در حال ویرایش پیش‌نویس:خاکشیر

<big>'''خاکشیر'''</big>؛ گیاهی خودرو با دانه‌های ریز که مصارف درمانی و خوراکی متعددی دارد.<br>

خاکشیر، خاکشو، خاکشی یا خاکژی، گیاهی است که بیشتر به‌صورت خودرو بوده و ارتفاع آن به نیم متر می‌رسد. این گیاه، دارای شاخه‌های باریک، برگ‌های دراز و گل‌های کوچک و زرد رنگ است. دانه‌های آن نیز که به خاکشیر معروف هستند به رنگ سرخ بوده و در غلافی نازک درون این گیاه، جا دارند.<ref> [https://vajehyab.com/moein/%D8%AE%D8%A7%DA%A9%D8%B4%DB%8C%D8%B1 معین، فرهنگ فارسی، ذیل واژه خاکشیر، سایت واژه‌یاب.]</ref>  شربت تهیه شده از دانه‌های خاکشیر، در ایران بسیار رایج و پرطرفدار است.<ref>[https://vajehyab.com/amid/%D8%AE%D8%A7%DA%A9%D8%B4%DB%8C%D8%B1 عمید، فرهنگ فارسی، ذیل واژه خاکشیر، سایت واژه‌یاب.]</ref> 
==ویژگی‌ها==
گیاه خاکشیر از خانوادۀ چلیپاییان بوده و برخی آن را هم‌خانوادۀ شب‌بوها می‌دانند. عمر این گیاه، در حد یک تا دو سال است. گیاه خاکشیر، همچنین، از جمله گیاهان علفی، پوشیده از کرک یا بدون کرک است. برگ‌های آن نیز دارای بریدگی‌هایی عمیق و نخی‌شکل هستند. گل‌های خاکشیر، زردرنگ بوده و دانه‌های ریز آن در دو رنگ قرمز روشن (با طعمی تلخ) و قرمز تیره وجود دارند. از جمله زیستگاه‌های گیاه خاکشیر در ایران می‌توان به مناطق شمالی، تهران، سمنان، دماوند و کرج اشاره کرد.<ref>گل‌گلاب، گیاه‌شناسی، ۱۳۲۶ش، ص۲۰۷ و ۲۰۹؛ <br>
عماد، شناسایی گیاهان دارویی و صنعتی جنگلی و مرتعی و موارد مصرف آنها، ۱۳۷۹ش، ج3، ص65-66.</ref><br>
 
برخی دیگر از انواع خاکشیر با نام‌های خاکشیر تلخ بیابانی، خاکشیر تلخ ایرانی یا خاکشیر بی‌کرک نیز در ایران می‌رویند که از برگ، دانه و گل‌های آن در زمینه‌های درمانی متفاوتی، استفاده می‌شود.<ref>عماد، شناسایی گیاهان دارویی و صنعتی جنگلی و مرتعی و موارد مصرف آنها، ۱۳۷۹ش، ج4، ص62-63؛ <br>
مظفریان، فلور استان یزد، ۱۳۷۹ش، ص۱۸۵-۱۸۶.</ref> 
==خاکشیر در نقاط مختلف ایران==
خاکشیر، در نقاط مختلف ایران، دارای اسامی متفاوتی است؛ مانند خُبه، خَفَنج، شفترک و خوب‌کلان.<ref>غیاث اللغات، غیاث‌الدین محمد رامپوری، ۱۳۷5ش، ذیل خاکشی؛ <br>
دهخدا، لغت‌نامۀ دهخدا، 1377ش، ذیل واژه خاکشی.</ref>  در شیراز به این گیاه «شفترک»، در اصفهان به آن «خبّه» یا «خاکشی»، در آذربایجان «شووَرَن»، در مازندران «شلم‌بی» و در کردستان نیز به آن «خاکژی» می‌گویند.<ref>قهرمان، تطبیق نامهای کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، ۱۳۸۳ش، ج1، ص129؛ <br>
مردوخ کردستانی، فرهنگ، بی‌تا، ج1، ص625؛ <br>
دهخدا، لغت‌نامۀ دهخدا، 1377ش، ذیل واژه خاکشی.</ref> 
==خاکشیر در طب سنتی==
خاکشیر، از دیرباز، در طب مردمی و سنتی ایرانیان، از جایگاهی ویژه برخودار بوده است. دانه‌های این گیاه، از نظر طبیبان سنتی، دارای طبع گرم و مرطوب است<ref>حاجی زین عطار، اختیارات بدیعی (قسمت مفردات)، ۱۳۰۵ق، ص147.</ref>  و خواصی مانند تسکین‌دهندۀ ورم،<ref>رازی، الحاوی، ۱۳۸۴ش، ج20، ص223.</ref>  دفع‌کنندۀ سنگ کلیه، روان ساختن ادرار و بندآورندۀ شکم<ref>ابن‌سینا، قانون، ۱۳۷۰ش، ص137.</ref>  دارد.<br>
  
از نظر مردم نیز دانه‌های خاکشیر، خواصی متعدد دارد. آنها، خاکشیر را هضم‌کنندۀ غذا، تقویت‌کنندۀ معده، محرک اشتها، درمان‌کنندۀ خارش پوست، التیام‌بخش جراحات سینه و ریه،<ref>شهری، طهران قدیم، ۱۳۷۱ش، ج5، ص282-283.</ref>  دفع‌کنندۀ تب در کودکان، مسهل و ملین‌کنندگی<ref>نظری داشلی‌برون، مردم‌شناسی روستای ابیانه، ۱۳۸۴ش، ص۴۵۵؛ <br>
لهسایی‌زاده، تاریخ و فرهنگ مردم دوان، ۱۳۷۰ش، ص۲۹۶.</ref>  می‌دانند.<br>

امروزه، از خاکشیر برای سم‌زدایی و پاک‌سازی کبد، درمان بیماری‌های کبدی، درمان التهاب مجاری ادرار و کلیه، تنظیم‌کنندۀ دستگاه گوارشی، درمان ورم‌های سخت و سرطانی، درمان جوش‌های بدن و صورت، درمان گرفتگی صدا،  رفع شوره سر و درمان لاغری، استفاده می‌کنند.<ref>[https://www.beytoote.com/health/cure-herbaceous/attribute-consumption.html «خواص خاکشیر و نحوۀ مصرف آن»، سایت بیتوته.]</ref>  
==نحوه مصرف==
خاکشیر، روش‌های مصرفی متعددی دارد. برخی از مردم، ابتدا آن را در آب سرد خیس کرده و سپس میل می‌کنند. برخی دیگر، خاکشیر را به‌مدت 10 دقیقه در آب جوشانده و پس از خنک شدن، میل می‌کنند. گروهی دیگر نیز آن را کوبیده و به‌صورت موضعی روی زخم، جراحات و ورم‌ها قرار می‌دهند.<ref> [https://namnak.com/%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%B5-%D8%B4%DA%AF%D9%81%D8%AA-%D8%A7%D9%86%DA%AF%DB%8C%D8%B2-%D8%AE%D8%A7%DA%A9%D8%B4%DB%8C%D8%B1.p34845 «بررسی فواید و خواص خاکشیر و عوارض آن برای افراد مختلف»، سایت نمناک.]</ref> 
روش دیگر برای مصرف خاکشیر که امروزه بسیار رایج است، شربت خاکشیر نام دارد. این شربت، هم به‌صورت ترکیبی با انواع عرقیجات، زعفران و لیموترش تهیه می‌شود و هم به‌صورت ترکیب با آب و شکر. برای تهیۀ شربت خاکشیر به‌صورت ساده، ابتدا لازم است تا خاکشیر را تمیز کرده و داخل پارچی بریزند. سپس، شکر و آب را به آن اضافه کرده و آنقدر هم می‌زنند تا شکر کاملا حل شود. زمانی‌که شکر حل شود، مقداری گلاب و در صورت تمایل مقداری آب‌لیمو نیز به محلول به‌دست آمده، اضافه کرده و به‌صورت خنک میل می‌کنند.<ref> [https://www.beytoote.com/cookery/ghazaha/syrup-khakesheer.html «نحوه شستن و طرز تهیۀ شربت خاکشیر»، سایت بیتوته.]</ref>  
==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع== 
* ابن‌سینا، قانون، ترجمۀ عبدالرحمان شرفکندی، تهران، سروش، ۱۳۷۰ش.
* «بررسی فواید و خواص خاکشیر و عوارض آن برای افراد مختلف»، سایت نمناک، تاریخ بازدید: 17 تیر 1401ش.
* حاجی زین عطار، علی، اختیارات بدیعی (قسمت مفردات)، لکهنو، بی‌نا، ۱۳۰۵ق.
* «خواص خاکشیر و نحوۀ مصرف آن»، سایت بیتوته، تاریخ بازدید: 17 تیر 1401ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامۀ دهخدا، تهران، روزنه، 1377ش.
* رازی، محمد بن زکریا، الحاوی، ترجمۀ سلیمان افشاری‌پور، تهران، فرهنگستان علوم پزشکی جمهوری اسلامی ایران، ۱۳۸۴ش.
* شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۷۱ش.
* عماد، مهدی، شناسایی گیاهان دارویی و صنعتی جنگلی و مرتعی و موارد مصرف آنها، تهران، مؤسسه توسعه روستایی ایران، ۱۳۷۹ش.
* عمید، حسن، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 17 تیر 1401ش.
* غیاث اللغات، غیاث‌الدین محمد رامپوری، به‌تحقیق منصور ثروت، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷5ش.
* گل‌گلاب، حسین، گیاه‌شناسی، تهران، بی‌نا، ۱۳۲۶ش.
* قهرمان، احمد و احمدرضا اخوت، تطبیق نامهای کهن گیاهان دارویی با نام‌های علمی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۳ش.
* لهسایی‌زاده، عبدالعلی و عبدالنبی سلامی، تاریخ و فرهنگ مردم دوان، تهران، نوید شیراز، ۱۳۷۰ش.
* مظفریان، ولی‌الله، فلور استان یزد، تهران، یزد، ۱۳۷۹ش.
* مردوخ کردستانی، محمد، فرهنگ، تهران، چاپخانۀ ارتش، بی‌تا.
* معین، محمد، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 17 تیر 1401ش.
* «نحوه شستن و طرز تهیۀ شربت خاکشیر»، سایت بیتوته، تاریخ بازدید: 17 تیر 1401ش.
* نظری داشلی‌برون، زلیخا و دیگران، مردم‌شناسی روستای ابیانه، تهران، بنیاد ایران‌شناسی، ۱۳۸۴ش.
[[رده: ویکی‌زندگی]]