در حال ویرایش پیش‌نویس:زیره

<big>'''زیره'''</big>؛ گیاهی حاوی دانه‌های معطر با مصارف خوراکی و درمانی.
 
زیره، گیاهی علفی و یک یا چند ساله با ساقه‌های سبز، برگ‌های باریک و گل‌های سفید کوچک است که دارای دانه‌های کوچک بیضوی شکل به رنگ‌های زرد تا قهوه‌ای است.   از دانه‌های زیره در غذا یا دارو استفاده می‌شود. بسیاری از منابع، خاستگاه زیره را ایران می‌دانند.  
==انواع زیره و مراکز کشت==
انواع زیره شامل زیره سبز، زرد و سیاه است. زیره سیاه، زیره کرمانی یا زیره ایرانی نیز خوانده می‌شود.  به زیره زرد، زیره فارسی یا شامی و به زیره سبز یا سفید، زیره نبطی نیز گفته می‌شود.  مهم‌ترین مرکز کشت زیره، کرمان است و بهترین نوع زیرة کرمانی، زیرة برّی است.  زیره در شهرهای خراسان، دامغان، سمنان، گیلان، تهران، همدان، قزوین، زنجان و مازندارن نیز کشت می‌شود.  
==خواص زیره==
طبع زیره گرم و خشک است.  عمده‌ترین خاصیت زیره بادشکنی، گرمی‌بخشی و خشک‌کنندگی است.  از جمله خواص دیگر آن می‌توان به ضد نفخ بودن، بند آورنده خون‌دماغ، روان‌کننده ادرار، التیام دهنده زخم‌ها، مقوی کبد و معده،  اشتهازایی،  درمان سردرد و رفع ناخنک چشم اشاره کرد.  زیره، قابض بوده و جهت درمان اسهال استفاده می‌شود.  آش زیره (زیره‌با) خون را معتدل می‌سازد.  
==زیره در غذا==
از دانه‌های معطر زیره در بسیاری از غذاها استفاده می‌شود. در دوران صفویه، زیره در انواع غذاهای قلیه‌پلاو، کماج مرصع و بغرای مرصع استفاده می‌شد.  تفاوت شله بریانی و شله ترکمانی در افزودن زیره به شله بریانی است.  در انواع شیرینی و حلواها مانند حلوای زیرتو یا حلوای میده از زیره کرمانی استفاده می‌شود.  مردم در سروستان  و سیرجان  به پنیر خود زیره اضافه می‌کنند. در استان فارس برای تهیه نان زرد خشخاشی، خشخاش را برشته کرده و می‌کوبند. سپس به آن، روغن، آرد،‌ زردچوبه و کنجد، زیره و سیاه‌دانه می‌افزایند.    
==زیره در طب مردمی==
برخی از مردم معتقدند که زیره جهت درمان ناباروری مفید است. در اواخر دورة قاجار خانم‌ها، جهت بارداری، ترکیبی از قرص کمر، آرد نخود خام و زرده تخم‌مرغ را به کمر بسته و گوشت گنجشک و زیره می‌خوردند.  بعضی از مردم، زیره را پخته و آن را با مرزه، سرکه یا پونه ترکیب کرده و جهت تسکین درد دندان و سکسکه استفاده می‌کنند.  مخلوط روغن بادام و عصاره زیره برای درمان دل‌پیچه کودکان مفید دانسته شده است.  در کازرون، معجونی از زیره، فوفل، دارچین، زعفران و روغن حیوانی، جهت تقویت عمومی بدن استفاده می‌شود.  جهت درمان پرخوری، ترکیب گل سرخ، گشنیز، زیره سبز و تخم خیار موثر است.  برخی بر این باورند که دود کردن زیره باعث دور شدن حشرات و پشگان از خانه می‌شود.  جهت دور شدن مورچه از خانه، مردم زیره را ساییده و با گوگرد و سرکه مخلوط می‌کنند.  رایحه زیره برای جلب کبوتران مفید است.  مردم تهران اعتقاد دارند که اگر بدن نوزاد را با آب زیره مالش دهند، تا آخر عمر از شپش در امان خواهد بود.  در گیلان  و شاهرود  برای تقویت خانمی که تازه زایمان کرده است، از زیره دم‌کرده، گوشت، روغن و گل گاوزبان استفاده می‌کنند.
==پانویس==
{{پانویس}}
==منابع==
* آشپزباشی، علی‌اکبر، سفره اطعمه، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.   
* ابن‌سینا، قانون، به‌ترجمه عبدالرحمن شرفکندی، تهران، سروش، ۱۳۷۰ش.   
* ابن‌بطلان، مختار، تقویم‌الصحه، به‌ترجمه کهن فارسی، به‌تحقیق غلام‌حسین یوسفی، تهران، علمی و فرهنگی، ۱۳۵۰ش.   
* اخوینی بخاری، ربیع، هدایه المتعلمین، به‌تحقیق جلال متینی، مشهد، دانشگاه فردوسی مشهد، ۱۳۴۴ش.   
* امیری، منوچهر، فرهنگ داروها و واژه‌های دشوار، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۳ش.   
* باورچی بغدادی، محمدعلی، «کارنامه در باب طباخی و صنعت آن»، کارنامه و ماده الحیاه، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، ۱۳۶۰ش.   
* بختیاری، علی‌اکبر، سیرجان در آیینه زمان، کرمان، مرکز کرمان‌شناسی،‌ ۱۳۷۸ش.   
* بهنیا، محمدرضا، بیرجند نگین کویر، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ش.   
* بیرجندی، عبدالعلی، معرفت فلاحت، به‌تحقیق ایرج افشار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۸۷ش.   
* پاینده لنگرودی، محمود، آیین‌ها و باورداشت‌های گیل و دیلم، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۵۵ش.   
* تحفه‌الغرائب، منسوب به محمد بن ایوب حاسب، به‌تحقیق جلال متینی، تهران، معین، ۱۳۷۱ش.   
* حاتمی، حسن، باورها و رفتارها گذشته در کازرون، شیراز، ایلاف، ۱۳۸۵ش.   
* حکیم‌ مؤمن، محمد، تحفه المؤمنین، به‌تحقیق روجا رحیمی و دیگران، تهران، شهر، ۱۳۸۶ش.   
* رازی، زکریا، الحاوی، به‌ترجمه سلیمان افشاری‌پور، تهران، فرهنگستان علوم پزشکی، ۱۳۸۴ش.   
* زرگری، علی، گیاهان دارویی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۵ش.   
* شریعت‌زاده، علی‌اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، مولف، ۱۳۷۱ش.   
* شکورزاده، ابراهیم، عقاید و رسوم مردم خراسان، تهران، سروش، ۱۳۶۳ش.   
* شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، معین، ۱۳۷۱-۱۳۸۳ش.   
* عماد، مهدی، شناسایی گیاهان  دارویی و صنعتی جنگلی و مرتعی و موارد مصرف آن‌ها، تهران، موسسه توسعه روستایی ایران، ۱۳۷۸ش.   
* عمید، حسن، فرهنگ فارسی، سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: ۲۳ خرداد ۱۴۰۱ش.   
* فاضل هروی، ارشاد الزراعه، به‌تحقیق محمد مشیری، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۶ش.   
* فقیری، ابوالقاسم، آداب و رسوم نوروزی در فارس، شیراز، تخت جمشید، ۱۳۸۲ش.   
* مظلوم‌زاده، محمدمهدی، آشپزی در فرهنگ مردم کازرون، تهران، کازرونیه، ۱۳۸۳ش.   
* همایونی، صادق، فرهنگ مردم سروستان، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۷۱ش.   
* Jorét, Ch., Les Plantes dans l’antiquité et au moyen âge, Paris, 1904.