاره‌چی کم بود یکی هم از میمند آوردند؛<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+چی دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره‌چی.]</ref> نقاره بی‌باکی کوفتن:<ref>[https://www.vajehyab.com/dehkhoda/نقاره+کوفتن دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه نقاره کوفتن.]</ref> بر طبل بی‌عاری زدن؛ شتر نقاره خانه است.


==پانویس==
==پانویس==
خط ۲۸: خط ۲۹:


==منابع==
==منابع==
{{آغاز  منابع}}
*دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱ آبان ۱۴۰۰ش.
*دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱ آبان ۱۴۰۰ش.
*عبداله‌زاده، فرزاد، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور، تاریخ بارگذاری: ۲ خرداد ۱۳۹۶ش.
*عبداله‌زاده، فرزاد، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور، تاریخ بارگذاری: ۲ خرداد ۱۳۹۶ش.
*موسوی‌پناه، سیدابراهیم، حرم در واژه‌ها، مشهد، انتشارات زائر رضوی، ۱۳۹۱ش.
*موسوی‌پناه، سیدابراهیم، حرم در واژه‌ها، مشهد، انتشارات زائر رضوی، ۱۳۹۱ش.
 
{{پایان  منابع}}
{{موسیقی-افقی}}
{{موسیقی-افقی}}


[[رده:سازهای موسیقی]]
[[رده:سازهای موسیقی]]

نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مهر ۱۴۰۴، ساعت ۰۹:۴۹

نقاره؛ نوعی طبل کوچک دوتایی همراه با دو چوب باریک

نقاره
نقاره

«نقاره» یا «نوبت»، نوعی طبل دوگانهٔ بزرگ و کوچک است. این ساز ضربی به‌صورت دو طبل کوچک متصل به‌هم، یکی بزرگ‌تر با صدای بم و دیگری کوچک‌تر با صدای زیر است. آلت نواختن این دو طبل نیز، دو چوب کوچک است که با هر دو دست نواخته می‌شود. گاهی یک دست بر طبل بم و دیگری بر طبل زیر، و گاهی نیز هر دو بر یک طبل (بم یا زیر) می‌خورد. شکل ظاهری نقاره شبیه به تخم‌مرغ یا گلدان است. کاسه نقاره را از مس، برنج یا سفال ساخته می‌شود و پوست آن نیز از پوست گاو یا گوسفند است.

نام و کاربرد نقاره

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

نواختن نقاره در نقاط مختلفی از ایران رواج دارد و با نام‌های متفاوتی نیز شناخته می‌شود. برای مثال، در مناطق قشقایی و بویراحمدی «ناقاره»، در مازندران «دِسَرکوتِن»، در گیلان «نقاره» یا «ناقاره» و در آذربایجان شرقی «قوشا ناقارا» نامیده می‌شود که قوشا به‌معنای «جفت» است.[۱] انواعی دیگر از نقاره در کردستان را «دوتپله» و برخی دیگر را «تاس» گویند. این ساز را در عراق به‌نام «نقارات» می‌شناسند و از جمله سازهای کهنی است که در زمان خلفای عباسی و پیش از نمازهای پنج‌گانه می‌نواختند.

نقاره در گذشته برای خبررسانی در مواردی مانند شناسایی محل غریق در آب، شروع جنگ، نذورات و مراسم حماسی کُشتی کاربرد داشته است. همچنین در دربار پادشاهان نیز، نواختن نقاره و شیپور رایج بوده است. امروزه، کاربردهای گوناگون نواختن نقاره در ایران، منسوخ شده و به‌صورت کاملاً محدود استفاده می‌شود. گاهی در محافل عروسی، نقاره را همراه با «سُرنا» و «کَرنا» می‌نوازند. در حرم امام رضا، هر روز صبح و هنگام غروب آفتاب در محلی به‌نام نقاره‌خانه، نقاره و شیپور می‌زنند.[۲]

نقاره‌چی و نقاره‌خانه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

به فردی که نقاره می‌زند «نقاره‌چی»، «چوبک‌زن»، «نقاره‌زن»، «نقارچی»، «نوبت‌نواز»، «نوبت‌زن» یا «نوازنده نقاره»،[۳] و به مکان نواختن نقاره «نقاره‌خانه» یا «نقارخانه»، «نوبت‌خانه» و «کوس‌خانه» گویند.[۴] در واقع، نقارخانه جایی است که در آن ۲ مرتبه، «نوبت» (نقاره) می‌زنند.[۵]

پیشینه نقاره، نقاره‌زنی و نقاره‌خانه

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

قدمت این ساز به سده نهم هجری بازمی‌گردد. برخی، جنگ‌های صلیبی را عامل انتقال این ساز به اروپا دانسته‌اند؛ در قرن چهاردهم میلادی استفاده از نقاره در انگلستان گسترش یافت.[۶] رواج نقاره‌زنی در ایران تا زمان قاجاریه ادامه داشت و قدمت نقاره‌خانه در حرم امام رضا نیز به دوره قاجاریه (حدود سال ۱۰۱۲ق) بازمی‌گردد.

نقاره در ادبیات فارسی

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پیشینه تاریخی نقاره در فرهنگ ایرانیان موجب ورود آن به ادبیات عامه مردم ایران شده است؛ این واژه را در مَثَل‌های عامیانه و آثار شاعران ایرانی می‌توان یافت.[۷] الگو:آغاز نستعلیق الگو:شعر الگو:ب الگو:پایان شعر الگو:پایان نستعلیق یا مَثَل‌هایی همچون:

این آش و این نقاره؛[۸] نقاره‌چی کم بود یکی هم از میمند آوردند؛[۹] نقاره بی‌باکی کوفتن:[۱۰] بر طبل بی‌عاری زدن؛ شتر نقاره خانه است.

  • دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۱ آبان ۱۴۰۰ش.
  • عبداله‌زاده، فرزاد، «چگونه با انواع ساز نقاره آشنایی داشته باشیم؟»، سایت ویکی‌چجور، تاریخ بارگذاری: ۲ خرداد ۱۳۹۶ش.
  • موسوی‌پناه، سیدابراهیم، حرم در واژه‌ها، مشهد، انتشارات زائر رضوی، ۱۳۹۱ش.