پرش به محتوا

پیش‌نویس:تیموریان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<big> '''تیموریان'''</big>؛ از بزرگ‌ترین امپراتوری‌های ترک‌تبار حاکم بر مناطق ماوراءالنهر تا شامات.
[[پرونده:ادبیات_فارسی_در_دوره_تیموریان۱.jpg|جایگزین=نقاشی دیواری تیمورلنگ، در موزه تامرلن، ازبکستان|بندانگشتی|نقاشی دیواری تیمورلنگ، در موزه تامرلن، ازبکستان]]
{{درشت| '''تیموریان'''}}؛ از بزرگ‌ترین امپراتوری‌های ترک‌تبار حاکم بر مناطق ماوراءالنهر تا شامات.


'''تیموریان'''  نام سلسلۀ حکومتی است که حدود یکو‌نیم قرن، بر ماوراءالنهر، ایران، افغانستان، عراق و شام فرمان‌روایی کردند. دورۀ اقتدار تيموريان از آخرین سال‌های قرن هشتم، با یورش امیر تیمور و سپس پیروزی¬های وی در مناطقی مانند ماوراءالنهر، خراسان، مازندران، فارس، گرجستان و ارمنستان آغاز شد و در ۹۳۰ق با زوال قدرت‌ تیموریان و ظهور قدرتمندِ حکومت صفویان، پایان پذیرفت. تیموریان تحت تأثیر فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی قرار گرفتند و به دانش، هنر و فرهنگ، علاقة زیادی نشان دادند.
تیموریان؛ نام سلسلهٔ حکومتی است که حدود یک‌ونیم قرن، بر ماوراءالنهر، [[ایران]]، [[افغانستان]]، عراق و شام فرمان‌روایی کردند. دورهٔ اقتدار تیموریان از آخرین سال‌های قرن هشتم، با یورش امیر تیمور و سپس پیروزی‌های وی در مناطقی مانند ماوراءالنهر، [[خراسان]]، [[مازندران]]، فارس، گرجستان و ارمنستان آغاز شد و در ۹۳۰ق با زوال قدرت تیموریان و ظهور قدرتمندِ حکومت [[صفویه|صفویان]]، پایان پذیرفت. تیموریان تحت تأثیر فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی قرار گرفتند و به دانش، هنر و فرهنگ، علاقۀ زیادی نشان دادند.
== تاریخچه==
مؤسس سلسلة تیموریان امیر تیمور است که در 761ق ادارۀ شهر «کش» را به‌عهده گرفت و با «امیرحسین قزغنی» پادشاه شهرهای بلخ، قندوز و کابل متحد شد. تیمور در 771ق مناطق مختلف از جمله شبرغان در شمال ‌افغانستان، خوارزم و دشت قیچان را‌ فتح و در ۷۸۸ق ا‌یران، عراق، شام، مصر و هند را تصرف کرد.<ref>. آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو.  </ref>  بعد از مرگ تیمور در 807ق، <ref>دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، 1378ش، ص79.    </ref> میان فرزندان او، «پیرمحمد جهانگیر» ولیعهد، «شاهرخ» و نوة  او، «خلیل سلطان»، فرزند میرانشاه بر سر تصاحب قدرت اختلاف ایجاد شد؛ اما شاهرخ که در هرات حضور داشت، به‌دلیل اقتدار خود بر مدعیان جانشینی تیمور، پیروز ‌شد و مازندران، کرمان، آذربایجان و شمال ایران را که بعد از مرگ تیمور دست به‌ شورش زده بودند، فتح و 43 سال حکومت کرد.<ref>.میرخواند، تاریخ روضة الصفا، 1380ش، ج6، ص4823.  </ref> او پایتخت را از سمرقند به‌ هرات انتقال داد و به بازسازی شهرها پرداخت.<ref>اصطخری، ابو‌اسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، 1373ش </ref>  وی در850ق از دنیا ‌رفت و فرزند او آلغ‌بیگ، در سمرقند فرمان‌روا ‌شد، اما در 853 ق به دست فرزند خود به‌ قتل ‌رسید.<ref>بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، 1377ش. </ref>  سلطان ابوسعید نوة میرانشاه، مناطقی از خراسان، هرات، ترکستان و افغانستان امروزی را تصرف و به‌مدت 18 سال در این مناطق حکومت کرد.<ref>توختیف، عرفان، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، قم، کتابخانة مرعشی نجفی، 1377ش </ref>  بعد از مرگ او سرانجام «سلطان حسین بایقرا» نوة عمر شیخ، فرزند دیگر تیمور، بر تخت پادشاهی تکیه ‌زد،<ref>. شهیدی، «سیاست مذهبی سلطان حسین بایقرا، مطالعۀ موردی تأثیر بر تشیع»، 1395ش </ref>  اما بعد از مرگ وی، شورش‌ها در قلمرو او شدت گرفت؛ شکیب‌خان ازبک در شرق و صفویان در غرب، مناطق زیادی از قلمرو تیموریان را تحت تصرف خود درآوردند و به این ترتیب سلسلۀ تیموریان در خراسان و ماوراء النهر از بین رفت.<ref>.  میرجعفری، تاریخ تحولات ایران در دورۀ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص123. </ref>
== سیاست‌ورزی تیموریان ==


تیموریان، مذهب را مبنای مشروعیت سیاسی خود در جوامع اسلامی می‌‌دانستند. آنها گروه‌هایی که از نظر مذهبی در بین مردم از جایگاه خوبی برخوردار بودند را جذب می‌کردند و با کمک این گروه‌ها، قلمرو خود را توسعه می‌دادند.
==تاریخچه تیموریان==
<ref>  [http://ensani.ir/fa/article/366494/%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D9%85%D8%B0%D9%87%D8%A8%DB%8C-%D8%B3%D9%84%D8%B7%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D8%A7%DB%8C%D9%82%D8%B1%D8%A7-%D9%85%D8%B7%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A9-%D9%85%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%252 صالح‌زاده، «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا.]  </ref> آنها همچنین از تندی به شیعیان پرهیز می‌کردند.<ref>. شیبی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، 1387ش، ص159.  </ref>  تیمور در برخورد با امیر شیعیان، علی مؤید، فقط او را به مذهب اهل سنت دعوت ‌کرد و حکومت سبزوار را به ‌او بازگرداند؛<ref> . شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص85.  </ref>  اما هنگام محاصرة دمشق، مردم آنجا را به‌خاطر پیروی از معاویه و یزید، شایسته مجازات و توبیخ می‌دانست.<ref>. شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص235.  </ref> 
مؤسس سلسلهٔ تیموریان امیر تیمور است که در ۷۶۱ق ادارهٔ شهر «کش» را به‌عهده گرفت و با «امیرحسین قزغنی» پادشاه شهرهای [[بلخ]]، [[قندوز]] و [[کابل]] متحد شد. تیمور در ۷۷۱ق مناطق مختلف از جمله شبرغان در شمال افغانستان، خوارزم و دشت قیچان را فتح و در ۷۸۸ق ایران، عراق، شام، مصر و هند را تصرف کرد.<ref>. [h [https://www.kojaro.com/مشاهیر/192630-lame-timur-greatwarrior-sword-islam/ آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو.]]</ref>  
در ادامۀ همین سیاست ،تیموریان به چهار فرقه صوفیه که در خراسان حضور داشتند، احترام می‌گذاشتند. گفته شده «ابوبکر تایبادی»، «شمس‌الدین کلال» و «سید برکت» سه عالم صوفی اثرگذار در زندگی تیمور بوده‌اند.<ref>. منفرد، دانشنامۀ جهان اسلام، 1382ش، ج7، ص398-405.  </ref>  همچنین نسبت به سادات احترام خاصی داشتند. برای مثال چهار نفر از سادات، امیر تیمور را در روز اعلام حکومت همراهی کردند. سید برکت در بیشتر جنگ‌ها در کنار تیمور بوده و تیمور او را به‌عنوان مشاور دینی خود در بلخ انتخاب ‌کرد.<ref>. دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورۀ تیموریان، 1378ش، ص49 .  </ref>
== نظام اقتصادی تیموریان==
تیموریان نظام اقتصادی ‌پیشرفته‌ای ‌داشتند و اقتصاد از ابتدا، دغدغۀ اصلی حاکمیت بود. برای مثال، تيمور اولین حاکم این سلسله که همواره مشغول جنگ بود، به حوزة اقتصاد و رونق تجارت، توجه خاصی نشان می‌داد<ref>. کلاویخو، سفرنامة کلاویخو، 1344ش، ج5، ص285.  </ref>  و با پادشاهان ساير کشورها برای رونق تجارت و بازرگانی ارتباط برقرار می‌کرد. او به شارل ششم، شاه فرانسه، نامه‌ای مبنی بر اهمیت تأمين امنيت بازرگانان نوشت. تیمور سياست‌هاي اقتصادي را مبتنی بر ‌گسترش سيستم پولي متمرکز دنبال می‌کرد که تأثيرات مثبتي بر گسترش تجارت در بازارهاي داخلي و خارجي داشت.<ref>. توختیییف، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، 1377ش، ص28.  </ref>  وی شهر سمرقند را به یک مرکز تجاری تبدیل و در این شهر جاده‌هایی احداث و افرادی را برای خدمت‌رسانی به تجار و مسافرین استخدام کرد.<ref>  سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص143.  </ref> پس از تيمور، در دورة حکومت شاهرخ، ابوسعيد و سلطان حسین بايقرا، رونق اقتصادي افزایش پیدا کرد.<ref>. رویمر، ایران در ادوار عصر جدید، 11380ش، ص185.  </ref>  شاهرخ هرات را به مركز تجاري تبدیل کرد و دستور داد که تمام بازارهای هرات را بازسازی کنند.<ref> . حافظ ابرو، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، 1349ش، ص10.  </ref> 
صادارات کالا به دیگر کشور‌ها در دورة تیموریان، رونق داشت خراسان و ماوراءالنهر از شرق به‌‌ چين و هند و از غرب به آناتولي و سواحل شرقي مديترانه متصل بود.<ref> . سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص560.  </ref>  جو، گندم و برنج،<ref>. کلاویخو، سفرنامۀ کلاویخو، 1344ش، ص284. 
</ref>  محصولات نساجي و پنبه از کالاهای صاداراتی بود.<ref> کلاویخو، سفرنامۀ کلاویخو، 1344ش، ص168.  </ref>  كابل در دروة تیموریان دروازة صادرات محصولات تجاري به هند بود و علاوه بر پارچه‌هاي ابريشمي، نخي و كمخای نيشابوري، هر سال، هشتاد هزار رأس اسب به کابل برده می‌شد و از آنجا به هند صادر مي‌شد.<ref>. رویمر و دیگران، ایران در راه عصر جدید،1380ش، ص272.  </ref>
==وضعیت فرهنگی==
پایتخت اصلی تیموریان در زمان حیات تیمور، شهر سمرقند بود. تیمور، هنرمندان، صنعت‌گران، علما و شخصیت‌هاي برجسته‌ را از شهرهاي فتح شده به سمرقند فرامی‌خواند.<ref> اصطخری، ممالک و مسالک، 1373ش، ص123. </ref>  او با وجود این‌که بسیاري از شهرها را تخریب ‌‌کرد و قتل‌‌عام‌هاي زیادي انجام داد، اما بعد از رسیدن به حکومت، دستور داد که مساجد، مقبره‌ها، بازار و باغ‌هاي متعددي را بسازند.<ref>. میرجعغری، فعالیت‌های شهرسازی تیموریان در سمرقند و هرات، 1388ش، ص128.  </ref>  مسجد جامع سمرقند،<ref> . دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورۀ تیموریان، 1378ش، ص313</ref>  کاخ تیمور، باغ دلگشا، باغ جهان، مسجد بی‌بی خانم، آرامگاه تیمور و عشرت‌خانه، <ref> . توشراتو، تاریخ هنر ایران، 1367ش، ص352. </ref> از آثار دورۀ تیموری است.
دورۀ حکومت شاهرخ میرزا، فرزند تیمور را دورة سازندگی تیموریان دانسته‌اند.<ref> . دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورۀ تیموریان، 1378ش، ص323.  </ref>  در این دوره، بناهای زیر ساخته شد:
1- مدرسه و مصلاي بزرگ هرات؛ <ref> دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورۀ تیموریان، 1378ش، ص364. </ref>


2- مسجد جامع هرات؛ از بزرگ‌ترین مساجد در شهرهای اسلامی؛<ref>ابن‌حوقل، سفرنامۀ ابن‌حوقل ایران در صورة الارض، 1366ش، ص219.   </ref>
بعد از مرگ تیمور در ۸۰۷ق،<ref>دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، 1378ش، ص79.</ref> میان فرزندان او، «پیرمحمد جهانگیر» ولیعهد، «شاهرخ» و نوۀ او، «خلیل سلطان»، فرزند میرانشاه بر سر تصاحب قدرت اختلاف ایجاد شد؛ اما شاهرخ که در هرات حضور داشت، به‌دلیل اقتدار خود بر مدعیان جانشینی تیمور، پیروز شد و مازندران، [[کرمان]]، آذربایجان و شمال ایران را که بعد از مرگ تیمور دست به شورش زده بودند، فتح و ۴۳ سال حکومت کرد.<ref>. میرخواند، تاریخ روضة الصفا، 1380ش، ج6، ص4823.</ref> او پایتخت را از [[سمرقند]] به [[هرات]] انتقال داد و به بازسازی شهرها پرداخت.<ref>اصطخری، ابواسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، 1373ش</ref> وی در۸۵۰ق از دنیا رفت و فرزند او آلغ‌بیگ، در سمرقند فرمان‌روا شد، اما در ۸۵۳ ق به دست فرزند خود به قتل رسید.<ref>بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، 1377ش.</ref>
 
3- مسجد گوهرشـاد در کنار آرامگاه امام رضا در مشهد؛ از بزرگترین بناهاي تاریخی دوران حکومت شاهرخ و از
درخشان‌ترین آثار معماري اسلامی؛ <ref> آیت‌اللهی، کتاب ایران تاریخ هنر، 1380ش، ص264.   </ref>
4- مدرسه غیاثیه از قدیمی‌ترین مدارس اسلامی؛


5- مدرسة مظفریه در مسجد جامع اصفهان به همراه یک عمارت بزرگ؛
سلطان ابوسعید نوهٔ میرانشاه، مناطقی از خراسان، هرات، ترکستان و افغانستان امروزی را تصرف و به‌مدت ۱۸ سال در این مناطق حکومت کرد.<ref>.[https://rasekhoon.net/article/show/1387748/اوضاع-سیاسی-ایران-در-دوره-تیموریان زنجانی، «اوضاع سیاسی ایران در دورة تیموریان»، وب‌سایت راسخون.]</ref> بعد از مرگ او سرانجام «سلطان حسین بایقرا» نوهٔ عمر شیخ، فرزند دیگر تیمور، بر تخت پادشاهی تکیه زد،<ref>. [https://www.sid.ir/paper/221353/fa شهیدی، «سیاست مذهبی سلطان حسین بایقرا، مطالعۀ موردی تأثیر بر تشیع»، 1395ش]</ref> اما بعد از مرگ وی، شورش‌ها در قلمرو او شدت گرفت؛ شکیب‌خان ازبک از [[قوم ازبک]] در شرق و صفویان در غرب، مناطق زیادی از قلمرو تیموریان را تحت تصرف خود درآوردند و به این ترتیب سلسلهٔ تیموریان در خراسان و ماوراء النهر از بین رفت.<ref>. میرجعفری، تاریخ تحولات ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص123.</ref>


6- مدرسة امامیه اصفهان؛
==سیاست‌ورزی تیموریان==
تیموریان، مذهب را مبنای مشروعیت سیاسی خود در جوامع اسلامی می‌دانستند. آنها گروه‌هایی که از نظر مذهبی در بین مردم از جایگاه خوبی برخوردار بودند را جذب می‌کردند و با کمک این گروه‌ها، قلمرو خود را توسعه می‌دادند.<ref>[http://ensani.ir/fa/article/366494/سیاست-مذهبی-سلطان-حسین-بایقرا-مطالعة-موردÛ%252 صالح‌زاده، «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا.]</ref> آنها همچنین از تندی به [[شیعیان]] پرهیز می‌کردند.<ref>. شیبی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، 1387ش، ص159.</ref> تیمور در برخورد با امیر شیعیان، علی مؤید، فقط او را به مذهب اهل سنت دعوت کرد و حکومت سبزوار را به او بازگرداند؛<ref>. شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص85.</ref> اما هنگام محاصرهٔ دمشق، مردم آنجا را به‌خاطر پیروی از معاویه و یزید، شایسته مجازات و توبیخ می‌دانست.<ref>. شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص235.</ref>


7- مسجد کبود تبریز؛
در ادامهٔ همین سیاست، تیموریان به چهار فرقه صوفیه که در خراسان حضور داشتند، احترام می‌گذاشتند. گفته شده «ابوبکر تایبادی»، «شمس‌الدین کلال» و «سید برکت» سه عالم صوفی اثرگذار در زندگی تیمور بوده‌اند.<ref>. منفرد، دانشنامهٔ جهان اسلام، 1382ش، ج7، ص398-405.</ref> همچنین نسبت به سادات احترام خاصی داشتند. برای مثال چهار نفر از سادات، امیر تیمور را در روز اعلام حکومت همراهی کردند. سید برکت در بیشتر جنگ‌ها در کنار تیمور بوده و تیمور او را به‌عنوان مشاور دینی خود در بلخ انتخاب کرد.<ref>. دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص49.</ref>


8- مسجد شاه در مشهد؛
==نظام اقتصادی تیموریان==
تیموریان نظام اقتصادی پیشرفته‌ای داشتند و اقتصاد از ابتدا، دغدغهٔ اصلی حاکمیت بود. برای مثال، تیمور اولین حاکم این سلسله که همواره مشغول [[جنگ]] بود، به حوزۀ اقتصاد و رونق [[تجارت]]، توجه خاصی نشان می‌داد<ref>. کلاویخو، سفرنامة کلاویخو، 1344ش، ج5، ص285.</ref> و با پادشاهان سایر کشورها برای رونق تجارت و بازرگانی ارتباط برقرار می‌کرد. او به شارل ششم، شاه فرانسه، نامه‌ای مبنی بر اهمیت تأمین امنیت بازرگانان نوشت. تیمور سیاست‌های اقتصادی را مبتنی بر گسترش سیستم [[پول|پولی]] متمرکز دنبال می‌کرد که تأثیرات مثبتی بر گسترش تجارت در بازارهای داخلی و خارجی داشت.<ref>. توختیییف، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، 1377ش، ص28.</ref>


9- مدرسة شاهرخ در مشهد؛
وی شهر سمرقند را به یک مرکز تجاری تبدیل و در این شهر جاده‌هایی احداث و افرادی را برای خدمت‌رسانی به تجار و مسافرین استخدام کرد.<ref>سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص143.</ref> پس از تیمور، در دورۀ حکومت شاهرخ، ابوسعید و سلطان حسین بایقرا، رونق اقتصادی افزایش پیدا کرد.<ref>. رویمر، ایران در ادوار عصر جدید، 11380ش، ص185.</ref> شاهرخ هرات را به مرکز تجاری تبدیل کرد و دستور داد که تمام بازارهای هرات را بازسازی کنند.<ref>. حافظ ابرو، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، 1349ش، ص10.</ref>


10- مزار خواجه ابونصر در بلخ؛
صادارات کالا به دیگر کشورها در دورهٔ تیموریان، رونق داشت خراسان و ماوراءالنهر از شرق به چین و هند و از غرب به آناتولی و سواحل شرقی مدیترانه متصل بود.<ref>. سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص560.</ref> جو، گندم و [[برنج]]،<ref>. کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، 1344ش، ص284.</ref> محصولات نساجی و [[پنبه]] از کالاهای صاداراتی بود.<ref>کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، 1344ش، ص168.</ref> کابل در دورهٔ تیموریان دروازۀ صادرات محصولات تجاری به هند بود و علاوه بر پارچه‌های ابریشمی، نخی و کمخای نیشابوری، هر سال، هشتاد هزار رأس اسب به کابل برده می‌شد و از آنجا به هند صادر می‌شد.<ref>. رویمر و دیگران، ایران در راه عصر جدید،1380ش، ص272.</ref>


11- عبادتگاه خواجه عبدالله انصاری در هرات.<ref>میرجعفری، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دورۀ تیموریان و ترک
==وضعیت فرهنگی تیموریان==
[[پرونده:تیموریان.jpg|جایگزین=نمایی از مسجد گوهرشاد در کنار حرم امام رضا|بندانگشتی|نمایی از مسجد گوهرشاد در کنار حرم امام رضا]]
در دوره حکومت سلطان حسین بایقرا نیز دانشمندانی همچون امیر ‌علی‌شیر نوایی، جامی، میرخواند، خواندمیر، بهزاد، شاه مظفر، قاسمعلی، میرك نقاش و عبدالرزاق در دستگاه حکومت حضور داشتند. بناهای فرهنگی و هنری این دوران عبارتند از:
پایتخت اصلی تیموریان در زمان حیات تیمور، شهر سمرقند بود. تیمور، هنرمندان، صنعت‌گران، علما و شخصیت‌های برجسته را از شهرهای فتح شده به سمرقند فرامی‌خواند.<ref>اصطخری، ممالک و مسالک، 1373ش، ص123.</ref> او با وجود این‌که بسیاری از شهرها را تخریب کرد و قتل‌عام‌های زیادی انجام داد، اما بعد از رسیدن به حکومت، دستور داد که [[مساجد]]، مقبره‌ها، [[بازار]] و باغ‌های متعددی را بسازند.<ref>. میرجعغری، فعالیت‌های شهرسازی تیموریان در سمرقند و هرات، 1388ش، ص128.</ref> [[مسجد جامع]] سمرقند،<ref>. دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص313</ref> کاخ تیمور، باغ دلگشا، باغ جهان، مسجد بی‌بی خانم، آرامگاه تیمور و عشرت‌خانه،<ref>. توشراتو، تاریخ هنر ایران، 1367ش، ص352.</ref> از آثار دورهٔ تیموری است.


1- حرم منسوب به امام علی (روضة سخی) در مزار شریف؛
دورهٔ حکومت شاهرخ میرزا، فرزند تیمور را دورۀ سازندگی تیموریان دانسته‌اند.<ref>. دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص323.</ref> در این دوره، بناهای زیر ساخته شد:
#[[مدرسه]] و مصلای بزرگ هرات؛<ref>دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص364.</ref>
#مسجد جامع هرات؛ از بزرگ‌ترین مساجد در شهرهای اسلامی؛<ref>ابن‌حوقل، سفرنامهٔ ابن‌حوقل ایران در صورة الارض، 1366ش، ص219.</ref>
#[[مسجد گوهرشاد]] در کنار آرامگاه [[امام رضا]] در [[مشهد]]؛ از بزرگ‌ترین بناهای تاریخی دوران حکومت شاهرخ و از درخشان‌ترین آثار معماری اسلامی؛<ref>آیت‌اللهی، کتاب ایران تاریخ هنر، 1380ش، ص264.</ref>
#مدرسه غیاثیه از قدیمی‌ترین مدارس اسلامی؛
#مدرسه مظفریه در مسجد جامع [[اصفهان]] به همراه یک عمارت بزرگ؛
#مدرسه امامیه اصفهان؛
#[[مسجد کبود]] تبریز؛
#مسجد شاه در [[مشهد]]؛
#مدرسه شاهرخ در مشهد؛
#مزار خواجه ابونصر در بلخ؛
#عبادتگاه [[پیر هرات|خواجه عبدالله انصاری]] در هرات.<ref>. میرجعفری، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص129.</ref>
 
در دوره حکومت سلطان حسین بایقرا نیز دانشمندانی همچون [[امیر علیشیر نوایی|امیر علی‌شیر نوایی]]، جامی، میرخواند، خواندمیر، بهزاد، شاه مظفر، قاسمعلی، میرک نقاش و عبدالرزاق در دستگاه حکومت حضور داشتند. بناهای فرهنگی و هنری این دوران عبارتند از:
#حرم منسوب به [[امام علی]] (روضۀ سخی) در [[مزارشریف|مزار شریف]]؛
#مدرسه و [[کتابخانه|کتابخانهٔ]] هرات.<ref>. میرجعفری، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص129.</ref>


2- مدرسه و کتابخانۀ هرات.
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
==منابع==
==منابع==
# آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو، تاریخ درج مطلب: 6 آذر 1400ش.  
{{آغاز منابع}}
# آیت‌اللهی، حبیب‌الله، کتاب ایران تاریخ هنر، تهران، بین‌المللی الهدی، 1380ش.  
* آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو، تاریخ درج مطلب: ۶ آذر ۱۴۰۰ش.
# ابن‌حوقل، سفرنامة در صورة الارض، ترجمة جعفر شعار، تهران، امیرکبیر، 1366ش.
* آیت‌اللهی، حبیب‌الله، کتاب ایران تاریخ هنر، تهران، بین‌المللی الهدی، ۱۳۸۰ش.
# اصطخری، ابو‌اسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، 1373ش.
* ابن‌حوقل، سفرنامة در صورة الارض، ترجمة جعفر شعار، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۶ش.
# بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، 1377ش.  
* اصطخری، ابواسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، ۱۳۷۳ش.
# توختیف، عرفان، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، قم، کتابخانة مرعشی نجفی، 1377ش.  
* بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، ۱۳۷۷ش.
#  توشراتو، امبر و ارنست، گروبه، تاریخ هنر ایران و هنر ایلخانی و تیموری، ترجمة یعقوب آژند، تهران، مولی، 1367ش.
* توختیف، عرفان، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، قم، کتابخانة مرعشی نجفی، ۱۳۷۷ش.
# حافظ ابرو، شهاب‌الدین، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، 1349ش.
* توشراتو، امبر و ارنست، گروبه، تاریخ هنر ایران و هنر ایلخانی و تیموری، ترجمة یعقوب آژند، تهران، مولی، ۱۳۶۷ش.
# دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، ترجمة یعقوب آژند، تهران، جامی، 1378ش.
* حافظ ابرو، شهاب‌الدین، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۹ش.
# دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 5 اردیبهشت 1402ش.
* دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، ترجمة یعقوب آژند، تهران، جامی، ۱۳۷۸ش.
# راوندی، مرتضی، تاریخ اجتماعی ایران، تهران، امیر کبیر، 1367ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ش.
# رویمر، هانس روبرت، ایران در ادوار عصر جدید، ترجمة آذر آهنچی، تهران، دانشگاه تهران، 1380ش.  
* راوندی، مرتضی، تاریخ اجتماعی ایران، تهران، امیر کبیر، ۱۳۶۷ش.
# زنجانی، سمیه «اوضاع سیاسی ایران در دورة تیموریان»، وب‌سایت راسخون، 1397ش.  
* رویمر، هانس روبرت، ایران در ادوار عصر جدید، ترجمة آذر آهنچی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ش.
# سمرقندی، دولت‌شاه، تذکرة الشعرا، تهران، اساطیر، 1383ش.
* زنجانی، سمیه «اوضاع سیاسی ایران در دورة تیموریان»، وب‌سایت راسخون، ۱۳۹۷ش.
# شامی، نظام‌الدین، ظفرنامه، تهران، چاپخانه آشنا، 1363ش.  
* سمرقندی، دولت‌شاه، تذکرة الشعرا، تهران، اساطیر، ۱۳۸۳ش.
# شهیدی، حمیده، «سیاست مذهبی سلطان‌حسین بایقرا مطالعة موردی تأثیر بر تشیع»، ‌نشریه مطالعات تاریخ اسلام، شمارۀ 29، 1395ش.
* شامی، نظام‌الدین، ظفرنامه، تهران، چاپخانه آشنا، ۱۳۶۳ش.
# شیبی، کامل مصطفی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، ترجمة علی‌رضا ذکاوتی، بی‌نا، 1387ش.  
* شهیدی، حمیده، «سیاست مذهبی سلطان‌حسین بایقرا مطالعة موردی تأثیر بر تشیع»، نشریه مطالعات تاریخ اسلام، شمارهٔ ۲۹، ۱۳۹۵ش.
# صالح‌زاده، هما «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا، 1391ش.
* شیبی، کامل مصطفی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، ترجمة علی‌رضا ذکاوتی، بی‌نا، ۱۳۸۷ش.
# صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، مشهد، فردوسی، 1371ش.  
* صالح‌زاده، هما «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا، ۱۳۹۱ش.
# کلاویخو، سفرنامۀ کلاویخو، ترجمۀ مسعود رجب‌نیا، تهران، بنگاه نشر، 1344ش.  
* صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، مشهد، فردوسی، ۱۳۷۱ش.
# منفرد، افسانه، تصوف در آسیای مرکزی و قفقا، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، 1382ش.  
* کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، ترجمهٔ مسعود رجب‌نیا، تهران، بنگاه نشر، ۱۳۴۴ش.
# میرجعفری، حسین، تاریخ تحولات ایران در دورة تیموریان و ترکمنان، تهران، سمت، 1388ش.
* منفرد، افسانه، تصوف در آسیای مرکزی و قفقا، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۸۲ش.
# میرخواند، محمد بن خاوندشاه، تاریخ روضۀ‌الصفا، تهران، اساطیر، 1380ش
* میرجعفری، حسین، تاریخ تحولات ایران در دورة تیموریان و ترکمنان، تهران، سمت، ۱۳۸۸ش.
# نوایی، عبدالحسین، اسناد و مکاتبات تاریخی ایران از تیمور تا شاه اسماعیل، تهران، علمی و فرهنگ، 1370ش.
* میرخواند، محمد بن خاوندشاه، تاریخ روضهٔ الصفا، تهران، اساطیر، ۱۳۸۰ش
 
* نوایی، عبدالحسین، اسناد و مکاتبات تاریخی ایران از تیمور تا شاه اسماعیل، تهران، علمی و فرهنگ، ۱۳۷۰ش.
 
{{پایان منابع}}
{{ایران-افقی}}


[[رده: ویکی‌زندگی]]
[[رده:سلسله‌های افغان]]
[[رده:سلسله‌های ایرانی]]

نسخهٔ کنونی تا ۱۶ مهر ۱۴۰۴، ساعت ۱۳:۲۹

نقاشی دیواری تیمورلنگ، در موزه تامرلن، ازبکستان
نقاشی دیواری تیمورلنگ، در موزه تامرلن، ازبکستان

تیموریان؛ از بزرگ‌ترین امپراتوری‌های ترک‌تبار حاکم بر مناطق ماوراءالنهر تا شامات.

تیموریان؛ نام سلسلهٔ حکومتی است که حدود یک‌ونیم قرن، بر ماوراءالنهر، ایران، افغانستان، عراق و شام فرمان‌روایی کردند. دورهٔ اقتدار تیموریان از آخرین سال‌های قرن هشتم، با یورش امیر تیمور و سپس پیروزی‌های وی در مناطقی مانند ماوراءالنهر، خراسان، مازندران، فارس، گرجستان و ارمنستان آغاز شد و در ۹۳۰ق با زوال قدرت تیموریان و ظهور قدرتمندِ حکومت صفویان، پایان پذیرفت. تیموریان تحت تأثیر فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی قرار گرفتند و به دانش، هنر و فرهنگ، علاقۀ زیادی نشان دادند.

تاریخچه تیموریان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مؤسس سلسلهٔ تیموریان امیر تیمور است که در ۷۶۱ق ادارهٔ شهر «کش» را به‌عهده گرفت و با «امیرحسین قزغنی» پادشاه شهرهای بلخ، قندوز و کابل متحد شد. تیمور در ۷۷۱ق مناطق مختلف از جمله شبرغان در شمال افغانستان، خوارزم و دشت قیچان را فتح و در ۷۸۸ق ایران، عراق، شام، مصر و هند را تصرف کرد.[۱]

بعد از مرگ تیمور در ۸۰۷ق،[۲] میان فرزندان او، «پیرمحمد جهانگیر» ولیعهد، «شاهرخ» و نوۀ او، «خلیل سلطان»، فرزند میرانشاه بر سر تصاحب قدرت اختلاف ایجاد شد؛ اما شاهرخ که در هرات حضور داشت، به‌دلیل اقتدار خود بر مدعیان جانشینی تیمور، پیروز شد و مازندران، کرمان، آذربایجان و شمال ایران را که بعد از مرگ تیمور دست به شورش زده بودند، فتح و ۴۳ سال حکومت کرد.[۳] او پایتخت را از سمرقند به هرات انتقال داد و به بازسازی شهرها پرداخت.[۴] وی در۸۵۰ق از دنیا رفت و فرزند او آلغ‌بیگ، در سمرقند فرمان‌روا شد، اما در ۸۵۳ ق به دست فرزند خود به قتل رسید.[۵]

سلطان ابوسعید نوهٔ میرانشاه، مناطقی از خراسان، هرات، ترکستان و افغانستان امروزی را تصرف و به‌مدت ۱۸ سال در این مناطق حکومت کرد.[۶] بعد از مرگ او سرانجام «سلطان حسین بایقرا» نوهٔ عمر شیخ، فرزند دیگر تیمور، بر تخت پادشاهی تکیه زد،[۷] اما بعد از مرگ وی، شورش‌ها در قلمرو او شدت گرفت؛ شکیب‌خان ازبک از قوم ازبک در شرق و صفویان در غرب، مناطق زیادی از قلمرو تیموریان را تحت تصرف خود درآوردند و به این ترتیب سلسلهٔ تیموریان در خراسان و ماوراء النهر از بین رفت.[۸]

سیاست‌ورزی تیموریان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

تیموریان، مذهب را مبنای مشروعیت سیاسی خود در جوامع اسلامی می‌دانستند. آنها گروه‌هایی که از نظر مذهبی در بین مردم از جایگاه خوبی برخوردار بودند را جذب می‌کردند و با کمک این گروه‌ها، قلمرو خود را توسعه می‌دادند.[۹] آنها همچنین از تندی به شیعیان پرهیز می‌کردند.[۱۰] تیمور در برخورد با امیر شیعیان، علی مؤید، فقط او را به مذهب اهل سنت دعوت کرد و حکومت سبزوار را به او بازگرداند؛[۱۱] اما هنگام محاصرهٔ دمشق، مردم آنجا را به‌خاطر پیروی از معاویه و یزید، شایسته مجازات و توبیخ می‌دانست.[۱۲]

در ادامهٔ همین سیاست، تیموریان به چهار فرقه صوفیه که در خراسان حضور داشتند، احترام می‌گذاشتند. گفته شده «ابوبکر تایبادی»، «شمس‌الدین کلال» و «سید برکت» سه عالم صوفی اثرگذار در زندگی تیمور بوده‌اند.[۱۳] همچنین نسبت به سادات احترام خاصی داشتند. برای مثال چهار نفر از سادات، امیر تیمور را در روز اعلام حکومت همراهی کردند. سید برکت در بیشتر جنگ‌ها در کنار تیمور بوده و تیمور او را به‌عنوان مشاور دینی خود در بلخ انتخاب کرد.[۱۴]

نظام اقتصادی تیموریان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]

تیموریان نظام اقتصادی پیشرفته‌ای داشتند و اقتصاد از ابتدا، دغدغهٔ اصلی حاکمیت بود. برای مثال، تیمور اولین حاکم این سلسله که همواره مشغول جنگ بود، به حوزۀ اقتصاد و رونق تجارت، توجه خاصی نشان می‌داد[۱۵] و با پادشاهان سایر کشورها برای رونق تجارت و بازرگانی ارتباط برقرار می‌کرد. او به شارل ششم، شاه فرانسه، نامه‌ای مبنی بر اهمیت تأمین امنیت بازرگانان نوشت. تیمور سیاست‌های اقتصادی را مبتنی بر گسترش سیستم پولی متمرکز دنبال می‌کرد که تأثیرات مثبتی بر گسترش تجارت در بازارهای داخلی و خارجی داشت.[۱۶]

وی شهر سمرقند را به یک مرکز تجاری تبدیل و در این شهر جاده‌هایی احداث و افرادی را برای خدمت‌رسانی به تجار و مسافرین استخدام کرد.[۱۷] پس از تیمور، در دورۀ حکومت شاهرخ، ابوسعید و سلطان حسین بایقرا، رونق اقتصادی افزایش پیدا کرد.[۱۸] شاهرخ هرات را به مرکز تجاری تبدیل کرد و دستور داد که تمام بازارهای هرات را بازسازی کنند.[۱۹]

صادارات کالا به دیگر کشورها در دورهٔ تیموریان، رونق داشت خراسان و ماوراءالنهر از شرق به چین و هند و از غرب به آناتولی و سواحل شرقی مدیترانه متصل بود.[۲۰] جو، گندم و برنج،[۲۱] محصولات نساجی و پنبه از کالاهای صاداراتی بود.[۲۲] کابل در دورهٔ تیموریان دروازۀ صادرات محصولات تجاری به هند بود و علاوه بر پارچه‌های ابریشمی، نخی و کمخای نیشابوری، هر سال، هشتاد هزار رأس اسب به کابل برده می‌شد و از آنجا به هند صادر می‌شد.[۲۳]

وضعیت فرهنگی تیموریان

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نمایی از مسجد گوهرشاد در کنار حرم امام رضا
نمایی از مسجد گوهرشاد در کنار حرم امام رضا

پایتخت اصلی تیموریان در زمان حیات تیمور، شهر سمرقند بود. تیمور، هنرمندان، صنعت‌گران، علما و شخصیت‌های برجسته را از شهرهای فتح شده به سمرقند فرامی‌خواند.[۲۴] او با وجود این‌که بسیاری از شهرها را تخریب کرد و قتل‌عام‌های زیادی انجام داد، اما بعد از رسیدن به حکومت، دستور داد که مساجد، مقبره‌ها، بازار و باغ‌های متعددی را بسازند.[۲۵] مسجد جامع سمرقند،[۲۶] کاخ تیمور، باغ دلگشا، باغ جهان، مسجد بی‌بی خانم، آرامگاه تیمور و عشرت‌خانه،[۲۷] از آثار دورهٔ تیموری است.

دورهٔ حکومت شاهرخ میرزا، فرزند تیمور را دورۀ سازندگی تیموریان دانسته‌اند.[۲۸] در این دوره، بناهای زیر ساخته شد:

  1. مدرسه و مصلای بزرگ هرات؛[۲۹]
  2. مسجد جامع هرات؛ از بزرگ‌ترین مساجد در شهرهای اسلامی؛[۳۰]
  3. مسجد گوهرشاد در کنار آرامگاه امام رضا در مشهد؛ از بزرگ‌ترین بناهای تاریخی دوران حکومت شاهرخ و از درخشان‌ترین آثار معماری اسلامی؛[۳۱]
  4. مدرسه غیاثیه از قدیمی‌ترین مدارس اسلامی؛
  5. مدرسه مظفریه در مسجد جامع اصفهان به همراه یک عمارت بزرگ؛
  6. مدرسه امامیه اصفهان؛
  7. مسجد کبود تبریز؛
  8. مسجد شاه در مشهد؛
  9. مدرسه شاهرخ در مشهد؛
  10. مزار خواجه ابونصر در بلخ؛
  11. عبادتگاه خواجه عبدالله انصاری در هرات.[۳۲]

در دوره حکومت سلطان حسین بایقرا نیز دانشمندانی همچون امیر علی‌شیر نوایی، جامی، میرخواند، خواندمیر، بهزاد، شاه مظفر، قاسمعلی، میرک نقاش و عبدالرزاق در دستگاه حکومت حضور داشتند. بناهای فرهنگی و هنری این دوران عبارتند از:

  1. حرم منسوب به امام علی (روضۀ سخی) در مزار شریف؛
  2. مدرسه و کتابخانهٔ هرات.[۳۳]

پانویس

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
  1. ↑ . [h آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو.]
  2. ↑ دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، 1378ش، ص79.
  3. ↑ . میرخواند، تاریخ روضة الصفا، 1380ش، ج6، ص4823.
  4. ↑ اصطخری، ابواسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، 1373ش
  5. ↑ بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، 1377ش.
  6. ↑ .زنجانی، «اوضاع سیاسی ایران در دورة تیموریان»، وب‌سایت راسخون.
  7. ↑ . شهیدی، «سیاست مذهبی سلطان حسین بایقرا، مطالعۀ موردی تأثیر بر تشیع»، 1395ش
  8. ↑ . میرجعفری، تاریخ تحولات ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص123.
  9. ↑ صالح‌زاده، «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا.
  10. ↑ . شیبی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، 1387ش، ص159.
  11. ↑ . شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص85.
  12. ↑ . شامی، ظفرنامه، 1363ش، ص235.
  13. ↑ . منفرد، دانشنامهٔ جهان اسلام، 1382ش، ج7، ص398-405.
  14. ↑ . دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص49.
  15. ↑ . کلاویخو، سفرنامة کلاویخو، 1344ش، ج5، ص285.
  16. ↑ . توختیییف، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، 1377ش، ص28.
  17. ↑ سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص143.
  18. ↑ . رویمر، ایران در ادوار عصر جدید، 11380ش، ص185.
  19. ↑ . حافظ ابرو، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، 1349ش، ص10.
  20. ↑ . سمرقندی، تذکرة الشعرا، 1383ش، ص560.
  21. ↑ . کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، 1344ش، ص284.
  22. ↑ کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، 1344ش، ص168.
  23. ↑ . رویمر و دیگران، ایران در راه عصر جدید،1380ش، ص272.
  24. ↑ اصطخری، ممالک و مسالک، 1373ش، ص123.
  25. ↑ . میرجعغری، فعالیت‌های شهرسازی تیموریان در سمرقند و هرات، 1388ش، ص128.
  26. ↑ . دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص313
  27. ↑ . توشراتو، تاریخ هنر ایران، 1367ش، ص352.
  28. ↑ . دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص323.
  29. ↑ دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران در دورهٔ تیموریان، 1378ش، ص364.
  30. ↑ ابن‌حوقل، سفرنامهٔ ابن‌حوقل ایران در صورة الارض، 1366ش، ص219.
  31. ↑ آیت‌اللهی، کتاب ایران تاریخ هنر، 1380ش، ص264.
  32. ↑ . میرجعفری، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص129.
  33. ↑ . میرجعفری، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دورهٔ تیموریان و ترکمنان، 1388ش، ص129.

منابع

[ویرایش | ویرایش مبدأ]
  • آذرنیوش، «تیمورلنگ؛ جهان‌گشای بزرگ و شمشیر»، وب‌سایت کجارو، تاریخ درج مطلب: ۶ آذر ۱۴۰۰ش.
  • آیت‌اللهی، حبیب‌الله، کتاب ایران تاریخ هنر، تهران، بین‌المللی الهدی، ۱۳۸۰ش.
  • ابن‌حوقل، سفرنامة در صورة الارض، ترجمة جعفر شعار، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۶ش.
  • اصطخری، ابواسحاق ابراهیم، ممالک و مسالک، ترجمة محمد بن اسعد تستری، تهران، بنیاد موقوفات محمود افشار، ۱۳۷۳ش.
  • بدلیسی، شرف‌الدین، شرفنامه، تهران، اساطیر، ۱۳۷۷ش.
  • توختیف، عرفان، سیاست مالی تیمور و خاندان او و سکه‌های آنها، قم، کتابخانة مرعشی نجفی، ۱۳۷۷ش.
  • توشراتو، امبر و ارنست، گروبه، تاریخ هنر ایران و هنر ایلخانی و تیموری، ترجمة یعقوب آژند، تهران، مولی، ۱۳۶۷ش.
  • حافظ ابرو، شهاب‌الدین، جغرافیای حافظ ابرو قسمت ربع خراسان هرات، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۹ش.
  • دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دورة تیموریان، ترجمة یعقوب آژند، تهران، جامی، ۱۳۷۸ش.
  • دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ش.
  • راوندی، مرتضی، تاریخ اجتماعی ایران، تهران، امیر کبیر، ۱۳۶۷ش.
  • رویمر، هانس روبرت، ایران در ادوار عصر جدید، ترجمة آذر آهنچی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ش.
  • زنجانی، سمیه «اوضاع سیاسی ایران در دورة تیموریان»، وب‌سایت راسخون، ۱۳۹۷ش.
  • سمرقندی، دولت‌شاه، تذکرة الشعرا، تهران، اساطیر، ۱۳۸۳ش.
  • شامی، نظام‌الدین، ظفرنامه، تهران، چاپخانه آشنا، ۱۳۶۳ش.
  • شهیدی، حمیده، «سیاست مذهبی سلطان‌حسین بایقرا مطالعة موردی تأثیر بر تشیع»، نشریه مطالعات تاریخ اسلام، شمارهٔ ۲۹، ۱۳۹۵ش.
  • شیبی، کامل مصطفی، تشیع و تصوف تا آغاز سدة دوازده قمری، ترجمة علی‌رضا ذکاوتی، بی‌نا، ۱۳۸۷ش.
  • صالح‌زاده، هما «سیاست‌های مذهبی دورة تیموریان»، وب‌سایت ویرا، ۱۳۹۱ش.
  • صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات در ایران، مشهد، فردوسی، ۱۳۷۱ش.
  • کلاویخو، سفرنامهٔ کلاویخو، ترجمهٔ مسعود رجب‌نیا، تهران، بنگاه نشر، ۱۳۴۴ش.
  • منفرد، افسانه، تصوف در آسیای مرکزی و قفقا، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۸۲ش.
  • میرجعفری، حسین، تاریخ تحولات ایران در دورة تیموریان و ترکمنان، تهران، سمت، ۱۳۸۸ش.
  • میرخواند، محمد بن خاوندشاه، تاریخ روضهٔ الصفا، تهران، اساطیر، ۱۳۸۰ش
  • نوایی، عبدالحسین، اسناد و مکاتبات تاریخی ایران از تیمور تا شاه اسماعیل، تهران، علمی و فرهنگ، ۱۳۷۰ش.
برگرفته از «https://iranpedia.wiki/w/index.php?title=پیش‌نویس:تیموریان&oldid=41475»